အညာေျမမွ မေမ့ဖြယ္ရာ

ဟုတ္ကဲ့ ကြ်န္ေတာ္ အေကာင္းေတာ့ ေျပာမွာမဟုတ္ဘူးေနာ္။လက္ကလည္း သိပ္လွဳပ္လို ့ ့မေကာင္းေသးေတာ့ စာေတာင္ရုိက္လို ့မေကာင္းေသးဘူး။စိတ္ကလည္း သိပ္မရွင္းလွ။ဒီေန ့ကိစၥကို ေနာက္မွေျပာျပမယ္။ကြ်န္ေတာ္ ကိုယ္က အမွတ္မရွိသလား။သူတို ့ကဘဲ လြန္လြန္း ေနသလား။ကြ်န္ေတာ္ဘဲ ေျပာင္းလဲရမလား။သူတို ့ကဘဲ စနစ္ေျပာင္းလဲဖို ့လိုေနသလား။တစ္ခုခုေတာ့ မွားေနေပျပီ။လြန္ခဲ့ေသာ တစ္ပါတ္ေလာက္က ကြ်န္ေတာ္ သုဂတိရွင္ ဘက္ကို သြားခဲ့သည္။ကုန္းေျမ သိပ္မညီလွေသာ ျမိဳ့ျဖစ္ျပီး ကုန္းတက္၊ကုန္းဆင္းေတြ ေပါလွသည္။ကြ်န္ေတာ္ သြားမည့္ ဘက္က ကုန္းတက္ဘက္။ကြ်န္ေတာ္ ဆိုင္ကယ္ႏွင့္ ကီလို ၄၀ ေက်ာ္ေလာက္ ရွိမည္ ထင္သည္ပါ။လူလည္းသိပ္မရွဳပ္လွသည္မို ့ကြ်န္ေတာ္ သည္ေလာက္ေတာ့စီးခဲ့ပါသည္။ကိုယ့္ဘက္လမ္းဘဲဗ်ေနာ္။သိပ္မျမန္လွပါဘူးေနာ္။ကြ်န္ေတာ္ ခပ္သုတ္သုတ္စီးသြားရင္း ...ဂ်ဳိင့္ေတြထဲမွာ က် ေတာ့လည္း တဒုန္းဒုန္း။ေဘးဘီဘက္က လၻက္ရည္ဆိုင္ေတြမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြမ်ားရွိေလမလား....ခပ္ေစာင္းေစာင္းၾကည့္ရင္း။ကြ်န္ေတာ္ ႏွင့္ ဓါတ္တိုင္ ႏွစ္တိုင္အကြာေလာက္မွာ စက္ဘီးတစ္စီး ကုန္းဆင္း ဆင္းလာသည္။
သူ စီးရင္း၊ စီးရင္း ......ကြ်န္ေတာ့္ လမ္းဘက္ ကူးလာသည္။ကြ်န္ေတာ့္ ဆီကိုတည့္တည့္...။
ကြ်န္ေတာ္ လန္ ့သြားသည္။ဘယ္သို ့လုပ္သနည္း။ကြ်န္ေတာ္က အရွိန္ႏွင့္....။ဘရိတ္အုပ္ လ်င္လည္း အႏာၱရယ္။ကြ်န္ေတာ္ လမ္းေဘး ဖုတ္ေတာထဲ ထိုးေျပးရသည္။ဆိုင္ကယ္တျခား လူတျခား။လူေတာ့ ဘာမွ မျဖစ္။စက္ဘီးေပၚမွလူက လူကို ပင္လွည့္မၾကည့္... ဘာမွ မျဖစ္သလို ခပ္တည္တည္ ဆက္စီးသြားသည္။
သူ ျမင္သည္ဘဲ။ကြ်န္ေတာ္ စိတ္တိုရမေပါ့ေနာ္။ေဟ့လူ....အစခ်ီျပီး ကန္းေနလား။ဘာလား။လွမ္းေအာ္သည္။ သူ ကြ်န္ေတာ့္ကို တစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္သည္။လမ္းကို လက္ညိဳး ထုိးသည္။ျပီး ဆက္စီး သြားသည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ထားပါေတာ့ စိတ္ထားျပီး ဆိုင္ကယ္ကို ျပန္ေထာင္လိုက္သည္။ကြ်န္ေတာ္ သတိထားမိသည္။ေၾသာ္.....အေစာက လူက ဂ်ဳိင့္ေရွာင္ တာတဲ့ဗ်ာ။ဟုတ္ပါရဲ့။ဂ်ဳိင့္ေတြကလည္း အၾကီးၾကီးေတြကိုဗ်ာ။ဒါ့ထက္ ဂ်ဳိင့္ထဲက်လို ့ စက္ဘီး ပ်က္မွာက ေနာက္မွ လူက အရင္ ေသတတ္တယ္ ဆိုတာကို သူတို ့ ေမ့ေန သလားေနာ္။ကားစပယ္ယာမ်ားကို လည္း ကြ်န္ေတာ္ အသည္ယား လွပါသည္။ ေငြအတြတ္ သူတို ့သက္စြန္ ့ဆံဖ်ား။ကားကို ရသလို တြယ္ကပ္ စီးၾကသည္။ေငြေၾကး ပစၥည္း ကို ရဖို ့၊ ကာကြယ္ ဖို ့အတြက္ အသက္ ကိုပင္ အေလးမထားေတာ့ ဘူးဆိုလ်င္ က်န္ေသာ ကုိယ္ခ်င္းစာစိတ္၊ ဂုဏ္သိကၡာ၊ဂတိ အစရွိတာ ေတြကို ကြ်န္ေတာ္ေတာ့ စဥ္းစားလို ့မရ။တိုင္းျပည္ တိုးတတ္ ဖြံ ့ျဖိဳး ၾကြယ္၀မွဳ ့
ရဲ့ ရလာဒ္ ေတြပါ။တစ္ခါတုန္းက ကြ်န္ေတာ္က လမ္းေပၚမွာ။ကားတစ္စီးက သူ ့အသိကို ေတြ ့ျပီး လမ္က်ဥ္းေလးထဲမွာ ရပ္လိုက္သည္။ကြ်န္ေတာ္တို ့ လည္းေက်ာ္တတ္လို ့မရေတာ့ တန္းစီျပီး ရပ္လိုက္ရသည္။ကားသည္ back မီးႏွင့္ ေနာက္သို ့ဆုတ္လာသည္။ကြ်န္ေတာ့္ေရွ့မွ ဆိုင္ကယ္ ခမ်ာ ဖယိုဖရဲလဲေလသည္။ လူကိုေတာ့ မထိ။ ကားပိုင္ရွင္ ဆင္းလာသည္။သူ ့ကားကို ပတ္ခ်ာလည္ၾကည့္ျပီး ...ဆက္ေမာင္းသြားသည္။ ဆိုင္ကယ္သမားကလည္း ဘာမွ် ျပန္မေျပာရဲ။ဆိုင္ကယ္ ေဆးအနည္းငယ္ ပြန္းသြားသည္။ ဒါမ်ဳိးက ေျပာရမည္။သည္းခံစရာမွ မဟုတ္တာကိုေနာ္။ေနာက္ဆုတ္ခ်င္ရင္ မွန္ေတာ့ ၾကည့္မွေပါ့။မျမင္ရဘူးဆိုလ်င္ မလုပ္သင့္။ကဲ ကုန္ကုန္ဗ်ာ.....ျဖစ္သြားျပီပါတဲ့ဗ်ာ။ ေတာင္းပန္ပါတယ္ေတာ့ က်ဳိးက်ဳိးႏြံႏြံေျပာသင့္ပါသည္။အတိုက္ခံရတဲ့လူကလည္း ေတာက ရြာသားထင္ပါရဲ့။ကြ်န္ေတာ္သာဆို ဘယ္ရမလဲ။ပုံၾကည့္ျပီးေတာ့လည္း ဟိုငေပါ က လုပ္သြားသည္ ထင္ရပါသည္။ေဘးမွ မေက်နပ္ ေနရုံသာ တတ္ႏိုင္သည္။၀င္ေျပာလ်င္ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ရန္မ်ားသြားႏိုင္သည္။ေျပာမယ္သာေျပာရတယ္။ကြ်န္ေတာ္လည္း ညဘက္ လၻက္ရည္ဆိုင္သြားလ်င္ ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း သတိထားရသည္။ဆိုင္ကယ္ႏွင့္ ဟြန္းတီးလ်င္ ဖယ္ေပးရသည္။တစ္မ်ဳိးၾကီး ပါေလေနာ္။ေျပာေတာ့လည္းေျပာရဲဘူးဗ်။သူတို ့က အုပ္စုႏွင့္ တစ္ျမိဳ ့လံုး က သိပ္မထူးလွ။ျပီးေျပာျပရအံုးမယ္။ အညာေဆာင္းက ေအးလွခ်ည့္။မနက္မနက္မ်ားဆို ေျခဖ်ားေတြ ထံုေနေလာက္ေအာင္ပင္။အခ်ဳိ ့ရက္မ်ားဆို ေအးလြန္း၍တစ္ျမိဳ့လံုး အျပင္မထြက္ၾက ။ေန ့
ခင္းေၾကာင္းေတာင္ လူေျခတိတ္ခဲ့ေသာ ရက္ေတြ ရွိခဲ့ဖူးသည္။လူေတြကလည္းက်န္းမာေရး ကို တအား ဂရုစိုက္သည္ရွိရဲ့။မနက္မနက္ဆို လမ္းေလွ်ာက္သူေတြမ်ားလွသည္။ကြ်န္ေတာ္ေတာ့ မနက္အေစာ ထေလ့မရွိပါ။ႏို ့တဲ့ တစ္ရက္က ကြ်န္ေတာ့္ ဦးေလးတစ္ေယာက္ ၏ အာရံုဆြမ္းေကြ်းအတြတ္ ဘုန္းၾကီးပင့္ရန္ ထခဲ့ရသည္။လမ္းေလွ်ာက္တဲ့လူေတြ မနည္းပါ။က်န္းမာေရးဂရုစိုက္တာေကာင္းပါတယ္။ဒါေပတဲ့ ....သူတို ့က လမ္းေပၚမွာ ကုန္းကုန္းကြကြ။ေဘးကိုခ်မေပးၾက။ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ပင့္ သံဃာေတြႏွင့္ ။လမ္းေပၚမွာ လူတစ္ေယာက္ ကုန္းျပီး လက္ေတြလြဲေနသည္။ကြ်န္ေတာ္ အေ၀က ျမင္လိုက္သည္။သူ မီးျမင္ရင္ေတာ့ ဖယ္လိမ့္မယ္ေပါ့။ထင္ခဲ့တာပါ။အနီးေရာက္သည္အထိ မဖယ္။တျဖည္းျဖည္း နီးလာေတာ့မွ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္မွန္း သိလုိက္ရသည္။ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ဘုန္းၾကီးမ်ား ျပံဳးေစ့ေစ့ၾကည့္သည္။ထိုအခါမွ ကြ်န္ေတာ္ ဟြန္းတီးမိသည္။ျပီး ခပ္တည္တည္ႏွင့္ေျပာခဲ့သည္။က်န္းမာေရးက ေနာက္မွေနာ္ ဆရာမေလးရဲ့..... ကားတိုက္ရင္ ေသတတ္တယ္ဗ်လို ့ေပါ့။
ဒါနဲ ့ဒီေန ့ကြ်န္ေတာ္ ဆုိင္ကယ္ စီးရင္း တစ္ေယာက္တည္း ဂ်ာဂ်ာလည္ ေမွာက္ခဲ့သည္။ လမ္းေျပာင္းျပန္ စီးလာတဲ့ဆိုင္ကယ္တစ္စီးႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေတြ ့ျပီး ကြ်န္ေတာ့္ဆိုင္ကယ္ သံုးေလးပတ္လည္ျပီး ကြ်န္ေတာ္ေတာ့ ဂ်ိမ္းစဘြန္းကဲ့သို ့လွလွပပ မက်ခဲ့။ေရးၾကီးသုတ္ျပာ အိမ္က ထြက္လာတာပါ။အရွိန္ အနည္းငယ္ေတာ့ပါပါတယ္။တစ္ေနရာ ေရာက္ေတာ့ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တြင္ လမ္းေျပာင္းျပန္စီးလာေသာ ဆိုင္ကယ္တစ္စီးကို ရုတ္တရက္ေတြ ့လိုက္ရသည္။အေဒၚၾကီးတစ္ေယာက္ စီးလာတာပါ။ကြ်န္ေတာ္ ဘရိတ္ ဖမ္းလိုက္သည္။သူနဲ ့က ၀ါးတစ္ရိုက္ေလာက္ ဘဲကြာေတာ့သည္။ကြ်န္ေတာ္ ့ဆိုင္ကယ္ သံုးေလးပတ္ေလာက္ လည္သြားျပီး ကြ်န္ေတာ္ေတာ့ လမ္းေပၚ မလွမပ တရြတ္ဆြဲ။မ်က္ႏွာႏွင့္ ေခါင္းမွလြဲျပီး က်န္တဲ့ေနရာေတြမွာ ဒါဏ္ရာ အၾကီး အေသး တန္းစီကုန္သည္။ျဖစ္စက ဆို ျပာသြားတာဘဲ။ ဘာမွလည္း မၾကားေတာ့ဘူး။ေဘးမွ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ေျပးလာျပီး ႏွိပ္လိုက္ မွ သတိျပန္၀င္လာသည္။
ကြ်န္ေတာ္ေရွာင္ ခဲ့ရေသာ အေဒၚၾကီး ကိုမေတြ ့ေတာ့။ကြ်န္ေတာ္ မေျပာေတာင္ ေဒါသႏွင့္ ၾကည့္ခ်င္သည္။
မရွိေတာ့။ေဘးမွ လူမ်ားေျပာသံကို မၾကားတစ္ခ်က္ ၾကားျဖစ္ေအာင္ ၾကားလိုက္ရ ေသးသည္။ကြ်န္ေတာ္က ဘရိတ္အုပ္ လို ့ျဖစ္သတဲ့ဗ်ာ။ လမ္းေျပာင္းျပန္စီးတဲ့လူက် မေျပာၾက။သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က အိမ္လိုက္ပို ့
ေပးသည္။အိမ္ကလည္း လူကို မတိုက္မိတာ ေတာ္ေသးသည္တဲ့။လူတိုက္မိလ်င္မလြယ္ဘူးဆိုဘဲ။ေလ်ာ္ေၾကး ေတာင္းစားေနေသာ လူေတြရွိသတဲ့။ဘယ္ရြာဆိုလား မမွတ္မိေတာ့။ အဘြားၾကီးတစ္ေယာက္ က ကားေလးေတြကို မထိတထိေရွာင္ျပီး လဲွခ် အေလ်ာ္ေတာင္းရင္း တကယ္တိုက္မိျပီးေသ တယ္ဆိုဘဲ။
ကြ်န္ေတာ္ဒီေန ့ကြ်န္ေတာ္ ေရွာင္ခဲ့ရတဲ့ အေဒၚၾကီးကို သိသည္။ေကာင္းေကာင္းၾကီးေတာ့မဟုတ္။ ျမင္ဘူးရုံသာ။သူ ့ကို လမ္းစည္းကမ္းအေၾကာင္း သြားေျပာမည္ဆိုလ်င္လည္း တစ္ျမိဳ့လံုးကို အသံခ်ဲ ့စက္ႏွင့္ ေအာ္ရေပမည္။တစ္ျမိဳ့လံုးမထူး။ဒီပုပ္ထဲက ဒီပဲ။အတူတူခ်ည္။တစ္ျမိဳ့လံုး စည္းကမ္းမဲ့ၾကသည္။ လမ္းစည္းကမ္းမရွိၾက။ေကြ ့ခ်င္သလို ေကြ ့ၾက။သြားခ်င္သလို သြားၾက။ကြ်န္ေတာ္ေတာ့ လမ္းစည္းကမ္းကို ေစာင့္ပါသည္။က်န္သူမ်ားကိုလည္း လက္လွမ္းမွီသမ်ွေျပာျဖစ္သည္။ဒီေန ့ေတာ့ကြ်န္ေတာ္ကံမေကာင္း။
ျပန္ဖို ့တစ္ပါတ္ေလာက္ ေနာက္က်အံုးမည္ ထင္ပါသည္။တစ္ကိုယ္လံုး ဒါဏ္ရာၾကီးငယ္ တန္းစီေနသည္။ လာေမးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ေျပာျပသည္။ကြ်န္ေတာ္ကလမ္းေျပာင္းျပန္ စီးလာတဲ့ အေဒၚၾကီးအေနႏွင့္ အနည္းအက်ဥ္းေတာ့ အားနာသေယာင္၊ေတာင္းပန္သေယာင္ေတာ့ ရွိသင့္ေၾကာင္းေျပာျဖစ္လိုက္လို ့ပါ။သူက ေျပာတယ္။တစ္ခါတုန္းက မႏၱေလးမွာ လမ္းေပၚ အမွဳိက္လွဲေနတဲ ့အဖြားၾကီးတစ္ေယာက္ကို ေရွာင္ျပီးေမာင္းေနရတဲ့ဆိုင္ကယ္တစ္စီးက ဟြန္းတီးလိုက္ေတာ့ အဖြားၾကီးက ေယာင္ယမ္းျပီး သူလွဲေနတဲ့ တံျမက္စည္းကို ေနာက္ကို ထိုးလိုက္ေရာတဲ့။အဲ့မွာ သူ ့ေနာက္မွာ တစ္ဖက္လမ္းေပၚက ဆိုင္ကယ္ စပြတ္တံၾကားထဲ တံျမက္စည္း ေတြ၀င္ကုန္ျပီး လဲေရာ...။
အဲ့ဆိုင္ကယ္ေပၚကလူမွာလည္း လမ္းေပၚမွာ သတိေမ့သြားေတာ့....သူ ့အိမ္က ေဆးရုံပို ့လိုက္ရသတဲ့။
အပြန္းအပဲ့ေတြလည္း မနည္းဘူးေပါ့။ညေနက် တံျမက္စည္းလဲွတဲ့ အဘြားၾကီးက ဆိုင္ကယ္စီးတဲ့လူ ့အိမ္ကို လာျပီးေျပာသတဲ ့ ....သူ ့မွာလည္း တံျမက္စည္းႏွင့္ ရုိက္မိသျဖင့္ ရင္ဘတ္ေအာင့္သြားရာ အေလ်ာ္ေပးဖို ့
ေတာင္းတာတဲ့ဗ်ာ။သူေျပာမွ ....ကြ်န္ေတာ္ေတာင္ ေနာက္အခါမ်ား အဲ့အေဒၚၾကီးကို ေတြ ့ရင္ ဘယ္သို ့
ေတာင္းပန္ရမည္နည္း စဥ္းစားရေပအံုးမည္။အယင္တစ္ခါ ေမွာက္တုန္းက အမာရြတ္ေတြက ဘယ္ဘက္လက္တြင္ မေပ်ာက္ေသး။အခု ညာဘက္တြင္ ခပ္ၾကီးၾကီးတစ္ခု ပိုလာျပန္ေပျပီ။တစ္ကိုယ္လံုး မြစာကို ထလို ့....မနက္က် ေအးေအးႏွင့္ အေတာ္ေလး နာေပလိမ့္အံုးမည္။အညာေျမမွ မေမ့ဖြယ္ရာေတြ ေပါ့ေနာ္။အညာမွာ တစ္ခါတစ္ေလက် ေပ်ာ္ပါတယ္။တစ္ခါတစ္ေလေတာ့ ရူးခ်င္တယ္ဗ်။ေနာက္မ်ားေတြ ့ ျဖစ္ခါမွ ရြာေတြကို အတူတူ ကြင္းဆင္းၾကတာေပါ့ေနာ္။
တစ္ခါတစ္ေလ ဆိုယင္ေတာ့ ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါတယ္။

သူ ့အေတြး

ကြ်န္ေတာ္ ဒီေန ့ေအးေအးလူလူ လၻက္ရည္ဆိုင္မွာ မနက္က မိုးခ်ဳပ္ဘက္ထိ ထိုင္ျဖစ္ လိုက္ပါတယ္။ေကာင္တာက ေကာင္မေလး ေခ်ာလို ့လား။မဟုတ္ပါ။လမ္းေပၚက အခ်က္
အခ်ာမို ့လား။မဟုတ္ပါ။ကြ်န္ေတာ္ ေအးေအးလူလူ စာဖတ္ရင္း၊ေဆးလိပ္ေသာက္ရင္း၊ ေရေႏြးေသာက္ရင္း….စဥ္းစားရင္း ေနခ်င္လို ့ပါ။ေခ်ာင္က်တဲ့ လူရွင္းတဲ့ ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာပါ။
ေရွာင္မွ ေတြ ့တတ္တယ္ သိလား။ကြ်န္ေတာ္ ထိုင္ေနတုန္း ကြ်န္ေတာ္ သိပ္ၾကည့္မရတဲ့ လူေတြ ေရာက္လာပါရဲ့။သူတို ့က ကြ်န္ေတာ့္ေဘး လာထုိင္တယ္။စိတ္က သိပ္မၾကည္ေတာ့ဘူးေပါ့။ထိုင္ရံုဆို စကားမေျပာလည္း ရတယ္။မဟုတ္ဘူးဗ်ာ။လူကိုလည္း ႏွိပ္ကြပ္တယ္ဗ်။စိတ္ထဲမွာေတာ့ ငေပါေတြ…ငေပါေတြ အၾကိမ္ၾကိမ္ ေျပာျပီးေနျပီ။ကြ်န္ေတာ္က အလုပ္ကို စိတ္မရွိဘူး…… စာေတြေလွ်ာက္ဖတ္ေနေတာ့ ဘာရမွာမို ့လို ့တုန္းတဲ့။ကြ်န္ေတာ့္ လက္ထဲက စာအုပ္ကို ၾကည့္ျပီး ေျပာတာပါ။အလုပ္လုပ္ႏိုင္မွ ေငြရမတဲ့ဗ်ာ။သူ ့ တူမတစ္ေယာက္ ဂ်ပန္က ပို ့လိုက္တဲ့ စာအေၾကာင္းေျပာျပန္ေတာ့…ဂ်ပန္ေတြက အလြန္ဟန္ေဆာင္ၾကသတဲ့။အရမ္းလည္း အားနာတတ္ၾကသတဲ့။ဘာကိုမဆိုအားနာျပီးဟန္ေဆာင္ ဆက္ဆံၾက သတဲ့။ဟန္ေဆာင္ေနသလား ၊ တကယ္လားဆိုသည္ကို ပင္ မသိႏိုင္ ေလာက္ေအာင္ကုိဆိုဘဲဗ်။ကြ်န္ေတာ္ စိတ္ညစ္လာပါျပီ။ ေၾသာ္ဟုတ္လား၊ေကာင္းတာေပါ့ လို ့ေခါင္းညိတ္ ေထာက္ခံရင္း…ေနခ်င္တယ္လို ့ေျပာရင္ သူတို ့ကို ကြ်န္ေတာ္တို ့ရြာပို ့ေပး လိုက္ပါ။ရွိသမွ် အေမႊး ေတြဘဲေျပာင္သြားမလား။ လူဘဲရူးသြားမလား။ ခဏေလးခ်င္းျဖစ္သြားေစရမယ္လို ့။သူ …မ်က္လံုးေလး ကလယ္ ကလယ္ စဥ္းစားပါတယ္။ေထာက္ခံ သည္ရွိရဲ့။ဟြန္း….လို ့သူသက္ျပင္းခ်သည္။ျပီး ဆက္ေျပာသည္။သူျငိမ္သြားျပီ ဆိုျပီးစာဖတ္ဖို ့ အရွိန္ယူလိုက္တဲ့ ကြ်န္ေတာ္ စာအုပ္ပိတ္ျပီး နားေထာင္ေနလိုက္သည္။ဂ်ပန္ျပည္မွာ လူအမ်ားက အလုပ္လုပ္ၾကသည့္အတြတ္ ေငြခ်မ္းသာၾကသည္တဲ့။ကြ်န္ေတာ္တို ့ဗမာေတြက ေတာ့ ပ်င္းၾကသတဲ့။ကြ်န္ေတာ့္ကို လည္း ပ်င္းသတဲ့။ဂ်ပန္ေတြဆို မနက္ရွစ္နာရီကေန ညဘက္ သန္းေခါင္ထိ အလုပ္လုပ္ၾကသတဲ့။ကြ်န္ေတာ့္ကို ပါေျပာလာျပီ။ကြ်န္ေတာ္ ျပန္ေျပာရ ေတာ ့ မည္။အခုကြ်န္ေတာ္က ဘာျဖစ္ေနလို ့တုန္းေပါ့။ကြ်န္ေတာ္ စိတ္တိုတိုႏွင့္ ေမးလိုက္သည္။သူ….အင္း၊အဲ ႏွင့္ မေျဖ။ကြ်န္ေတာ္က ဆက္ေျပာသည္။အခုကြ်န္ေတာ္ ထိုင္ေနသည္။ေနပါအံုးေပါ့။ခင္ဗ်ားက ၾကီးပြားနည္းေတြ သိျပီးျပီ ဆိုေတာ့ အခုခင္ဗ်ားကေကာ…လို ့ကြ်န္ေတာ္ ကလိလိုက္သည္။သူ…..အင္း..ဆိုျပီး၊စဥ္းစားသည္။ျပီး သူက ဆက္ေျပာသည္။ငါက အခု အလုပ္လုပ္ခဲ့လို ့ငါ့မွာ အရိပ္ေတြရွိတယ္။ေငြေတြ ရွိတယ္ တဲ့ဗ်ာ။
ကြ်န္ေတာ္ ခနဲ ့သလို ရယ္လုိက္ျပီး….ႏြားေျခရာခြက္ကို ပင္လယ္ထင္ေသာ ဖားသူငယ္ကဲ့သို ့….လို ့
သူ ့ကို စိတ္ကုန္သလို ၾကည့္ျပီးေျပာလိုက္တယ္။ခ်ာခနဲ ့လွည့္ထြက္သြားေလရဲ့။က်န္လူမ်ားကေတာ့
သူတို ့စကားႏွင့္သူတို ့မို ့အစအဆံုး မၾကားလိုက္ၾက။သူထြက္သြားမွ ကြ်န္ေတာ့္ကို ၾကည့္ေလ၏။ နားေအးသြားတာေပါ့။တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ဘဲ ေကာင္တာက ထူးအိမ္သင္း ၏ တစ္ေန ့စာအလြဲမ်ား ဖြင့္ လိုက္တယ္။
သူ မမွတ္လို ့ရယ္သာ။အရင္ အေခါက္တုန္းကလည္း ငါက မင့္တို ့အရြယ္တုန္းက အေတာ္ေလးၾကဳိးစားျပီး အလုပ္လုပ္ေနျပီ။ဘာညာညာေျပာျပီး …အဲ့ဒါေၾကာင့္ သူက အခုဆို ေအာင္ျမင္သတဲ့။ကြ်န္ေတာ္ အဲ့တုန္းက ေျပာခဲ့တာ မွတ္မိေနေသးသည္။ေအာင္ျမင္တယ္။ ေအာင္ျမင္တယ္။ေအာင္ျမင္တယ္။ကြ်န္ေတာ္ တမင္ကိုဘဲ သံုးခါေလာက္ ခပ္က်ယ္က်ယ္ ရြတ္ခဲ့သည္။
သူ ကြ်န္ေတာ့္ကို ဘုၾကည့္ ၾကည့္သည္။ကြ်န္ေတာ္ ေက်ာက္တံုးပိသူမ်ား ေခါင္းစဥ္တပ္ ျပီး သူ ့ကို ေျပာျဖစ္တယ္။လူေတြ …လူေတြ ကိုယ္စီမွာ ေမြးကတည္းက သူတို ့ႏွင့္အတူ ေက်ာက္တံုးေလးေတြ ပါလာၾကတယ္ေပါ့။အခ်ဳိ ့ကေတာ့့ ဂုဏ္ရွိတဲ့ မိဘေတြဆီမွာ ျဖစ္ရျပီး။အခ်ဳိ ့ကေတာ့ ေငြရွင္၊ေၾကးရွင္ ေတြဆီမွာ လူျဖစ္ ရသည္ေပါ့။သူတို ့အတြက္က အေတာ္ေလး အဆင္ေခ်ာျပီးသား။အခ်ဳိ ့က်ေတာ့ လက္ခ်ည္ဗလာ။သူတို ့ေအာင္ျမင္ျခင္းအတြတ္ သူတို ့ကိုယ္တိုင္ သူတို ့လိုခ်င္ေသာေနရာကို တြန္းယူၾက ရတယ္ေပါ့။ဘ၀ဆိုတဲ့ လမ္းကလည္း နိမ့္တစ္ခါ၊ျမင့္တလွည့္ ရွိတတ္ျပန္ေရာ။ေက်ာက္တံုး တြန္းရာတြင္ ကံ(အလုပ္)၊ဥာဏ္၊၀ိရိယ၊ေပါင္းျပီး တြန္းၾကျပီး လူေတြခ်င္း အားလံုးေတာ့ လမ္းခရီးခ်င္း မတူညီၾက။ျဖစ္ရပ္မ်ားသည္ေတာ့ လမ္းႏွင့္တူျပီး ဥာဏ္သည္ေတာ့ လမ္းခရီးအလုိက္ အသံုးခ်
တတ္ေသာ အရည္အခ်င္းႏွင့္တူသည္။၀ိရိယသည္ ဘာလိုဘဲျဖစ္ျဖစ္ တြန္းမယ္ကြာဆိုတဲ့ စိတ္ဓါတ္ႏွင့္ အခ်ိန္မလပ္ တြန္းေနတတ္ျခင္းျဖစ္ သည္။အခ်ဳိ ့က အစကတည္းက ကုန္းဆင္းေတြ။အခ်ဳိ ့က်ျပန္ေတာ့ ေသသည္အထိ အဆင္ မေခ်ာၾက။ဘယ္ေလာက္ ဥာဏ္ေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ၊ ၀ိရိယေကာင္းသည္
ျဖစ္ေစ…. လမ္းကဆိုး၊ပို ့လို ေသာေနရာက အလွမ္းေ၀းသည္ ျဖစ္ေနလ်င္ သူ ့အဖို ့မလြယ္။အခ်ဳိ့ဆို လူကလည္း တကယ္ေတာ္ပါရဲ့။အလုပ္လည္း မနားတမ္းလုပ္ပါရဲ့။သူတို ့တစ္သက္တြင္ေအာင္ျမင္မွဳ့
ဆိုသည္ကို မသိသြားၾက။ကမၻာဦးအစက တိုင္ေျပာမယ္ဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္တို ့ထိုင္ေနတဲ့ ေနရာေအာက္
မွာ ေအာင္ျမင္တယ္ဆိုတာကို လံုး၀မသိသြားရဘဲ ေသသြားခဲ့ရတဲ့ လူေတာ္ေတြ အမ်ားၾကီးမို ့ ့အားနာေသာအားျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္တို ့ထိုစကားအတြတ္ ဆင္ျခင္သင့္ပါသည္လို ့ကြ်န္ေတာ္ သူ ့ကို ၾကည့္ရင္းေျပာလုိက္သည္။သူ ဘာမွ်ေတာ့ ျပန္မေျပာခဲ့။ကြ်န္ေတာ္ ဆက္ေျပာသည္။လူေတြက
သူတို ့တြန္းလို ့ေက်ာက္တံုး ကမေရြ ့ရင္ ...ကံကိုက မေကာင္းတာပါလို ့ဆိုတတ္ၾကျပီး။သူ ့အားမပါဘဲ လမး္ကိုက ေကာင္းသြားလို ့ လိုရာကို လိမ့္သြားျပန္ေတာ့ရင္ေတာ့ ငါေပါ့လို ့လက္မေထာင္ျပီး ေအာင္ျမင္ျခင္းဘက္တြင္ ေက်ာက္တံုးေပၚ တတ္ထုိင္တတ္ ၾကသည္ေပါ့။ ေက်ာက္တံုးတစ္ပတ္လည္ေသာအခါတြင္ ထုိသူသည္ ေက်ာက္တံုး ပိေလ၏။ အခ်ဳိ ့လည္းသူတို ့
တြန္းေသာေက်ာက္တံုးက တြန္းရာမသြား၊ေျပာင္းျပန္ ဆင္းသျဖင့္ မေရွာင္ လ်င္ ရွဳံးနိမ့္ျခင္းဘက္တြင္ ေက်ာက္တံုး ပိေလ၏။ေက်ာက္တံုးပိသူမ်ားသည္ ဦးေႏွာက္၊ေခါင္း (စဥ္းစားေတြးေခၚျခင္း၊စာေပ)၊
ေျခ၊လက္ (အေပါင္း အသင္း၊စုေပါင္းလွဳပ္ရွားျခင္း)တို ့ေက်ာက္တံုးေအာက္ ပိကုန္ေလသျဖင့္
ထိုသူမ်ားသည္ ဘ၀ တစ္ပိုင္း ေသေလျပီ။ထိုေက်ာက္တုံးကို သူ ့ဘာသာသူ လိမ္ ့ပါေစ။
တြန္းဖို ့ တာ၀န္သာကိုယ့္တာ၀န္။ကိုယ့္ကိုလည္း ျပန္မပိေစဘဲ။လိမ့္တဲ့ ေက်ာက္တံုးေပၚလည္း တတ္မထိုင္မိေစဘဲ ေနမွ လြတ္ေတာ့မေပါ့ေနာ္ လို ့ကြ်န္ေတာ္ေျပာလိုက္တယ္။သူ ကြ်န္ေတာ္ေျပာတာကို နားလည္ဟန္ေတာ့ ရွိပါရဲ့။ႏွဳတ္ဆိတ္သြားသည္။က်န္သူမ်ားက မ်က္ႏွာ မေကာင္းၾက။
ကြ်န္ေတာ္ေျပာသည္မ်ား လြန္ခဲ့ေလလားဗ်ာ။သူက အမွတ္မရွိဘူးဗ်။ဒီေန ့လည္း ထပ္လာျပီး
ဒီအေၾကာင္းဘဲ ေျပာျပန္တာဘဲ။ေနာက္ထပ္လည္း ေျပာရအံုးမယ္ ထင္ပါရဲ့ဗ်ာ။ေနာက္ေတာ့ သူလာရင္ ေျပးတာဘဲ ေကာင္းမယ္ ထင္ပါတယ္ေနာ္။ေနာက္ေတြ ့မွ ေအးေအးေဆးေဆး ခင္ဗ်ားရယ္၊ကြ်န္ေတာ္ရယ္၊သူရယ္ လၻက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္တာေပါ့။အဲ့ဒါမွ ကြ်န္ေတာ့္ကို ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္မွာဗ်။ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ အေဖာ္ ေနာက္ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ အေတာ္ေလး မိုးခ်ဳပ္မွ ျပန္ခဲ့ၾကသည္။