လူၾကီးႏွင့္ လူငယ္

ဟုတ္ကဲ့..။ ကြ်န္ေတာ္ တို ့ငယ္ငယ္တုိ ့တုန္းက သင္ခဲ့ရပါတယ္။ သိပ္ေတာ ့မွတ္မိသည္ မဟုတ္။
ကြ်န္ေတာ္ ဒီေန ့ေတာ့ စဥ္းစားမိပါရဲ့။ ဘာေတြ ကြာကုန္သည္ ျဖစ္ပါလိမ့္။ ဒီေန ့ကေလးေတြ စာေမးပြဲ
ေျဖၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္က ျဖစ္ေျမာက္ေရးအဖြဲ ့ကုိ ကူေပးရင္းေရာက္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ဗုဒၶဘာသာ ယဥ္ေက်းမွဳ့
သင္တန္း စာေမးပြဲတဲ့....။ စာေမးပြဲ ေျဖဖို ့ရာ ရပ္ရြာ ေဒသမ်ားမွ အားေပးၾကသည္။ ရြာေတြမွ သက္ဆိုင္ရာ
လူၾကီးမ်ား လိုက္လာျပီး ေစာင့္ဆိုင္းေပးသည္ထိ။ ဒီႏွစ္တြင္ ဘယ္မွ ဆုရသည္ ကိုလည္း စိတ္၀င္စားၾကသည္။ တစ္နယ္လံုးနီးနီး ၀င္ေျဖၾကသည္ျဖစ္ ေသာေၾကာင့္လည္း သူ ့ရြာထက္ သူ ့ရြာ...အျပိဳင္ အျပိဳင္။
အၾကိဳအပို ့အတြတ္ ပင္ ရြာမွ ဘုန္းၾကီး ကိုယ္တိုင္ၾကီးၾကပ္သည္။ ကိုယ့္ရြာမွ ဆုရလွ်င္ တစ္နယ္လံုးတြင္
့ရြာ မ်က္ႏွာပန္းပြင့္သည္ေလ။ ကေလးေတြ လည္း တစ္လစာ သင္ၾကားထားေသာ စာေတြ ကို ေျဖဆိုဖို ့ရာ အားတတ္သေရာ။ အားရစရာေကာင္းလွပါသည္။ စာေမးပဲြ ျပီး ေသာအခါ ကေလးေတြကို အလွဴရွင္မ်ားမွ ထမင္းေၾကာ္ေကြ်းသည္။ အားရပါးရ ေျဖဆိုျပီး ကေလးေတြ တရုန္းရုန္း ဆင္းလာၾကသည္။ သူတို ့
ဆာေလာင္ေနၾက ဟန္ရွိရဲ့။ ဟုတ္ေပလိမ့္။ မနက္ၾကီး ကတည္းက သူတို ့ရြာမွ ထြက္လာၾကသည္ဘဲ။
ဆာၾကေပလိမ့္။ ထမင္းေကြ်းခန္းထဲသို ့၀ရုန္းသုန္းကား ေျပး၀င္လာၾကသည္။ ကေလးေတြဆိုသည္ ဟန္ေဆာင္မွဳ့ ကင္းၾကသည္။ ပန္းကန္ အထပ္ၾကီးက မ်က္စိေအာက္တြင္ တျဖဳတ္ျဖဳတ္....။
ထမင္းေၾကာ္ကို ေကာင္းမြန္စြာေၾကာ္ထားျပီး။ သရက္ခ်ဥ္တစ္ခြက္။ ဟင္းခါးတစ္ခြက္။ စားလို ့ျမိန္လွသည္။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ မထမဆံုး ကေလးေတြႏွင့္ ၀င္စားထားျပီးသား။ ရြာမွကေလး၊ ျမိဳ့ေပၚမွကေလး အားရပါးရ ေလြးၾကသည္ ကိုေတြ ့ရေတာ့ အလွဴ့ရွင္မ်ား ေက်နပ္ၾကသည္။ အားရစရာ။ ႏို ့တဲ့ ကေလးအင္းအားက
မႏွစ္ကထက္ အင္မတန္မ်ားလာရာ...ပန္းကန္းမငွမွဳ့ေၾကာင့္ ....ပန္းကန္လြတ္ကို မ်က္စိ ကစား ရွာေဖြေနေသာ ကေလးမ်ား။ စားျပီးေတာ့မည့္ ကေလး ေဘး က ပန္းကန္ေစာင့္ေနေသာ ကေလးေတြ မ်က္ႏွာ။
ကေလးေတြ ...ကေလးေတြ ..ေထာင္ခ်ီေပလိမ့္။
ကြ်န္ေတာ္.... ကြ်န္ေတာ့္ ကေလးဘ၀ကို သတိရမိသည္။ ကြ်န္ေတာ္ လည္း သူတို ့ကဲ့သို မထူးလွ။ ကြ်န္ေတာ္တို ့ငယ္စဥ္က ေရခဲေသတၱာဆိုသည္ ကို ကြ်န္ေတာ္မျမင္ဘူးခဲ့။ ေရခဲ ဆိုသည္မွာ ေစ်းထဲတြင္ ငါးကားၾကီးေတြ လာမွသာ ျမင္ရသည္။ ငါးကားလာလွ်င္ ကြ်န္ေတာ့္တို ့ ကေလးတသိုက္က ေရခဲ ခြဲေနေသာ
ေနရာ ေဘးမွာ တ၀ဲ၀ဲလယ္။ ေဘးသို ့ေရခဲ လြင့္လာလ်င္ေတာ့ မေအာင့္ေမ့ေပႏွင့္ ...။ အနီးဆံုး ကေလးက
ေကာက္ျပီး ေက်ာင္းထဲေျပးရသည္။ ျပီးေတာ့ မွ ေရေဆးျပီး ေ၀စားၾကသည္။ ဒီေန ့ကေလးေတြကို ျမင္ရေတာ ့ ကြ်န္ေတာ့္ ကေလးဘ၀ၾကည္ႏူးစရာ အတိတ္ေလးေတြ တန္းစီေနပါေတာ့သည္။
သူတို ့က ကြ်န္ေတာ့္ကို ဦးေလးတဲ့။ သူတို ့လက္ထဲတြင္ ေမးခြန္းစာရြက္ေတြ ကိုယ္စီႏွင့္။ ကြ်န္ေတာ္ ကလည္း ကေလးေတြကို ထမင္းထည့္ေပးရင္း... ဘာရယ္မဟုတ္ ၀တၱရားအရ ေမးသည္။ ေျဖႏိုင္လားေပါ့။
တခ်ဳိ့ ကေတာ့ျပံဳးလိဳ့။ တခ်ဳိ့က ေတာ့ သိပ္မရပါတဲ့။ ကြ်န္ေတာ္ ေမးခြန္းစာရြက္ကို ယူၾကည့္သည္။ ခပ္တည္တည္ႏွင့္ေပါ့။ တစ္ပုဒ္မွ်ပင္ တိတိက်က် မေျဖႏိုင္ပါ့လားဗ်ာ။ ဒါေတာင္ အလယ္တန္းအဆင့္ ေမးခြန္းတဲ့ဗ်ာ။
ကြ်န္ေတာ္ ခပ္တည္တည္ ျပံဳးလိုက္ရသည္။ အေျဖကို မေမးတာ ေတာ္ေသးသည္လို ့ဘဲ သက္ျပင္းခ်မိသည္။ ကြ်န္ေတာ္ မေက်နပ္...။ ကြ်န္ေတာ့္ညီမ၀မ္းကြဲ တစ္ေယာက္လည္း ၀င္ေျဖသည္။ သူ ့က အငယ္တန္း။ သူ ့ဆီက ေမးခြန္းေတာင္းသည္။ သူကေျဖႏိုင္သည္တဲ့။ သူေျဖခဲ့သည္မ်ားကို ျပန္ေျပာျပသည္။
ကြ်န္ေတာ္ ေတာ့ ေခါင္းညိတ္ ေနရုံသာ။ မသိျပန္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ ရင္တုန္လာသည္။ မျဖစ္ေသးပါ။
အဘယ္ေၾကာင့္ နည္း။ ကြ်န္ေတာ္ဘဲ လြဲေနသေလာ။ ကြ်န္ေတာ္ ေမးခြန္းစာရြက္ေတြ အစံုေတာင္းယူလိုက္သည္။ ေမးခြန္ေတြက အငယ္တန္း၊ အလယ္တန္း၊ အၾကီးတန္းႏွင့္ အဘိဓမၼာတန္း ထိရွိေလသည္။ ၀ုိင္းကူေသာ လူမ်ား ၊ စာေမးပြဲခန္းေစာင့္ေသာလူူမ်ား၊ လူၾကီးမ်ားကို တစ္ခုစီ လုိက္ေမးသည္။ ထိုမွပင္ ကြ်န္ေတာ္ သက္ျပင္းၾကီး က်ပါေတာ့သည္။ ငါတစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္ဟု။