ေတြ ့ခဲ့ေလသမွ်

ဟုတ္ကဲ့....ကြ်န္ေတာ္ ဒီရက္ပိုင္းေတြ မွာ အလုပ္မ်ားသလား ဆိုေတာ့လည္း မမ်ားပါ။ အားသလားဆိုေတာ့လည္း မအားပါ။ ကြ်န္ေတာ့္ကို အယင္အခါမ်ား တြင္ ဘာလုပ္ေနလဲ ဟု အေကာင္းေမးသည္ ျဖစ္ေစ.....တမင္ ေလွ်ာက္လည္ ေနမွန္းသိသိ ႏွင့္ ေမးသည္ျဖစ္ေစ...
ကြ်န္ေတာ္ ေလရွဳေနတယ္ဟု ေျပာေလ့ ရွိပါသည္။ အခ်ဳိ့က ႏွာေခါင္းရွံ့ၾက၏။
ဒါအလုပ္မဟုတ္ဘူး ဟု အခ်ဳိ ့ကျပန္ေျပာတတ္၏။ ထိုအခါမ်ဳိးတြင္ အလုပ္မဟုတ္ဘူး
ထင္လ်င္ ခင္ဗ်ား ႏွာေခါင္းကို နာရီ၀က္ေလာက္ ပိတ္ထားၾကည့္ပါ ဟု ကြ်န္ေတာ္ ျပန္ေျပာ၏။
ထိုသူမ်ား ျပန္မေျပာေတာ့ ။ ႏို ့တဲ့ ကြ်န္ေတာ္ ဒီတစ္ခါ ဗ်ာမ်ားမိသည္ ဟုေျပာလ်င္ ဟုတ္ေပလိမ့္။
ကြ်န္ေတာ္ စိတ္မအား လွ။ ဆယ္တန္း စာေမးပြဲ နီးလာသျဖင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ပညာဒါန
ေခါင္းစဥ္ႏွင့္ စာသင္ေပးၾကရင္း ကြ်န္ေတာ့္ကိုလည္း အေဖာ္ညွိသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္လည္း
ကိုယ္အားရာ အခန္းမွ ပါ၀င္ အားေပးရပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ စာေတြကို သိပ္မရင္းႏွီးလွ။
ဒါေပတဲ ့ ျမန္မာစာ ေရသည္ျပဇာတ္၊ ကဗ်ာ ၊ စကားေျပ အခ်ဳိ ့ကို ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္
စာအုပ္ၾကည့္ျပီး ဖတ္ႏုိင္ေသးသည္ဘဲ။ ကြ်န္ေတာ္ သင္ေပးခဲ့ပါသည္။ တစ္ေလာေလး ကမွပင္ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားက ဆရာကန္ေတာ့ပြဲ ဆိုျပီး ကြ်န္ေတာ့္ကို ကန္ေတာ့ခံတဲ့ဗ်ာ။
ဖိတ္ပါရဲ့။ ကြ်န္ေတာ္ မသြားရဲပါ။ မသင္ျဖစ္တာ မ်ားေနတာလည္း ပါပါရဲ့။
ကြ်န္ေတာ္ မလာဘူးလို ့ေျပာေတာ့ ဆရာတစ္ေယာက္ က သူ ့ဥပမာ ေပးသည္။
ကြ်န္ေတာ္က သူ ့လို အျဖစ္မ်ား ျဖစ္ေန သေလာတဲ ့။ သူက က်ဴရွင္ ဆရာတစ္ေယာက္ပါ။
ေက်ာင္းဆရာ ေပါက္စ ဘ၀ တြင္ ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္ကို ပညာဒါန စာသင္ေပးဘူး သည္တဲ့။ သူသင္ေပးတဲ့ ေက်ာင္းသူက စာေမးပြဲေျဖျပီး ရြာျပန္။ ျပန္လာတဲ့ အခါက် ရြာအျပန္ လက္ေဆာင္ေတြနဲ ့ကန္ေတာ့ ေရာ...။ အဲ့မွာ သူက ထုိင္ကန္ေတာ့ေနတဲ့ ေက်ာင္းသူကို ပ်ာယီးပ်ာယာတား မိတယ္တဲ့...။ ``မကန္ေတာ့ပါနဲ ့ေအ......ငါ...ညဥ္းကို ျပစ္မွားတာနဲ ့ေက်ပါတယ္တဲ့။´´
ရယ္စရာ အျဖစ္ ေျပာသေလာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ မသိပါ။ ႏို ့တဲ့....ကြ်န္ေတာ္ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲကို
မသြားျဖစ္ခဲ့။ ေက်ပါတယ္ ဟု တြတ္ထား၍ မဟုတ္ရိုး အမွန္ပါ။
ကြ်န္ေတာ္ မၾကာမၾကာေရာက္တတ္ေသာ ေနာက္ ေနရာေလးတစ္ခုက သခ်ၤဳိင္း။
ဟုတ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ သုဂတိရွင္ႏွင့္ လိုက္တတ္ သည္ဘဲ။ ေသၾကသူမ်ား။ ငိုၾကသူမ်ား။
ကြ်န္ေတာ္တို ့ဆီတြင္ အေလာင္းအား ကားေပၚတင္ျပီး လူမ်ားက ေနာက္မွ ေျခလွ်င္လိုက္ၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ ့က ေျဖးေျဖးေလး ေမာင္းရင္း.....ကြမ္း၀ါးရင္း.....။ အခ်ဳိ ့အသုဘရွင္မ်ားက ကားေပၚမွ လိုက္ေလ၏။ သူတို ့က တတြတ္တြတ္ ငို ရင္း။ ကြ်န္ေတာ္တုိ ့က ေခြ်းသိပ္ရင္း။ ျငိမ္သက္ရင္း။
အခ်ဳိ ့အငို မဆဲၾက။ ဖြဲ ့ဖြဲ ့သီသီငိုေလ၏။ လူအခ်ဳိ ့ အဖြဲ ့ေကာင္းသည္ကို ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ က ေျပာျပဖူးပါသည္။
``အေမေရ..အေမရဲ့.....အေမ့ကို ကုတဲ ့ဆရာ၀န္လာျပီေလ.....အေမရဲ့....ထၾကည့္ပါအံုးတဲ့။´´
ကြ်န္ေတာ့္ကို လူတစ္ေယာက္က ေျပာျပဖူးပါသည္။ တစ္ခါတုန္းကတဲ ့....လူတစ္ေယာက္က သူမိန္းမ ဆံုးသြားရာ....အရပ္ထဲမွ လူငယ္မ်ားထမ္းပို ့ရင္း...လမ္းတြင္ အေလာင္းသည္ သစ္ကိုင္းႏွင့္
တိုက္မိရာမွ ....ေသျပီထင္ေသာ မိန္းမ...ျပန္ရွင္လာ ေလသည္တဲ့။ ျပန္ေခၚလာျပီး
တစ္ႏွစ္၊ႏွစ္ႏွစ္ေပါင္း .....ခ်ဴခ်ာေသာမိန္းမ ေနာက္တစ္ခါ ေသျပန္ေလ၏တဲ့....။
ေနာက္တစ္ခါလည္း ထမ္းျပီး...သခ်ဳိၤင္း အသြား .....ေယာက္်ား ျဖစ္သူက အရပ္အထမ္းသမားမ်ားကို ေျပာသတဲ့....
``ဟိတ္ေကာင္ေတြ သစ္ကိုင္းေတာ့ လြတ္ေအာင္ေရွာင္ေနာ္တဲ့.....´´။
ကြ်န္ေတာ္တို ့ေတာ့ ထိုသို ့ေျပာေသာ ေယာက္်ား၊ မိန္းမ မေတြ ့ဖူးေသးပါ...။
ကြ်န္ေတာ့္တို ့ကို တစ္ခါတုန္းက ရြာမွ အသုဘလိုက္ပို ့ေသာ အဘြားၾကီး က ေတာ့
ခ်ီးမြမ္းဘူးပါသည္။ ဒီက သုဘရာဇာေတြ က ေခ်ာေခ်ာ သန္ ့သန့္ေလးေတြ ပါလားေတာ့တဲ့။