ကြ်န္ေတာ္ တစ္ေန ့က (၄၀)ေက်ာ္ လူၾကီးမ်ားႏွင့္ ထုိင္ျပီး စကားစျမည္း ေျပာျဖစ္ေတာ့....။ သူတို ့က သူတို ့စကားေတြကို အတည္ျပဳဖို ့ေျပာေနၾကပါရဲ့။
တစ္ေယာက္က အခ်စ္ဆိုတာ ေပးဆပ္ျခင္း။ ေနာက္တစ္ေယာက္ က ရယူျခင္း။ ေနာက္တစ္ေယာက္က နီးစပ္ျခင္း၊ဖူးစာဆိုတာ ဦးရာလူတဲ ့။ ေျပာျပန္ေရာ... ေနာက္တစ္ေယာက္က ၾကိဳက္ေရာင္း၊ၾကိဳက္၀ယ္ပါတဲ့။ သူတုိ ့ကေတာ့ တစ္ေယာက္ခ်င္း
သူတို ့ခံယူခ်က္ေတြ ကို ရွင္းျပ အတည္ျပဳလို ့။ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီေတာ့ ဟုတ္ေနတာဘဲ ဗ်။ ေနာက္ဆံုးတစ္ေယာက္က ေျပာတယ္။ ``အခ်စ္ဆိုတာ လြတ္တဲ ့ငါး ၾကီးတာပါတဲ့´´။
အားလံုး ျငိမ္သြားေလရဲ့။ သူတို ့အားလံဳး နီပါးက အိမ္ေထာင္သည္ ေတြပါ။ အခ်ဳိ ့က လူပ်ဳိၾကီးေတြ။ သူတို ့ေထာက္ခံသည္ရွိရဲ့။ ကြ်န္ေတာ္လည္း စဥ္စားမိပါသည္။ ျဖစ္တန္ပါရဲ့။ လြတ္သြားတဲ့ ငါးကို မွ ၾကီးတယ္လို ့ထင္ တတ္တာ လူ ့သဘာ၀ကိုေနာ္။ လြတ္တဲ့ငါးၾကီးတာေတာ့ ဟုတ္ပါျပီ။ မိတဲ့ငါးကို ကြ်န္ေတာ္တုိ ့ဘယ္သို ့ လုပ္ၾကမည္နည္း။ ကြ်န္ေတာ္ ဆက္စပ္ျပီး စဥ္းစားမိသည္။
လူေတြ ...လူေတြ ကိုယ္စီက အခ်စ္ဆိုတဲ့ ငါးေလးကို ဖမ္းဖို ့ၾကိဳးစားၾကသည္။ ဖမ္းနည္းကလည္း ေပါင္းစံု။ အခ်ဳိ့က ကေတာင္းက်ဳိက္ မရအရ လိုက္ဖမ္းၾကသည္။
ဇြတ္အတင္း ...အခ်စ္ႏွင့္ စစ္မွာ မတရားတာ မရွိဘူး ဆိုျပီး တစ္မ်ဳိး။ တံုးခုလို ့မွ လွမ္းလို ့
မရရင္ တံခ်ဴနဲ ့ခူး ျပစ္မယ္ဆိုျပီး တစ္ဖံု။ သူတို ့က သဲၾကီး မဲၾကီး။ ဖူးစာဆိုတာ ဦးရာလူပါ
ဆိုတဲ့ လူေတြ အတြတ္ေပါ့ေနာ္။
အခ်ဳိ ့က ပုရိသ သိပၸံ ဓနံ ဆိုတဲ ့....ေလာကနီတိအဆို ကို အတည္ျပဳလ်က္ ကြ်န္ေတာ္ေတာ့ ဘာေလးေတြ တတ္ပါတယ္။ ဘာေလးေတြ လုပ္ေနပါတယ္ ။ သူတို ့ တတ္တာေလးေတြကို ငါးစာလုပ္ျပီး ငါးမွ်ားခ်ိတ္ေလးေတြ ႏွင့္ အခ်စ္ဆိုတဲ ့ငါးေလးကို ဖမ္းၾကသည္။
အခ်ဳိ့ကေတာ့ ေငြသည္ အရာအားလံုးကိုဖန္ဆင္းသည္ ဟု တြတ္ခ်က္လ်က္ အခ်စ္ ေစ်းကြက္စနစ္ႏွင့္ အဲ့ထဲက ဘယ္တစ္ေယာက္ရရ ယူမယ္။ ေျပာတာေတာ့ အကုန္ေျပာ လိုက္။ အေမ၊ အေဖေရ လုပ္ပါအံုး ......စသည္ျဖင့္ အာဏာ ၊ပါ၀ါသံုးျပီး ပိုက္ကြန္ၾကီး ႏွင့္ ဖမ္းၾကသည္။
လူေတြ လူေတြ မိၾကပါသည္။ အခ်စ္ဆိုတဲ့ ငါးေလးကို မိၾကပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ စဥ္စားမိတာေလးကို ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို ေျပာျဖစ္ေတာ့ သူက
ကြ်န္ေတာ့္ကို ျပန္ေမးတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကေကာ ဘယ္သို ့ဖမ္းေနသနည္းတဲ့။ ကြ်န္ေတာ္ စဥ္းစားသည္။ကြ်န္ေတာ္မွာ ကို ့ယို ့ကားယား ဖမ္းေလာက္ေအာင္လည္း အရွက္မမဲ့။
ငါးမွ်ားခ်ိတ္ အစာခ်ိတ္ ေလာက္ေအာင္လည္း အတတ္ပညာမရွိ။ ပိုက္နဲ ့အုပ္ျပီး မိခ်င္တာမိ ျပစ္ဖို ့ကလည္း မရွိ။ အဲ့လို မ်ဳိးကို ရွိသည္ထားအံုး ....ကြ်န္ေတာ္ လုပ္မည္မဟုတ္ပါဟု ယံုၾကည္မိျပီး ....ကြ်န္ေတာ္ေျပာျဖစ္ တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း တမင္ တကာ ငါးဖမ္းသူ တစ္ေယာက္ မဟုတ္ေတာင္ ....ငါးေတြကို အလွၾကည့္ေနရရင္ဘဲ ေက်နပ္ ေနသူပါေပါ့....
ႏို ့တဲ့ အက်င့္အရေတာ့ ေရထဲတြင္ လူလြတ္တို ့ထံုးစံအတိုင္း လက္ေလးေတာ့ ခ်ထားမည္ေပါ့။ ၀င္လိုလ်င္ ၀င္လာပါ။ ထြက္လိုလ်င္လည္း ထြက္သြားပါ။ ႏို ့တဲ ့မကိုက္ဖို ့ေတာ့ ေတာင္းပန္ပါရဲ့ လို ့ေျပာမိပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္ ဆက္ေျပာျဖစ္တယ္။ မိတဲ့ငါးေလးက ဖမ္းမိျပီး ေနရာသစ္ေလးမွာ စမ္းတ၀ါး၀ါး ေပ်ာ္ပါတယ္။ ေရာင္စံုမီေလးေတြ ....ေရေမွာ္ေလးေတြ ....ျပီး ေတာ့ ခပ္လွလွ မွန္ကန္ေလးထဲမွာ...။သူမေရာက္ဖူးတဲ ့စိတ္ကူးယဥ္ အိပ္မက္ထဲက ေနရာေလးဘဲ။ အစားခ်ိန္က်လည္း အစာ...။ေရလဲခ်ိန္မွာ ပိုင္ရွင္က ေရလဲေပးလို ့....။သူ ့ကို ဂရုစိုက္ပါရဲ့။ အဲ....အဲ့ငါးေလး ဘယ္ေလာက္ ေပ်ာ္ႏိုင္မလဲ။ သူ ေပ်ာ္ႏိုင္ရင္ ..... ႏွစ္ပိုင္းေပါ့....။ တစ္ေန ့လာ ဒီရွဳ့ခင္း ၊ ဒီျမင္ကြင္း ၊ ဒီအစာ....သူ ၿငီးေငြ ့လာပါျပီ။ငါးေလး ပ်င္းျပီ။ ပိုင္ရွင္ေတြကလည္း ..ဂရုစိုက္တာ ေလ်ာ့လာတယ္။ အစားခ်ိန္ မမွန္ေတာ့။ ေအာက္စီဂ်င္ မ၀ေရစာနဲ ့....။
သူမြန္းက်ပ္လာျပီ။ ေနာက္...ရက္လြန္သြားေတာ့ရင္ ... သူ ေသပါေတာ့ တယ္။
အခ်ဳိ ့က ခ်က္ခ်င္းဘဲ ခုတ္ထစ္ စားေသာက္ ျပစ္ၾကတယ္။ ကြာရွင္းတယ္။ ပ်က္စဲတယ္။ ျဖစ္ကုန္ေရာ...။သူတို ့ရဲ့ အခ်စ္ဆိုတဲ့ငါးေလး ေပ်ာက္ပ်က္သြားပါရဲ့။ အခ်ဳိ ့ကေတာ့ ...အေပ်ာက္ အပ်က္မခံ...ဇြတ္အတင္း ပုပ္သိုးခြင့္ မေပး။ သူ ့ခမ်ာ အတင္း ေအးခဲ ခံရေလေတာ့သည္။ ကြာျပစ္ရင္...... သူ ့ကိုေပးရမွာ တစ္၀က္၊ ျပီး သားကိုေကာ သူေခၚထားမွာ...။ ငါ့ဘက္က အရွဳံခ်ည္ဘဲ။အရပ္ထဲ တစ္ခုလပ္၊ တစ္လင္ကြာ ...အုိ မလြယ္ပါ ေတြးျပီး သူတို ့ခ်စ္ျခင္းတရားကို ေရခဲေသတၱာထဲ ထည့္ျပီး ပုပ္သို းခြင့္မေပးၾက။ အခ်ဳိ ့က်ေတာ့လည္း ...... အို လင္နဲ ့မယား လွ်ာနဲ ့သြား... နီး တက်က္က်က္ ေ၀းတသက္သက္က စိတ္လက္ရႊင္ပံု ရူးသူ ့ဘံုမို ့ .....ျပန္ခ်ည္အံုးစို ့မင္းနဲ ့ငါ...ေနေလးျပလိုက္၊ မီးေလးျပလိုက္၊ အေျခာက္ခံလိုက္ ။ ေရေလးထဲ ခ်လိုက္။ ဆားပတ္ အခ်စ္ႏွင္ ့တာရွည္ ခံေနေလသည္။ ကြ်န္ေတာ္ေကာ...ဘယ္သို ့ ဖမ္းခဲ့သနည္း.....။မိျပီလား။ အေျခအေနေကာ
ဘယ္သို ့နည္း။ အခ်ဳိ့ေမးၾက၏။ကြ်န္ေတာ္ ျပန္ေျဖဖို ့ စဥ္းစားရင္း ...စဥ္းစားရင္း... ဆရာၾကီးမင္းသု၀ဏ္ရဲ့ ကဗ်ာေလး တစ္ပုဒ္ကို ရြတ္ျပ မိပါတယ္။
တရားဦး ေဟာလွည့္ပါ
`ကာမေဘာင္ ရွဳပ္အေထြးကိုလ
ပ်ဳိေလးမယ္ မခင္လို ့
ရုန္းခ်င္ျပီ ´ ဆုပန္ၾကားသူရဲ့
တားျမစ္ဖုိ ့ခြင့္မသာ။
ႏွစ္ကိုယ္တြဲကာပ
သည္၀ဲ သံသရာက
ေသာင္ေခမာ ဟိုတစ္ဖက္ဆီသို ့
ေဖာင္မဂၢင္ ဆင္ကာကူးမယ္လို ့
ဆုထူးကို ပန္ညီေသာ္လည္း
ပါရမီ ေမာင္မရင့္ေသာ္ေၾကာင့္
သြားႏွင့္ သက္လ်ာ။
ဇတ္မတူ အမူၾကမ္းသူျဖင့္
ေသာင္ကမ္း မျမင္ႏိုင္လို ့
တပင္တိုင္ နာ၀ါပ်က္လိုပ
သံသရာ သည္ဂယက္မွာလ
စုန္တစ္ခါ ဆန္တစ္ခ်က္ကယ္ႏွင့္
ေမ်ာလ်က္ကြဲ ့ေယာင္္ခ်ာခ်ာ
တြယ္ရာျဖင့္ ရွိႏိုင္ဘူး။
သို ့အေၾကာင္းရယ္ေၾကာင့္
ခ်စ္ေဟာင္း ႏြယ္သာကီရဲ့
ပါရမီ ျပည့္လွ်ံျဖဳိးကာပ
တန္ခိုးေတြ တလူလူႏွင့္
ဘိကၡဴနီ ေထရီ ျဖစ္ေတာ့ခါ
ေမာင္ခ်စ္ကို မယ္သနားတာျဖင့္
တရားမြန္ မွန္သေဘာကို
ေဟာလွည့္အဦး။
No comments:
Post a Comment