Dec 31, 2007

ေမွာ္


ဟုတ္ကဲ့…ကြ်န္ေတာ္တစ္ေန ့က ကြ်န္ေတာ္တို ့ေဒသ က ေရနံထြက္တဲ့ေနရာကို ေလ့လာေရး
ေျခဆန္ ့ခဲ့ပါတယ္။
ေမွာ္တဲ့။လူေတြကေခၚၾကပါတယ္။ေမွာ္ဆိုေတာ့ စုန္းကေ၀ ေမွာ္လား။ရစ္ေ၀ျပဳစားတတ္တဲ့ေမွာ္လား။ကြ်န္ေတာ္ေတာ့မသိပါ။တစ္ညအိပ္ျပီးျပန္ခဲ့သည္။
လူေတြမ်ားလွခ်ည္ရဲ့။ဒါေတာင္အခ်ဳိ ့ျပန္ကုန္ၾကသည္တဲ့။လူေျခအားျဖင့္ ၃ သိန္းခန္ ့
ရွိမည္ဟုခန္ ့ မွန္းရပါသည္။တတ္ၾကြေနသူမ်ား၊ စိတ္ဓါတ္က်ေနသူမ်ား။သံုးျဖဳန္းေနသူမ်ား။ရွာေဖြေနသူမ်ား။လူေတြ ေပါင္းစံုပါရဲ့။ေငြရွာနည္းကလည္းေပါင္းစံုလွဘိ။ေၾသာ္….ေမွာ္တဲ့ေနာ္။ေရနံလည္း တကယ္ထြက္ပါသည္။ျမန္မာႏိုင္ငံအႏွံ ့မွလူေတြကလည္း စံုပါရဲ့။အခ်ဳိ ့လည္း ေရနံတူး။
အခ်ဳိ ့လည္းေစ်းေရာင္း။ကြ်န္ေတာ့္အစ္ကို၀မ္းကြဲတစ္ေယာက္လည္း အဲ့မွာေရနံတူးရင္း ေစ်းေရာင္းသည္။ကြ်န္ေတာ္လည္း သူ ့ဖိတ္ၾကားခ်က္အရ သူ ့ဆီတည္း၊ သူေကြ်းတာစား၊ သူလိုက္ျပသည္မ်ားကိုၾကည့္ျပီးျပန္ခဲ့သည္။ေဒသေပါင္းစံုကလူေတြဆိုေတာ့ စရုိက္ေပါင္းစံုေအာင္လည္း
ေတြ ့ရပါသည္။မသမာမွဳ့ေတြကလည္း အစံု။ပါးပါးလွီးမယ္ ဆိုတဲ့ၾကားမွာ လူေတြရုန္းကန္ ေနၾကပါရဲ့။ အစပိုင္းကေတာ့ ၀မ္းေရာဂါ တစြန္းတစ ၾကားရျပီး လူအခ်ဳိ ့ေသသည္တဲ့။သဲ့သဲ့သာၾကားရျပီး။နာေရးအသင္း စာရင္းေပါက္ေလးေယာက္ရွိရာမွ ေရာဂါႏွင့္တစ္ေယာက္။က်န္သံုးေယာက္က လက္သည္ မေပၚ အသတ္ခံရသည္။ ေကာင္မေလးေတြ လည္း ၀မ္းစာေရးအတြတ္ ကြမ္းယာ၊မုန္ ့ေရာင္းၾက ေလသည္။ ရင္ေလးဖြယ္ရာ။ေယာက္်ားသားေတြၾကားထဲ တိုးေ၀ွ ့ေရာင္း ေနၾကသည္။မၾကာမၾကာ အရွဳပ္အယွက္ သတင္းေတြလည္းၾကားရသည္။အခ်ဳိ ့စာရင္းမရွိေပ်ာက္ေနၾကသည္။ေရနံတူးလုပ္သားတစ္ေယာက္သည္ တစ္ေန ့လ်င္ေငြ ၃၀၀၀ (သံုးေထာင္)ေက်ာ္မွ ၁၀၀၀၀(တစ္ေသာင္း)ေက်ာ္ ထိ ရၾကသည္။အခ်ဳိ ့လည္း အလုပ္ျပတ္ႏွင့္ေပ ၂၀၀ ကို ငါးသိန္းယူျပီးလုပ္ၾကသည္။အခ်ဳိ ့ဆို ေပ ၆၀၀ ထိမေတြ ့ၾက ။ထိုအခါမ်ဳိးဆို ေမာေပျပီ။အစမွ အားလံုးတြတ္လ်င္ ေပ၆၀၀ ခန္ ့တြင္ သိန္း ၄၀ ေက်ာ္ကုန္ေပျပီ။အခ်ဳိ ့သူမ်ား လည္း အိမ္ေရာင္း ၀ိုင္းေရာင္း ကားေရာင္း ရင္း ရွိသမ်ွပစၥည္း တြင္းထဲက်ကုန္ေလသည္။ပံုမွန္မရွိၾက။အခ်ဳိ ့
ေရနံရသူမ်ားက်လည္း တစ္ေန ့ ၄ ပီပါခန္ ့ရၾကသည္တဲ့။ ရသမ်ွေရနံေတြကို ကုမၸဏီကို သြင္းရသည္။တစ္ပီပါလ်င္ ၉၀၀၀၀(ကိုးေသာင္း)ရသည္လို ့လည္း သိရပါသည္။အခ်ဳိ ့ဆို လွ်ံတြင္းေခၚ ေရနံမ်ား ပန္းထြက္ေနေသာတြင္းေတြရပါက ၁လနီးပါထိ ၁၅ ပီပါခန္ ့ေန့စဥ္ရၾကသည္တဲ့။
ထိုလွ်ံတြင္းေပၚလာလ်င္ ေဘးပတ္ခ်ာလည္မွ လူမ်ားက လည္း သူ ့တြင္း အနက္ကို မွန္းေျခႏွင့္ လိုက္ေတာ့၏။တြင္းကို တေစာင္းေဖာက္ျပီး ၀ိုင္းႏွဳိက္ၾကပါသည္။ထုိတြင္းရွင္လည္း ရင္တထိတ္ထိတ္။ သိပ္မေပ်ာ္လိုက္ရ။ ေနာက္မွ်ယူၾကရေတာ့၏။ျမိဳ့ထဲတြင္လည္း အစပိုင္း တြင္ ေရနံ ေရနံ ႏွင့္ စကား၀ိုင္းတိုင္းတြင္ ေရနံ ေၾကာင္းေျပာၾကရင္း….။အခ်ဳိ ့လည္း စိတ္ကုန္။အခ်ိဳ့လည္း ဆက္လိုက္။ ဘယ္သို ့
ျဖစ္ေစ ေမွာ္ ဆိုသည္အတိုင္း လူအေတာ္မ်ားမ်ားေတာ ့မိသြားၾကျပီး အေတာ္မ်ားမ်ား လည္ ေမွာ္ရုံေတာမွာေမာခဲ့ၾကျပီ။ကြ်န္ေတာ္တို ့ျမဳိ့မွ ေမွာ္ သို ့ေနစဥ္ အခ်ိန္မဆိုင္း လုိင္းကားရွိျပီး ပို ့ေဆာင္ခ ၁၀၀၀ ယူသည္။ကားလိုင္းမ်ားကလည္း စံုလွသည္။ ေစ်းသည္မ်ားလည္း အေတာ္ေလး သြားၾကသည္။မကုန္မရွိ ၾက။ ေစ်းကိုလည္း ေခါက္ခ်ဳိးတင္ထားၾက ျပန္သည္။မုန္ ့ေတြထဲတြင္ အနည္းဆံုးမွာ ၁၀၀ တန္ျဖစ္သည္။ တည္းခိုခန္းခမွာ တစ္ညတည္းခို ခ ၄၀၀၀ ယူသည္။အခန္းသည္ လူသံုးေယာက္ခန္ ့သာအိပ္သာသည္။
အခ်ဳိ ့က ငါ့ရွန္ေတာင္။အခ်ဳိ ့က ငါးရွံေတာင္။အခ်ိဳ့က ငါ့သ်ွန္ေတာင္။အခ်ဳိ ့က ေငြလ်ံေတာင္။
(အင္တာနက္က မရတစ္ခါရတစ္ခါမို ့ေရးၾကီးသုတ္ပ်ာ တင္လိုက္ရသည္။လူခ်င္းေတြမွဘဲ အားရပါးရေျပာေတာ့မယ္) ပုံေတြၾကည့္ခ်င္ရင္ ) http://phoelynn.multiply.com/ မွာရွိတယ္။

Dec 17, 2007

သူတို ့ေျပာေသာတေစ့တေစာင္း

ကြ်န္ေတာ့္မွာ ဦးေလး၊ေဒၚေလးမ်ားစြာရွိျပီး…သူတို ့ေတြက အပ်ဳိၾကီး၊လူပ်ဳိၾကီးေတြအမ်ားစု
ျဖစ္ၾကပါသည္။လူပ်ဳိၾကီး အခ်ဳိကေတာ့ ၄၀ ေက်ာ္မွ အိမ္ေထာင္က်ၾက၏။အခ်ဳိ့က
ေသသည္အထိ လူလြတ္ေတြ။သူတို ့ႏွင့္ စကားစျမည္းေျပာျဖစ္ေတာ့………….။

ေရြးခ်ယ္လို ့ရလားဟင္
ကြ်န္ေတာ္ တစ္ေန ့က အေဒၚၾကီးတစ္ေယာက္ႏွင့္ စကားေျပာျဖစ္ေတာ့ သူက ေျပာတယ္။
အိမ္ေထာင္မွဳ့ ဘုရားတည္ ကား၀ယ္ ေဆးမွင္ရည္စုတ္ထိုး ဤေလးမ်ဳိးေနာင္ျပင္ရန္ခတ္တဲ့မ်ဳိးတဲ့။
ဘယ္ႏွယ့္ ..သူ ့က်မွ တစ္ခု ပိုသြားရသြားသနည္း။သူကေျပာတယ္။ကားတစ္စီး၀ယ္ရင္ ျပစ္ခ်က္ေတြကို
အကုန္ သိထားမွ ၊ ေျပာႏိုင္မွတဲ့..။မဟုတ္ရင္ ေစ်းၾကီးမိျပီး ကိုယ့္ လက္ထဲက်မွ ျပင္လို ့မဆုံးေတာ့ဘူးတဲ့။
အဲ...ေရာင္ေစ်း ၀ယ္ေစ်းတည့္ျပီဆိုေတာ့ အဲ့ကားက ျပန္ျပီးေငြရွာေပးသလားဆိုေတာ့ ရွာေပးပါရဲ့..
သူျပန္သုံးေတာ့လည္း ေသာက္ေသာက္လဲ ကုန္ျပန္ေရာတဲ့ဗ်ာ.။အိမ္ေထာင္ဖက္ေရြးလည္းအဲ့လိုဘဲတဲ့။
သူ ့အေျပာေနာ္။
သူေျပာတုန္းက နားေထာင္ေနရင္ ကြ်န္ေတာ္စဥ္းစားမိတယ္ သိလား။ကြန္ပ်ဴတာတစ္လုံး ၀ယ္တာႏွင့္ ႏွဳိင္းယွဥ္ျပီးေတာ့။ကြ်န္ေတာ္ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၀၀၀ ခုႏွစ္ေလာက္တုန္းက ကြန္ပ်ဴတာတစ္လုံး ၀ယ္လိုက္တယ္။
ေနာက္ဆုံးေပၚ ေပါ့ အဲ့အခ်ိန္တုန္းက..။သိပ္မၾကာလိုက္ပါဘူး...သူ ့ထက္ ျမန္တာေတြ ေကာင္းတာေတြ၊
လွတာေတြကေပၚလာပါေရာလား။သူ ့ကိုပ်က္လို ့ျပင္မယ္ဆိုေတာ့လည္း အပိုပစၥည္းက အေတာ္ကို
လိုက္ရွာရတယ္။ဒါေပတဲ့ ကြ်န္ေတာ္ေတာ့ ျပင္ျပင္ျပီးသုံးေနတာ...သူကအေတာ္ေလး အက်ဳိး ျပဳပါတယ္...ကြ်န္ေတာ္ကိုပါ။ပညာလည္း တိုးေစခဲ့ပါရဲ့။ Internet ဆိုတာၾကီးနဲ ့လည္းမိတ္ဆက္
ေပးခဲ့တယ္ေလ။သူ ့က ထိုက္သင့္သေလာက္ေငြေၾကးလည္းရွာေပးပါရဲ့။သူ ့ကို ထိုက္သင့္သလို Upgrade ေတာ့လုပ္ေပးႏိုင္မွေပါ့ေနာ္။သူကလည္း Upgrade လုပ္ေပးလို ့ရႏုိင္ေလာက္ေအာင္ေတာ့ အဆင့္ရွိတယ္ေလ။
Computer ကိုေျပာတာပါ။အခုထိသူက ဧည့္ခန္းထဲမွာ ၀ံ့၀ံ့ၾကြားၾကြား ေနရာယူျပီး ဧည့္ခံေနဆဲပါ။အခုစမ္းမယ္
ဆိုလည္း သူ က အသင့္ဆိုတဲ့အေနအထား။ကြ်န္ေတာ္ကလည္းသူ ့ကို ေတာ့ ဂရုစိုက္ပါတယ္။ရည္းစားဦး
ေျမးဦး ရတဲ့ထိ မေမ့ဘူးလို ့အခ်ဳိ့သူငယ္ခ်င္းမ်ားက စၾကသည္။အသစ္ေတြ ဘယ္လိုေကာင္းေကာင္း အေဟာင္း
ကိုေတာ့ မစြန္ ့ရက္ပါဘူးေနာ္။ေနာက္ဆုံးအႏွစ္ခ်ဳပ္က်...ကြန္ပ်ဴတာကလည္းအဆင့္ရွိရမယ္၊သုံးတဲ့သူကလည္း
သူ ့ကြန္ပ်ဴတာကို ေခတ္မွီလာေအာင္ Upgrade လုပ္ႏုိင္တဲ့အရည္အခ်င္းရွိရမယ္။မဟုတ္လုိ ့ေနာက္ဆံုးေပၚ
ကြန္္ပ်ဴတာၾကီး၀ယ္ျပီး သုံးတဲ့သူက ဘာမွ မသိရင္ အလကားပဲေပါ့...။သံုးတဲ့သူကေတာ ့ေတာ္ပါတယ္ ဒါေပတဲ့
Computer က Upgrade လုပ္လုိ ့ကို မရေတာ့ရင္လည္း ဘၾကီးသား ...ၾကိဳက္သေလာက္စြမ္း..မရဘူးေနာ္..။
အဲ့ေနရာမွာ သူ ့အထြာနဲ ့သူေတာ့ရွိမွာေပါ ့။ထင္တာဘဲေလ။ စာခ်ဳပ္ႏွင့္ တစ္ႏွစ္အတြင္းပ်က္လွ်င္ ပစၥည္းအသစ္
ႏွင့္ လက္ခ အျပီး စိတ္တိုင္းက်ေစရမည္ဆိုတဲ့ ေယာက္ခမ ေတြမ်ားရွိရင္ လက္တို ့ပါအံုး။(ရယ္စရာသာ)

ခံစားရခက္ေသာ ဇတ္လမ္းတစ္ပုဒ္
တစ္ေန ့ကေပါ့..ကြ်န္ေတာ္ လၻက္ရည္ဆိုင္မွာထိုင္ရင္း ေကာင္မေလးကို ၾကည့္ေနတုန္း
ဦးေလးတစ္ေယာက္ ေရာက္လာပါတယ္။ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ဦေလးကုိ အဲ့ေကာင္မေလး
ဘယ္လိုေခ်ာေၾကာင္း…ဘယ္ေလာက္ က်က္သေရရွိေၾကာင္း …ေရပတ္မ၀င္ေအာင္
ေျပာမိပါရဲ့။ဦးေလကေတာ့ ျငိမ္လို ့….ျပံဳးျပံဳးေလးနဲ ့နားေထာင္ေနတယ္။ကြ်န္ေတာ္တို ့
မိုးခ်ဳပ္ဘက္က သူ ့အခ်ိန္နဲ ့သူမို ့ဆိုင္ေျပာင္ထိုင္ရင္း..ဦေလးက မူးလာေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကို
ပံုျပင္လိုလိုေလး တစ္ခုေျပာတယ္။တစ္ခါတုန္းကေပါ့…ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္။အလုပ္ျပီးအလုပ္
လုပ္ေနတဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္..တစ္ေန ့အလုပ္နားတဲ့အခ်ိန္မွာ ဘာရယ္မဟုတ္ဘဲ
ေၾကျငာတစ္ခုကို ၾကည့္မိရင္….ေၾကျငာမင္းသမီးေလးကို ျမင္ေတာ့ အေတာ္ေလး သေဘာက်မိ
ေရာ။အဲ့လို နဲ ့ၾကည့္ရင္းၾကည့္ရင္း သူ ့မွာတစ္ေန ့သူ ့ရုပ္ေလးတစ္ခါမွ မျမင္ရရင္မေနႏိုင္ ျဖစ္
လာတယ္။သူ ့အလုပ္အားရင္ မင္းသမီးေလး ရုပ္ရွင္ေတြ ၾကည့္တတ္လာျပီ။မင္းသမီးေလးကို
အျပင္မွာ ေတြ ့ခ်င္တယ္။အျပင္က ေခ်ာင္းၾကည့္တယ္။သူ ့ရုိက္ကြင္းေတြကို လိုက္ၾကည့္တတ္တဲ့ အနီးကပ္ပရိတ္သတ္ျဖစ္ဖို ့သူၾကိဳးစားတယ္။ၾကားထဲမွာလည္း သူ ့က အမ်ဳိးမ်ဳိး နီးစပ္ဖို ့
မင္းသမီးနဲ ့ခင္တဲ့လူေတြကို လိုက္ေပါင္း။ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူ မင္းသမီးေလးနဲ ့အနီးကပ္စကား
ေျပာခြင့္ရေရာ။သူမွာလည္း တစ္ေန ့တစ္ေန ့ဘယ္လို ကုန္တယ္မသိဘူးေပါ့။က်လာေတာ့မယ့္သူ ့ေမြးေန ့က် မင္းသမီးေလးကို ဖိတ္ခ်င္တယ္။သူဘယ္လို စကားစရမွန္း မသိဘူး။ျပီးေတာ့မင္းသမီးေလးတစ္ေယာက္ထဲကို အထူးဧည့္သည္အေနနဲ ့ဖိတ္ခ်င္တယ္။သူ ကၾကားထဲမွာလည္း မင္းသမီးေလး သြားေရးလာေရး အဆင္ေျပဖုိ ့
သူ ့ကားေလး ေပးထားတယ္တဲ ့။ကားေမာင္းတဲ့လူကိုလည္း မင္းသမီးေလးသြားလို ရာလိုက္ပို ့ေပးဖို ့ေျပာ
ထားျပီးသားေပါ့။ကားဆရာကေနတဆင့္ သူ ့ေမြးေန ့မွာ မင္းသမီးေလး လာေပးဖို ့့ေျပာခုိင္လိုက္ေတာ့ …..မင္းသမီးေလးကလာမယ္တဲ့။သူ တအား ေပ်ာ္သြားပါတယ္။သူ ့မွာ တစ္ေန ့တစ္ေန ့ေန ့ေတြ ဆိုတာကို
ကုန္သြားဖို ့ဘဲေမ်ွာေနေရာ။သူ ့ေမြးေန ့ေရာက္လာပါျပီ။သူ စြန္ ့စားျပီး ဘယ္သူမွ မဖိတ္ဘဲ မင္းသမီးေလးတစ္ေယာက္ထဲကို ဖိတ္လိုက္တယ္။မင္းသမီေလးေရာက္လာေတာ့ သူ တို ့ႏွစ္ေယာက္ထဲစကား
ေျပာမယ္ေပါ့။သူ ့အစီအစဥ္ထဲ မင္းသမီးေလး ေရာက္လာပါတယ္။ သူ န ဲ့ႏွစ္ေယာက္ထဲေပါ့။သူ ့ရင္ထဲက
စကားေတြကို ေျပာျဖစ္တယ္။အထစ္ထစ္အေငါ့ေငါ့…ေခြ်းေပါက္ၾကီးငယ္ေတြက်လို ့။
မင္းသမီးေလးက စဥ္းစားေပးပါ့မယ္ ဆို တဲ့အေျဖ ေပးလိုက္တယ္တဲ့။သူ ့မွာလည္း ညက်အိပ္
လို ့မရ။မနက္က် အလုပ္လုပ္လို ့မရ…အူျမဴးေနေရာ။အလုပ္လုပ္လို ့မရေတာ ့သူ ကား
ေလွ်ာက္စီးမယ္စိတ္ကူးနဲ ့ ေလွ်ာက္ထြက္တယ္တဲ့။တစ္လမ္းလံုးလည္း သူ ့မွာ ဂဏွာမျငိမ္။
အဲ့အျဖစ္ကို သတိထားမိတာ ကားဆရာ။ျဖစ္ရင္းကို ေမးေတာ့ ေကာင္ေလးက အေၾကာင္းစံု
ေျပာတယ္။အဲ့မွာ ကားဆရာက အံၾသတဲ့ ဟန္ နဲ ့ဘယ္လို မင္းသမီးနဲ ့လို ့ေျပာေတာ့…
ေကာင္ေလးက လက္မေလးေထာင္ျပီး ဟုတ္ေၾကာင္း ေခါင္းျငိတ္သတဲ့။ကားဆရာက
ဆက္ေျပာတယ္။ကြ်န္ေတာ္ေတာ့ ဆရာက ကားေမာင္းေပးပါ ဆိုလို ့ေမာင္းေပးေနကတည္း
က အိမ္ကိုျပန္အိပ္ရတယ္ မရွိဘူး။မင္းသမီးအိမ္မွာဘဲ လိုက္အိပ္ေနရတယ္တဲ့။ဦးေလးဘာကို
ဆိုလုိသည္ ကြ်န္ေတာ္သိသေပါ့။ကြ်န္ေတာ္မမူးေတာ့။အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အီလည္လည္ရယ္။
ဦးေလးဆိုေတာ့ ေဒါသထြက္ဖို ့လည္းအခက္ရယ္။ကြ်န္ေတာ့္မွာေတာ့ေလ အေတာ္ေလး…………….။
ဦးေလးက သူ ဖတ္ဖူး၊မွတ္ဖူး၊ၾကံဳေတြဖူးတာေတြကို လည္းကြ်န္ေတာ့္ကို အနီးကပ္သင္ေပးပါရဲ့။
အိမ္ေထာင္ျပဳျခင္းက အခ်စ္ရဲ့သခၤ်ိင္းတဲ့။အခ်စ္ဆိုတာ လြတ္တဲ့ငါး ၾကီးတာပါဆိုဘဲ။
စိတ္ကူးထဲက ရည္းစားကို စိတ္ကူးထဲမွာဘဲ ထာ၀ရ ရည္းစားလုပ္သြားပါတဲ့။
စိတ္ကူးထဲမွာေတာင္ အိမ္ေထာင္မက်ပါနဲ ့ေနာ္တဲ့။ဦးေလးေျပာတာေတြက အမ်ားၾကီးပါ။
သူေျပာခဲ့တဲ့ ပုံေလးတစ္ခုကုိမွတ္မိေသးတယ္။
တစ္ခါတုန္းက လူတစ္ေယာက္က အမွဳတစ္ခုနဲ ့ေထာင္က်ခါနီး သူ ့ကို တရားသူၾကီးကလာေတြ ့တယ္တဲ့။သူ ့အမွဳက ေထာင္က်ဖို ့ေသခ်ာေနျပီ။ဒါေပတဲ့ သူ လြတ္ေအာင္လုပ္ေပးလို ့
ရေၾကာင္း။ေနာက္ေၾကာင္းေတြေျပာေတာ့ သူ ့သမီးက အဲ့ေကာင္ေလး ကို အသဲအသန္ ၾကိဳက္ေနတဲ့
ေကာင္မေလး။သူက ေထာင္ကလြတ္ေအာင္လုပ္ေပးမယ္။ႏိဳ့တဲ့ အေပးအယူေတာ့ ရွိရမယ္။
ကိစၥေအာင္ျမင္ရင္ သူ ့သမီးကို ယူရမယ္။ေကာင္ေလးက အံၾသ သေဘာက် လက္ခံလိုက္ေရာ။
သူ တို ့ေအာင္ျမင္သြားၾကတယ္။ေကာင္ေလးလည္းေထာင္မက်ေတာ့ဘူး။
တရားသူၾကီးသမီးလည္း သူၾကိဳက္တဲ့ ေကာင္ေလးကို ရေရာေပါ့။အဲ့လိုနဲ ့ေနလာခဲ့တာ…
ေနလာခဲ့တာ…ကေလးေတြရ။အိမ္ေထာင္သက္ ၾကာလာၾကျပီး…တစ္ေန ့အိမ္ေထာင္သည္ေကာင္ေလး
က အိမ္ေရွ့မွာ ငူငူေလးထိုင္ေနေတာ ့သူ ့မိန္းမ (တရားသူၾကီးသမီး)က ဘယ္သို ့ျဖစ္သနည္း။
ေနမ်ားမေကာင္းေလာ ေမးေတာ့ သူကျပန္ေျပာတယ္တဲ ့…``ငါသာေထာင္က် ခံခဲ့ရင္ဒီေန ့က ငါ့လြတ္ရက္´´
လို ့တဲ့ေနာ္။အခုေတာ့ လြတ္ရက္မရွိေတာ့ဘူးတဲ့။နာမည္ေပးထားတာကို က အိမ္(ေထာင္)လို ့ဘဲေနာ္။
ကြ်န္ေတာ္ေတာ့ မထင္မိပါ။ကြ်န္ေတာ္ နႏၵာသိန္းဇံ ေရးေသာ ေျပာရင္းေျပာေနၾကမည့္ ခ်စ္ျခင္း
ေမတၱာ…ေလာမသိေသာ စာအုပ္ထဲက ခ်ည္တိုင္ကိုျပန္ေသာ ႏြားၾကီးကို ေျပးျမင္မိပါသည္။
ပံုေျပာေကာင္းေသာ ဦးေလးသည္ လူပ်ဳိၾကီး ဘ၀ ႏွင့္ ၄၃ ႏွစ္တြင္ ေမာ္ေတာ္ကား ေမွာက္ျပီး
ဆံုးပါးသြားခဲ့သည္။

ပန္ကန္ေဆးသူမ်ား
တစ္ခါတုန္းက ကြ်န္ေတာ့္ တူေလးတစ္ေယာက္ရဲ့ေမြးေန ့ကို သြားျပီး ၀ိုင္းကူလုပ္ေပးတဲ့
ေနရာေတြထဲမွာ ပန္းကန္ေဆးတဲ့ေနရာကို စိတ္၀င္စားမိတယ္။၀င္ကူျပီးေဆးေပးတယ္။ျပီးေတာ့
စဥ္းစားတယ္။သိပ္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မရွိေပတဲ့ ယၾတယာေခ်မိတဲ့သေဘာမ်ား ျဖစ္ေနမလားလို ့။
သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ေျပာဖူးတယ္။သူက နယ္က ေက်ာင္းလာတတ္တာ။သူ ေက်ာင္းသြားခါနီးက်
သူ ့ဆရာကို ႏွဳတ္ဆက္ဖုိ ့အသြား။ဆရာက ေမးတယ္တဲ့…မင့္ ေကာင္မေလးကို သည္အတိုင္း ထားခဲ့ေတာ့မွာလား။ေကာင္မေလးနဲ ့အေျခအေနကိုေမးတယ္။သူက ျပန္ေျပာတယ္…..အဲ့ေကာင္မေလးနဲ ့
သူက ဘယ္မွမဟုတ္ေသးတဲ့အေၾကာင္း။ျပီးေကာင္မေလးက ရည္းစားေပြေၾကာင္း။ဘယ္သူနဲ ့တုန္းက
ဘယ္လို။ဘယ္သူနဲ ့တုန္းက ဘယ္လို။ေျပာျပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က ရန္ကုန္ေရာက္မွ တကယ္ကို
ရုိးရိုးေအးေအးေလး ကို ရည္းစားထားမွာလို ့ေျပာခဲ့သည္တဲ့။ဆရာကေတာ့ ျပံဳးျပီးနားေထာင္ေနရင္….
``ေအးေအး…မင့္က ဒီပန္းကန္ကို ဘယ္သူစားထားတယ္ဆိုတာကို သိေတာ့ ဘယ္ေဆးခ်င္ပါ့မတုန္း။
ရန္ကုန္သြားျပီး ဘယ္သူ စားထားမွန္းမသိတဲ့ ပန္းကန္ကို သြားေဆးေခ်အုံးေပါ့´´…လို ့ ေျပာလိုက္သတဲ့။
သူက အဲ့တုန္းကေတာ့ အမွဳ့မဲ့ အမွတ္မဲ့ရယ္…ေနာက္ေတာ့သူ….စဥ္းစားရင္း…စဥ္းစားရင္း။
ကြ်န္ေတာ္လည္း သူ ့ဆရာ့စကားကို စဥ္းစားရင္း…စဥ္းစားရင္း။

ယိမ္းၾကည့္သူမ်ား
ေနာက္ဦးေလးတစ္ေယာက္က ေျပာျပန္ေရာ…..။သူကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေ၀ဖန္တဲ့သေဘာပါ။
ကြ်န္ေတာ္က အခုထိရည္းစားတစ္ခါမွ်မထားဘူး…။အိမ္ေထာင္ျပဳမယ္ဆိုေတာင္ စဥ္းစားဖို ့ဘယ္သူဘယ္၀ါ ကို မရွိ ျဖစ္ေနတာကို ပါ။သူ ငယ္ငယ္တုန္းက ယိမ္းၾကည္သလို ျဖစ္ေနသတဲ့။သူယိမ္းၾကည့္ရင္ သည္တစ္ေယာက္က် ၾကည့္ျပီး ေနာက္တစ္ေယာက္က် မၾကည့္ရင္အားနာစရာၾကီးဆိုျပီး အားလံုးကို မွ်ေ၀ျပီးၾကည့္သတဲ့။ပြဲျပီးေတာ့
ဘယ္သူဘယ္၀ါကေတာ့ ပိုလွတယ္။ဘယ္သူ ကေတာ့ ပို စြဲေဆာင္မွဳရွိတယ္ …မေ၀ဖန္တတ္ေတာ့ဘူးတဲ့။
အခုေတာ့သူ က အိမ္ေထာင္သည္ ျဖစ္သြားျပီေလ။အသက္ေလးဆယ္ေက်ာ္မွ ယူလိုက္တာပါ။ႏိဳ့တဲ့
သူငယ္ငယ္တုန္းက အက်င့္မေပ်ာက္ေသးေတာ့ သူ ့မိန္းမငယ္ငယ္ေလးက ခဏခဏ မ်က္ေစာင္းထိုးခံရသတဲ့။
ၾကည့္စရွိတဲ့မ်က္လံုး ေတြက စိတ္မရွိေပတဲ့ ထိန္းဖို ့ေတာ့ ခက္တယ္ေနာ္။

ကစားၾကသူမ်ား
တစ္ခါတုန္းက ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ့္ အေဒၚတို ့စကားစျမည္းေျပာျဖစ္ၾကပါတယ္။ရန္ကုန္မွာလြတ္လပ္ေရး
ေန ့ဆိုရင္ ကေလးေတြက အင္မတန္ေဆာ့(ကစား)ၾကေလသည္။လမ္းေပၚမွာ အသံခ်ဲ့စက္ေတြႏွင့္ သူတို ့
ညဥ္းၾကီးနက္သည္အထိေဆာ့ၾကသည္။ကြ်န္ေတာ္တို ့ဧရာ၀တီတိုင္းနာမည္ႏွင့္ လမ္းေတြမွာ ပိုသလားမသိပါ။
ကြ်န္ေတာ္တို ့က ပြဲၾကည့္ပရိတ္သတ္ေပါ့။အေဒၚကေျပာတယ္။ရန္ကုန္က ကေလးေတြ အေတာ္ေလး
ေဆာ့ၾကေၾကာင္း။သူတို ့ကစားနည္းေတြလည္း အေတာ္ေလးစံုၾကေၾကာင္း။ျပီးကြ်န္ေတာ္တို ့ေကာ နယ္မွာ
ကေလးဘ၀ အဲ့ေလာက္ ေဆာ့ၾကလားတဲ့။ကြ်န္ေတာ္ျပန္ေျဖပါတယ္။လူေတြက ေမ်ာက္ကဆင္းသက္သည္
ဆိုတဲ့ ဒါ၀င္ အယူမွန္ေၾကာင္း။လူၾကီးလူငယ္ မဟူေဆာ့ ေနၾကေၾကာင္း ႏွင့္ကြ်န္ေတာ္တို ့လည္း ငယ္စဥ္က
နယ္မွာ အေတာ္ေလး ေဆာ့ခဲ့ ၾကေၾကာင္း။အခုအသက္ေလး ရသြားေတာ့ ကေလးမ်ားလို ေျခလက္ေတြ
မေဆာ့ေတာ့ဘဲ…….မ်က္လံုးမ်ားသာ ေဆာ့ေတာ့ေၾကာင္း လမ္းေပၚက ျဖတ္သြား ျဖတ္လာ မိန္းကေလးမ်ားကို
မ်က္လံုး ေ၀့ရင္းေျပာမိခဲ့ပါတယ္။

သူ ့အထင္

တစ္ေန ့တုန္းက ကြ်န္ေတာ္ ဦးေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္ လၻက္ရည္ဆုိင္ထုိင္ရင္း…ဦးေလးက ကြ်န္ေတာ့္ကို မိန္းမ ပိုးနည္းသင္ေပးပါတယ္။သူက ပံုေလးတစ္ခုေျပာျပတယ္။တစ္ခါတုန္းက လင္မယားႏွစ္ေယာက္က
ေစ်းထဲ ေလွ်ာက္လည္ရင္း မိန္မျဖစ္သူက မိန္းမ၀တ္ အေႏြးထည္ခပ္လွလွတစ္ထည္ကို သေဘာက်ေရာ။
အကၤ်ီေစ်းကလည္း ေကာင္းေနေတာ့ ေယာက္်ားလုပ္သူက ေစာင့္ပါအံုး ေနာက္လက် ၀ယ္ေပးပါ့မယ္
လို ့ေခြ်းသိပ္သတဲ့။ေနာက္လ…..အဲ့မွာလည္း လိုတဲ့ေငြက မေစ့။ေနာက္လ ေနာက္လ နဲ ့သူတို ့လိုတဲ့ေငြကို
ငါးလ၊ေျခာက္လ စုလိုက္ရတယ္တဲ့။လိုတဲ့ေငြလည္းရေရာ ေယာက်္ားလုပ္သူက မိန္းမကိုေခၚျပီး အက်ၤီဆိုင္ေလးကို သြားေရာ။အက်ၤီေလးက အရင္အတိုင္း။မိန္းမလုပ္သူက ဆိုင္ကို ေမးတယ္။ဘယ္သူမွ ဒီအက်ၤီေလးကို မ၀ယ္သြားေသးဘူးလား၊ေစ်းမတတ္ႏုိင္ၾကလို ့လားေပါ့။ဆိုင္ကလည္း ဘယ္သူမွ မ၀ယ္ေသးဘူး။
ခ်ဳပ္ပံုကို သိပ္မၾကိဳက္ၾကဘူးထင္ပါရဲ့လို ့ အရိုးခံအတိုင္းျပန္ေျပာေတာ့…..မိန္းမလုပ္သူက သူ ့ေယာက္်ားကို
ေျပာတယ္။သူလည္း အဲ့အက်ၤီကို မယူေတာ့ဘူးတဲ့။ ဦးေလးကေျပာတယ္။မွတ္ထား…မိန္းကေလးေတြက အျပိဳင္ လုယူရမွၾကိဳက္တာ။ဘယ္သူမွစိတ္မ၀င္စားဘူး ဆိုရင္ သူတို ့လည္းစိတ္မ၀င္စားေတာ့ဘူး။ ဘယ္ေတာ့မဆို
ကိုယ့္ကို မိန္းကေလးေတြက မၾကည္ေၾကာင္း မေျပာနဲ ့။ရည္းစားေတြ က ဘယ္ျမိဳ့မွာဘယ္ေလာက္။
ဘယ္မွာဘယ္ေလာက္။ဘယ္ျမိဳ့က ရည္းစားေတြဆို အိမ္လိုက္ပါမယ္ ဇြတ္လုပ္ေနတာ….အစရွိသျဖင့္ ေျပာေပမွ
သူတို ့ကစိတ္၀င္စားတယ္ လို ့ဆိုဘဲ။ဦးေလး ေပးတဲ့သင္ခန္းစာပါ။ႏိဳ့တဲ့ သူလည္း အခုထိ အသက္(၅၀) နားကပ္ လူပ်ဳိၾကီးပါ။

Dec 12, 2007

ကြ်န္ေတာ္တို ့ျမိဳ့


ကြ်န္ေတာ္ ဒီေန ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ ့စကားစျမည္းေျပာျဖစ္ေတာ့…
သူ က ကြ်န္ေတာ္တို ့ျမိဳ့အေၾကာင္းေျပာတယ္။ျပီးသူ ့ကဗ်ာေလးကို ျပတယ္။
ကြ်န္ေတာ္လည္း စဥ္းစားတယ္။ျမိဳ့ေလးအေၾကာင္းကို…………။ကြ်န္ေတာ္ လည္း
တစ္ခါတရံ ျမိဳ့ေလးကို ေရာက္တတ္တယ္ေလ။သိပ္ေတာ့သိလွသည္မဟုတ္ေပတဲ့….
အေကာင္းေတြရွိသလို အဆိုးေတြလည္းရွိပါရဲ့။ငယ္တည္းက အဲ့မွာ ၾကီးခဲ့ရတာဆိုေတာ့
သံေယာဇဥ္ေလးေတာ့ရွိတယ္ေလ။ကြ်န္ေတာ္တို ့ျမိဳ့။ကြ်န္ေတာ္တုိ ့ျမိဳ့ေလးက ထန္းပင္ေတြ
ေပါတဲ့ျမိဳ့ေလးတစ္ျမိဳ့။ထန္းလ်က္ အဓိက ထြက္တဲ့ျမိဳ့ေလးေပါ့။အျခားထြက္ကုန္ေတြ
အေနနဲ့ေတာ့မက်ီး၊ပြဲစားႏွင့္ ကားသမားေတြဘဲျဖစ္ၾကပါသည္။ပဲႏွင့္ မိန္းမလွအနည္းငယ္လည္းထြက္ေသး၏။
ရာသီဥတုသာယာ၏၊ေႏြမိုးေဆာင္း ရာသီဥတုျပီျပင္လွ၏။ေႏြဆုိပူျပီး ေဆာင္းဆုိေအးေလ၏။မိုးဆိုလ်င္ မုိးရြာသည္။ရံဖန္ရံခါ မွလြဲျပီးေပါ့။ကြ်န္ေတာ္တုိ ့ျမိဳ့ေလး ကို အေရွ့ဘက္(မိထၳီလာဘက္မွ) ၀င္လာ သည္ျဖစ္လ်င္ ထန္းပင္မ်ားကိုစတင္ေတြ ့ရမည္ျဖစ္ျပီး….ခပ္မို ့မို ့ကုန္းကမူေလးေတြ…ေျမာက္ဘက္မွ ပုပၸါးေတာင္ကို ထင္ထင္ရွားရွားျမင္ရမွာျဖစ္ပါသည္။လမ္းတြင္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမ်ား….။ျမိဳ့အေနာက္ဘက္ (ေခ်ာက္၊ေဂြးခ်ဳိ) ဘက္မွလာသည္ျဖစ္လွ်င္..ခပ္အုပ္အုပ္ေညာင္ပင္ၾကီးေတြ…၊ေရကန္ေလးေတြ…။ရြာေပါက္စေလးေတြ…က်ဳိးတို ့က်ဲတဲ အိမ္ေလးေတြ…။ကဲ…ေျမာက္ဘက္ကဆိုယင္ေကာ..ျမင္းျခ၊ံပုပၸါးဘက္ကေပါ့… ခပ္က်ယ္က်ယ္
စိုက္ပ်ဳိးေရး၀န္းေတြ..။ကုန္းတက္ကုန္းဆင္းေတြ….ပုပၸါးေတာင္မၾကီးကို ေက်ာေပးျပီး…ျမိဳ့ထဲကို ၀င္လာမွာေပါ့။အေနာက္ေျမာက္ဘက္…ပုဂံေညာင္ဦးဘက္ကလည္းလာလို ့ရတယ္ေလ…။
အဲ့ဘက္လာရင္ေတာ့….ျမိဳ့ထဲအ၀င္မွာထန္းပင္ေတြ တန္းစီေနတာကိုေတြ ့ရမွာျဖစ္ပါတယ္။
လမ္းမွာလည္း ထန္းလ်က္ေရာင္းတဲ့ဆိုင္ေတြ ကိုေတြ ့ရမယ္ေလ။ျမိဳ့ေတာင္ဘက္မွာေတာ့ ေကာင္းဒီေတာင္
က ကပ္လ်က္ရွိေနပါတယ္။ေတာင္ေပၚမွာ ေစတီေလး တစ္ဆူကိုဖူးေတြ ့ရမွာျဖစ္ပါသည္။
ျမိဳ့ေလးရဲ့ တည္ေနရာျပီးေတာ ့ လူေတြ ကေကာ… အင္မတန္ဘာသာေရး ကိုင္းရွဳိင္းၾကျပီး
ဗုဒၶဘာသာသန္ ့ရွင္း နယ္ေျမအျဖစ္ ဂုဏ္ယူၾက၏။အင္မတန္လည္း အလုပ္ၾကိဳးစားၾက၏။
စုၾကေဆာင္းၾက၏။ျမိဳ့ေလးက ၾကီးလာေပျပီ။ျပီးျမိဳ့ေလးမွာ လူေတြ….လူေတြ ေပါလာၾကေပျပီ။
ေခတ္ဆိုေသာအရာႏွင့္ အတူလိုက္ႏိုင္ဖို ့ၾကိဳးစားေနတဲ့ျမိဳ့။အေပ်ာ္ပြဲေတြကို အင္မတန္ၾကိဳက္တဲ့ျမိဳ့။
စီးပြားေရး အျပိဳင္အဆိုင္ၾကိဳးစားေနတဲ့ျမိဳ့။လွဴဖို ့တန္းဖို ့ၾကိဳးစားျပီးစုေဆာင္းေနတဲ့ျမိဳ့။လၻက္ရည္ဆုိင္ေတြ
မွာ လူေတြမ်ားတဲ့ျမိဳ့။အရက္ဆိုင္ေတြ ေပါတဲ့ျမိဳ့။လမ္းေတြမွာကတၱရာအေပါက္ေတြဗလပြနဲ ့ျမိဳ့။ေစ်းမွာ
ပါတ္လမ္းမရွိတဲ့ျမိဳ့။ျမင္းလွည္းေတြ ေလွ်ာက္ေနတဲ့ျမိဳ့။ပ်ံက်ေစ်းမွာ ဘယ္ေတာ့မွ ေစ်းမဆစ္လို ့
မရတဲ့ျမိဳ့။ေထြးညိဳ မိတ္ကပ္လူး သလို ခ်က္အရက္ကို ဘီအီးေရာေရာင္းတဲ့ျမိဳ့။အရက္ေကာင္းဆို
အစစ္ရခဲတဲ့ ျမိဳ့။ကားဘီးဘယ္ေလာက္ လွိမ့္လိုက္ရင္ ေငြဘယ္ေလာက္ရတယ္ဆို တာေလာက္ ကို
တြတ္စက္မကူဘဲအလြတ္ရတဲ့ျမိဳ့။ကုန္တင္ကားေတြေပါတဲ့ျမိဳ့။ေယာက္်ားသားေတြ ေရြအ၀တ္မ်ားတဲ့
ျမိဳ့။အတန္းပညာေရးကို အားေပးတဲ့ျမိဳ့။အပြင့္ေတြကို သြားေရက်တတ္ ၊ အမိဖမ္းတတ္တဲ့ျမိဳ့။
ေစတီေတြမွာ ညဘက္ ပုတီးစိတ္တတ္တဲ့ ျမိဳ့။ဘိုးေတာ္အားကိုး နဲ ့ေရနံတူးဖို ့စီရင္ေနတဲ့ ျမိဳ့။
ဂ်စ္ကားေတြနဲ ့ဇိမ္ခံျပီး ေလွ်ာက္လည္တတ္တဲ့ျမိဳ့။ႏိုင္ငံျခားဆို မေလး နဲ ့စက`္ာပူ
ထည္လဲသံုး အေခါက္ေခါက္ေျပာေနတဲ့ျမိဳ့။ရြာေတြမွာထန္းတတ္ဖို ့ေယာက္်ားေတြ
မေလးရွားေရာက္သြားလို ့အဓိကထြက္ကုန္ စံခ်ိန္က်ခါနီးျမိဳ့။မဳန့္ဟင္းခါးဆို အရည္ေပ်ာ္မွၾကိဳက္တဲ့
ျမိဳ့။မုန္ ့ ဟင္းခါးဆိုင္ေတြ မွာညေနဘက္ ဗိုက္စည္းဇိမ္ခံေနရရင္ေက်နပ္ေနတတ္တဲ့ျမိဳ့။အလွဴဆိုလ်င္
အလွည္ ့ၾကီး ထည့္ရမွေက်နပ္တတ္တဲ့ျမိဳ့။အေျခာက္ကို မုန္းေပတဲ့ အေျခာက္အက ေတာ့ ၾကိဳက္တဲ့ျမိဳ့။
မက်ည္းေစ်းကို အေသအခ်ာတြတ္ခ်က္တတ္မွ လူရာ၀င္တဲ့့ျမိဳ့။ေဘာလံုးပြဲအေၾကာင္းေကာင္းေကာင္း
သိမွ စကားဆန္ ့တဲ့ျမိဳ့။ကာလသားေတြ ကြမ္း အစားမ်ားတဲ့ျမိဳ့။ကြမ္းယာေကာင္းတဲ့ျမိဳ့။လၻက္ရည္
(ေက်ာက္ပန္းေတာင္း) ခ်ဳိျပစ္ ၾကိဳက္တဲ့ျမိဳ့။ ရန္ကုန္-မႏ ၱေလးလမ္းေပၚကျမိဳ့။ပုဂံေညာင္ဦးနားကျမိဳ့။
ကားဂိတ္ေတြေပါတဲ့ျမိဳ့။ ပုပၸါးေတာင္နားက ျမိဳ့။အမ်ားစု ၀က္သားေရွာင္တဲ့ျမိဳ့။၀က္သားဒုတ္ထုိုးဆိုင္ ၅ ဆိုင္ေလာက္ဘဲ ဖ်စ္ဖ်စ္ျမည္ရွိတဲ့ျမိဳ့။အားလူးေၾကာ္ေကာင္းတဲ့ျမိဳ့။ေရသန္ ့ဆိုတာမေန ့တစ္ေန ့ကမွ ေတြ ့
ေပမယ့္ သူမဟုတ္ရင္ အဖတ္မလုပ္ေတာ့တဲ့ျမိဳ့။တရားစခန္းေတြ ေပါတဲ့ျမိဳ့။ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေတြ ေပါတဲ့ျမိဳ့။
လူေတြ က အင္မတန္ရုိးတဲ့ျမိဳ့။အ၀တ္အထည္ ေတြဆို အသစ္အဆန္းမွ ေစ်းၾကီးမွ ၾကိဳက္တဲ့ျမိဳ့။ေငြေတြ ေပါတဲ့ျမိဳ့။ဆိုင္ကယ္စီးရတာကို ၀ါသနာပါတဲ့ျမိဳ့။ မီးတစ္ရက္ျခားလာတဲ့ျမိဳ့။လမ္းမီးေတြ က်ဳိ့တို ့က်ဲတဲျမိဳ့။ စာအုပ္ဆိုင္ရွားတဲ့ျမိဳ့။ေရရွားတဲ့ျမိဳ့။ မိုးနည္းတဲ့ျမိဳ့။တျဖည္းျဖည္းမဟုတ္ တမဟုတ္ခ်င္းၾကီးျပင္းလာတဲ့ျမိဳ့။
သၾကၤန္ဆို ရက္အဆစ္ ေတာင္းခ်င္တဲ့ျမိဳ့။ကြန္ပ်ဴတာကို စိတ္၀င္စားစျပဳေနတဲ့ ျမိဳ့။အင္တာနက္ဆိုတာၾကီးကို မ်က္မျမင္ပုဏၰားေတြ ဆင္စမ္းသလို မွန္းစမ္း ေနတဲ့ျမိဳ့။တယ္လီဖုန္း အ၀င္အထြက္ ခတ္တဲ့ျမိဳ့။
ဘီဘီစီ၊ဗီအိုေအ၊အာအက္ေအ ၾကိဳက္တဲ့ျမိဳ့။လူ ့ဘ၀မွာႏိုင္ငံျခား ေရာက္ဖူးမွ အဆင္ေခ်ာသလို တြတ္
တဲ့ျမိဳ့။ျဗိတိသွ်လို နားမလည္ေပမယ္ ့ဗန္ဒိန္းကား ၊ဂ်ိန္းစပြန္းကားမွ ၾကိဳက္တဲ့ျမိဳ့။လူကဲခတ္ျပီး ဇတ္ကား
ကို နားလည္ေနတဲ့ျမိဳ့။တရားေတာ္ေတြကို ပါဠိလို နဲ ့ျဗိတိသွ်လုိေျပာမွ ၾကိဳက္တဲ့ျမိဳ့။
ရန္ကုန္၊မႏ ၱေလးကို ေရအိုးေရမွဳတ္ သြားလာေနတဲ့ျမိဳ့။လူေသရင္ သုဂတိရွင္ ဆိုတဲ့ အသင္းက လုိက္ပို ့
ေပးတဲ့ျမိဳ့။သၤခ်ဳိင္း ၃ ခုရွိတဲ့ျမိဳ့။တစ္ေန ့ကို လူတစ္ေယာက္ အနည္းဆုံးေသေနတဲ့ျမိဳ့။သီတင္းကြ်တ္ျပီးတာနဲ ့ မဂၤလာေဆာင္ေတြ တန္းစီေနတဲ့ျမိဳ့။မဂၤလာေဆာင္ခန္းမ တစ္ခုဘဲရွိတဲ့ျမိဳ့။ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္နဲ ့ဟြန္းတီးျပီး လမ္းေလွ်ာက္တဲ့လူက ဖယ္ေပးရတဲ့ျမိဳ့။လမ္းေတြေပၚမွာ
အဆင္သင့္သလို ၾကည့္ေမာင္းရတဲ့ နားလည္မွဳ့ျမိဳ့။လမ္းေဘးမွာ ကိုကိၠဳပင္ၾကီးေတြ ရွိတဲ့ျမိဳ့။
GTI ေက်ာင္းသူေတြ ေခ်ာတဲ့ျမိဳ့။ ျမိဳ့ခံမိန္းမလွေတြ အမ်ားစုက မိထၳီလာ ေက်ာင္းသြားတတ္ရင္း ၾကင္ယာပါယူလာၾကတဲ့ျမိဳ့။ ကားကြင္းမရွိတဲ့ျမိဳ့။ေဆာင္းတြင္းဆို မတရားေအးတဲ့ျမိဳ့။မနက္ဆို
သာသနပါလေခၚတဲ့ အသင္းက သံဃာေတြကို အာရံုဆြမ္းေလာင္းတဲ့ အခါ တိုင္း ဘာသာေရးဆိုင္ရာ သီခ်င္းေလးေတြနဲ ့ေႏြးေထြးေနတဲ့ျမိဳ့။တရားပြဲေတြကို သာသနာ့ရကၡိတ ေခၚသာသနာေတာ္ ေစာင့္ေရွာက္ေရး အသင္းမွ ဦးစီး ျပီး ျပဳလုပ္ေပးေနတဲ့ျမိဳ့။ကိုရီယားကား ကို ျမိဳ့လံုးကြ်တ္ မိန္းမသားေတြ ၾကိဳက္တဲ့ျမိဳ့။ ဇါတ္မင္းသားဖိုးခ်စ္ကို ၾကိဳက္တဲ့ျမိဳ့။အမ်ဳိးသမီးမ်ား တရားစခန္း၊တရားပြဲေတြ အသြားမ်ားတဲ့ျမိဳ့။သာေရးနာေရး လက္ညီတဲ့ျမိဳ့။ စည္းလံဳးတဲ့ျမိဳ့။မီးေရးထင္းေရး ဆို ကူညီတတ္တဲ့ျမိဳ့။ေက်ာက္ပန္းေတာင္းေရာက္လ်င္ ဦးျဖဴတဲမွ ထန္းေရကိုေတာ့ သတိရသည္။ခါခ်ဥ္ေထာင္းေလးႏွင့္….ထန္ေရလိုက္ဖက္ပါဘိ။
ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းရဲ့ ကဗ်ာေလးပါ။

ေက်ာက္ပန္းေတာင္း

ထန္းေတာထဲက ေျပးထြက္လာတဲ့ျမိဳ့
ႏွဳတ္ခမ္းနီ ပါးနီဆိုးထားတဲ့ျမိဳ့
ကမာၻ ့ကြန္ယက္နဲ ့အေနေ၀းေ၀းကျမိဳ့
ရာသီဥတုနဲ ့တသားတည္းက်တယ္။

က်ရည္စစ္စစ္မၾကိဳက္ေပမယ့္
က်ရည္ေရာင္းဆိုင္ေတြ ေဟာတစ္ဆိုင္ေဟာတစ္ဆိုင္
သားေဖာက္ေအာင္ျမင္တဲ့ျမိဳ့
ကြမ္းယာဆုိင္ဟာျမိဳ့ရဲ့ အေရျပားေရာဂါတစ္မ်ဳိးျဖစ္တယ္။

နံနက္ခ်ိန္ခါေတးသံသာကို ျမိဳ့ေလးရဲ့ဆြမ္းေလာင္းအသင္းကဖြင့္တယ္။
အခါရက္မ်ားဆို
ျမိဳ့ေလးရဲ့ေစ်းခမ်ာ ဖ်စ္ဖ်စ္ျမည္လို ့
သာေရးနာေရး ဘာသာေရးမွာ တတ္ညီလက္ညီရွိတယ္။

တဒိန္းဒိန္း တဒိုင္းဒိုင္းျမိဳ့ဟာ
စက္ျပင္ဆရာရဲ့ လက္ျဖစ္တယ္။
အခ်ဳိလည္းၾကိဳက္တယ္။

ငါးရုိးေတြ ေခါင္းမွာညွပ္လို ့
ဟန္ၾကီး ပန္ၾကီး လက္ပိုက္ၾကီးနဲ ့
ရင္ခြင္ထဲ ဘိလိယက္ခံုေတြ ေထြးေပြ ့ထားတဲ့ျမိဳ့
ႏွဳတ္ခမ္းတသပ္သပ္ ဗ်စ္ရည္ဆိုင္က
အိပ္ေရးပ်က္ပံု စမံုစမႊားနဲ ့
မေမွ်ာ္ရတဲ့ ေဖာက္သည္အလာကို ေစာင့္တယ္။

အလိပ္အေခါက္မ်ားတဲ့ျမိဳ့
ဘက္ခမ္းရဲ့ ဖရီးကစ္ကိုသိပ္ၾကိဳက္တယ္တဲ့။

အေနာက္မွာေလဘယ္ေလာက္ထန္ထန္
အိပ္ေရးမပ်က္တဲ့ျမိဳ့ဟာ ဒီျမိဳ့
ကမာၻ ့ရြာၾကီးဆိုတာ
ေဘာလံုးသတင္းသာ အခ်ိန္ႏွင့္ အမွ်မွန္ျခင္းလို ့
ေလွနံဓားထစ္သိထားတဲ့ျမိဳ့
ျမိဳ့ေလးရဲ့ ယဥ္ေက်းမွဳ့က
လက္သြားရွိမွ လက္ျပန္ရွိျခင္းလို ့အဓိပၸါယ္ဖြင့္ထားတဲ့ျမိဳ့
ၾကီးေကာင္၀င္စျမိဳ့
သူ ့လက္ ကိုင္ကိုဖြဖြေလးကိုင္ျပီး ေမာင္းထြက္သြားတယ္။

လူကိုခ်စ္တဲ့ျမိဳ့က လူကိုဖုန္နဲ ့နမ္းတယ္။
ျမိဳ့ကိုခ်စ္တဲ့ လူေတြက ဖုန္နဲ ့ေ၀ရာကို သြားတယ္။
ဒီလိုနဲ ့ျမိဳ့ဟာ ဖုန္ထူခဲ့တယ္။
ျမိဳ့ေလးဟာနတ္ေတာင္ရင္းမွာေမွးမွီလို ့
ႏို ့သက္ခံတယ္။

ဒီလိုနဲ့ တာယာဘီးေတြ ၾကီးသထက္ၾကီးလာတယ္။
ညညဆို
အလင္းေရာင္ ပါးကြက္ၾကားကြက္ျပီး လမ္းသလားတယ္။
ဆုိင္ကယ္သံနဲ ့တည္ေဆာက္ျပတယ္။
ဒီလို နဲ ့
ျမိဳ့ဟာေခတ္ကို ေျခကလ်ွိဳျပီးစကတ္တို၀တ္ျပတယ္။

ေဒါက္ဖိနပ္စီးခ်င္တဲ့ ျမိဳ့ဟာ
စာသူငယ္ခဲမွန္ဖူးသလိုမ်ဳိး
လမ္းကိုပဲ တသသၾကည့္ေနတယ္။

ေမာၾကီး ပန္းၾကီးျမိဳ့
ညေနမွာ ဘ၀အေမာေတြ ခ်ဳိင့္ထဲထည့္လို ့
ေခြ်းစို ့စို ့အိပ္တန္းပ်ံတယ္။

ဒီလိုနဲ ့
ျမိဳ့ေလးဟာ သိပ္အေရာင္ေတာက္ျပခ်င္ေနတယ္။

ဒီလို နဲ ့
ျမိဳ့ေလးခမ်ာ သူ ့အလွကို အျဖဴအစိမ္း၀တ္ျပီး
ခဲရာခဲဆစ္ ဖန္တီးၾကည့္ေနတယ္။

ဒီလို နဲ ့
ျမဳိ့ေလးဟာ ေရာင္နီလာအလွကို
တစ္ကိုယ္ေရ တစ္ကာယသမားတစ္ေယာက္ရဲ့ လြတ္လပ္မွဳ့မ်ဳိးနဲ ့
ေစာင့္ၾကည့္ေနရရွာတယ္။

ေနေသြးငယ္

Dec 6, 2007

မွဳိစားၾကသူမ်ား

ကြ်န္ေတာ္ အရင္တုန္းက ေက်ာင္းအားရက္ ေတြ နဲ ့တိုက္ဆိုင္လို ့ ေရေလွာင္တမံ စီမံကိန္း တစ္ခုကို အေဖာ္တစ္ေယာက္ႏွင့္ အလည္လိုက္သြားခဲ့ဖူးပါသည္။ေလးငါးရက္ အိပ္ျပီးျပန္လာခဲ့သည္။ရြာေလးတစ္ရြာမွတဆင့္ ဆည္တည္ေဆာက္ေရး သို ့၂ မုိင္ခန္ ့ေတာလမ္းခရီးကို လမ္းေလွ်ာက္ရသည္။ေတာထဲအတြတ္ စားစရာ အစံုကို ရြာတြင္အျပီး ၀ယ္ယူၾကရသည္။ရြာကို ျပန္၀ယ္ဖို ့့့ ့ကမလြယ္ဘူးေလ။ကြ်န္ေတာ္ေတာ့ဘာရယ္၊ညာရယ္ေကာင္းေကာင္းမသိ၊နားမလည္ ေသာ္လည္း ျမန္မာျပည္ ၏ ထံုးစံအတုိင္း
ေခါင္းေလး ညိတ္လိုက္၊လိုက္ျပသည္မ်ားကို အတြန္ ့တတ္ေလွ်ာက္ ေမးလိုက္။ အဲ့သည္မွ အင္ဂ်င္နီယာမ်ား ကေတာ့
ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ အေဖာ္ကို အေတာ္ေလးခင္ၾကပါသည္။ေတာထဲတြင္ လိုသည္မရွိ နီးရာတြင္မွ ခူးခပ္ခ်က္ျပဳတ္ေကြ်းၾကသည္။ကြ်န္ေတာ္
တို ့လည္းတစ္ေန ့….ေတာထဲကို လမ္းေလွ်ာက္အထြက္ မူးမူးႏွင့္ အျပန္က် ခ်က္ျပဳတ္စားဖို ့လိုက္ရွာရင္း….မွဳိတစ္ခင္းေတြ ့ၾကသည္။
ခူးလိုက္ေတာ့ ပုဆိုးတစ္ကြင္းစာ အျပည့္ရသည္။ညဘက္က် ကြ်န္ေတာ္တို ့ခ်က္ၾကသည္။အင္ဂ်င္နီယာမ်ားကေတာ့ သူတို ့အလုပ္ တစ္ဖက္နဲ ့မို ့မ၀င္အား။ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ အေဖာ္ ၊ ျပီး ႏွစ္ေယာက္ေလာက္ ၀ိုင္ခ်က္လိုက္သည္။ ဟင္းကေမႊးလာျပီ…….။တစ္ေအာင့္ေနရင္
စားလို ့ရျပီ။ကြ်န္ေတာ္တို ့ထမင္းခူးလိုက္သည္။ဟင္းက်က္ေတာ့ ဟင္းထည့္ျပီး လူၾကီးမ်ားကို သတိရသည္။သူတို ့ကို ဦးခ်ရမည္ေပါ့။
ကြ်န္ေတာ္တို ့ဟင္းခြဲလိုက္ပါသည္။သည္တစ္ေန ့မွဘဲ ထူးထူးျခားျခား မွဳိဟင္း။၀ုိင္းကူေသာ အင္ဂ်င္နီယာက ေျပာသည္။ကြ်န္ေတာ္ စဥ္းစားသည္။အယင္က မစားဖူးပါတဲ ့။အဲ့လို ဆို ကြ်န္ေတာ္တို ့ခူးလာတဲ့မွဳိေတြက စားေကာစားေကာင္းလား။ကြ်န္ေတာ္ စဥ္းစားတယ္။
က်န္သူမ်ားလည္း ကြ်န္ေတာ့္လို ပဲျဖစ္သည္ ထင္ပါရဲ့။သူတို ့မတို ့ရဲ။ကြ်န္ေတာ္တို ့ထမင္းပန္းကန္ေတြကို ကိုင္ရင္း ငုတ္တုတ္ေတြ…။
အဲ့လို ဆို သြန္ျပစ္ပါလားဆိုျပန္ေတာ့ …မလုပ္ရက္။ႏွေမ်ာသည္။ဟင္းရည္ေလးတို ့လိုက္။ထမင္းေစ့ေလးေတြ ေရလိုက္။ဗိုလ္ၾကီးတို ့
က လိုဏ္ေခါင္း (tunnel) ထဲမွာ။သူတို ့မၾကာခင္ ျပန္လာၾကေတာ့မွာ…။ဗုိလ္ၾကီးဆိုလို ့….. အင္ဂ်င္နီယာရာထူးမ်ားထဲတြင္လည္း ဗုိလ္ၾကီးေခၚSAE ရာထူး ရွိေလ၏။ဗိုလ္ၾကီးက အေမာတေကာႏွင့္ျပန္လာျပီး…မ်က္လံုးမ်ားကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့ထမင္း၀ိုင္းအလယ္မွ မွဳိဟင္းဆီ၀ယ္။ဗိုလ္ၾကီး စားမည္လုပ္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့ေတာ့ ခ်က္ျပီး မစား၀ံ႕ေၾကာင္း ဗိုလ္ၾကီးကို ေျပာျပသည္။ဗိုလ္ၾကီး က မွဳိတစ္ဖတ္ကို ယူျပီး၀ါးလိုက္သည္။ျပီး အားရပါးရ ေလြးေလေတာ့၏။စားေကာင္းတယ္လို ့ေတာင္ ေျပာေသးသည္။ကြ်န္ေတာ္တို ့့့ ့ကေဘးမွာ….။မ်က္လံုးေလးေတြက စူးစမ္းသလုိ …အားက်သလို ။စားေတာ့မစားရဲေသး။ကြ်န္ေတာ္တို ့တလွဳပ္လွဳပ္။ဗိုလ္ၾကီး ကို ေနာက္နာရီ၀က္ေလာက္ ၾကည့္ေနၾကသည္။သူဘာမွ်မျဖစ္။ကြ်န္ေတာ္တို ့မေနႏိုင္ေတာ့။မွဳိဟင္းေကာင္းေလ၏။ေနာက္လူမ်ားဖို ့
ေတာင္ မက ပိုပိုလွ်ံလွ်ံ။မွဳိဟင္းတစ္ခြက္….။ကြ်န္ေတာ္ တို ့သူငယ္ခ်င္းမ်ားၾကားထဲတြင္ ေျပာစရာတစ္ခုျဖစ္ခဲ့ပါသည္။သူငယ္ခ်င္းမ်ား ရည္းစားထားလ်င္၊မိန္းမယူလ်င္ ကြ်န္ေတာ္တုိ ့အဖြဲ ့က မွဳိဟင္းကို ေငးေနဘိ သကဲ့သို ့ေငးေနေလ ့ရွိျပီး…..ေစာင့္ၾကည့္
လိုက္ဦးမည္ဆိုတဲ ့အထာေလးေတြ ကိုယ္စီႏွင့္။သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ မိန္းမခိုးတုန္းကလည္း ကြ်န္ေတာ္တို ့အဖြဲ၀ုိင္းျပီး မွဳိဟင္းတစ္ခြက္ ခ်က္ေပးလိုက္ေသးသည္။ကြ်န္ေတာ္ေတာ့ အခုထိ ေရွ့လူမ်ား ဘာမွ်မျဖစ္ခဲ့ၾကေပတဲ့….. မွဳိဟင္းတစ္ခြက္ မႏွဳိက္ရဲေသး။ကိုယ္တိုင္ခူးျပီး ခ်က္ေပးခဲ့ရတဲ့ လူေတြလည္း ရွိတယ္ေလ။
ကြ်န္ေတာ္ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္တုန္းက ျမိဳ့ေပၚမွာ မွဳိစိုက္ခင္း မရွိဘူး…။မွဳိစုိက္မယ္ဆိုျပီးလုပ္ခဲ့ေသးသည္။ စိုက္လည္းစိုက္ျဖစ္ခဲ့သည္။
(၆)လခန္ ့ဘဲ လုပ္ငန္းတာရွည္ခဲ့သည္။ အဲ့အလုပ္က မကိုက္ဘူးလားဆိုေတာ့။ မဟုတ္။ရာသီဥတုေအးလြန္းသည္က တစ္မ်ဳိး၊
မိုးရြာရက္ရွည္သည္က တစ္မ်ဳိး။လူမေစာင့္ႏိုင္သည္က တစ္မ်ဳိး။ကြ်န္ေတာ္လက္ေလွ်ာ့ခဲ့သည္။အေတြ ့အၾကံဳေပါ့။မွဳိေတြ ရခဲ့ပါသည္။အစပ္ေကာင္းေတာ့ စိုက္ခင္းအျပင္ေရာက္လ်င္ အကုန္လံုးကုန္သည္။သူကေအးလြန္းလ်င္မထြက္။ေအးလြန္းလ်င္ ျမင္းေခ်း၊ငံုးေခ်းလိုက္၀ယ္ျပီး ပိုထည့္ေပးရသည္။မ်ားသြားလ်င္လည္းေလာင္ကုန္သည္။ျပီး မွဳိခင္းအုပ္သည္ ့ပလပ္စတစ္စက ေအာက္စအလြတ္မခံ။ေလ၀င္ျပီး သရမ္းသြားလ်င္ ကြ်န္ေတာ္တို ့ေတာ့ ကုန္ျပီသာမွတ္ပေလ့။ မွဳိခင္းထဲမွာ လူမသိသူမသိ မျမင္မိလို ့အရြယ္လြန္မွဳိေတြ ကိုလည္း ကြ်န္ေတာ္ ကိုယ္ခ်င္းစာ၊ႏွေမ်ာ စြာနဲ ့ႏွဳတ္ျပီးလြင့္ျပစ္ခဲ့ရ။ျပီး ေျပာျပရအံုးမယ္။မွဳိေရာင္း တဲ့အခါေတြ
မွာ အခ်ိန္အခါတန္လို ့ပြင့္သြားရင္ ေရာင္းပန္းမလွေတာ့ဘူး။မွဳိေတြ ပြင့္ကုန္ေတာ့ အေလးခ်ိန္မစီး။၀ယ္သူကလည္း မၾကိဳက္။
အရသာေပါ့ သြားသည္တဲ့။ကြ်န္ေတာ္….စကားတစ္ခုကို သတိရမိသည္။သမီနဲ ့ငါး အိမ္ ၾကာၾကာမထားနဲ ့တဲ ့။သမီးကညာ ခါမလင့္ေစနဲ ့
လို ့လည္း ဆိုတာကို။ကြ်န္ေတာ္တို ့ေတာ့ အဲ့တုန္းက မွဳိေပါ့ေနာ္။ပြင့္သြားမွဆိုရင္ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္နစ္နာသည္။အခ်ဳိ့လည္း ရာသီဥတုအရ အရြယ္မေရာက္ေသးခင္ ပြင့္သြားၾက၏။အဲ့အခါမ်ဳိးဆို ပိုလို ့မကိုက္ေပ။အရြယ္ထြားျပီး အလံုးလွမွ၊ျပီး မပြင့္ေသးေပမွ ကြ်န္ေတာ္တို ့
အစဥ္ေျပေလ၏။ကြ်န္ေတာ္ အယင္တုန္းက မွဳိဟင္းတစ္ခြက္အေၾကာင္း ေျပာဖူးေတာ့ ….. ကြ်န္ေတာ္စိုက္တဲ့မွဳိကိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ယံုယံုၾကည္ၾကည္ စားခဲ့ပါတယ္။အေတာက္ေျပ ….ကန္စြန္းရြက္ေလးနဲ ့ေရာျပီး ေတာ့ေလ။

Nov 20, 2007

မွတ္မွတ္ရရ အတိုအထြာမ်ား

သူ ့ တုံ ့ျပန္မွဳ့
တစ္ေန ့တုန္းက ကြ်န္ေတာ္လက္ရည္ေသာက္ ေနတုန္း....ကေလးမေလးတစ္ေယာက္ ကြ်န္ေတာ္ေရွ့မွာ က်ဳံက်ဳံေလးထိုင္ ကန္ေတာ့ပါ ေလရဲ့ ။ေရာ...ခတ္ျပီ။ကြ်န္ေတာ္နဲ ့လည္းမသိ ၊ ျပီးလက္ရည္ဆိုင္ၾကီးမွာ...။ကြ်န္ေတာ္ မသိမသာ ေဘး၀ိုင္းေတြကို အကဲခတ္လိုက္တယ္။သူတို ့ကေတာ့ မသိလိုက္မသိဘာသာ..။ကြ်န္ေတာ္က ဘာလဲေပါ့...ကေလးမေလးကို ေမးေငါ့ျပလိုက္တယ္။
ကေလးမေလးက လက္၀ါးေလးျဖန္ ့လို ့...ပိုက္ဆံ ေတာင္းတာတဲ့ဗ်ာ။သူတို ့ဆီမွာပိုက္ဆံေတာင္းရင္အဲ့လိုဘဲ ေတာင္းၾကသတဲ့။
ခတ္ဘူးလာဗ်ာ..ကြ်န္ေတာ္မွမသိတာကို။ကေလးမေလးကို ေငြတစ္ဆယ္ေပးလိုက္တယ္။အဲ့အခ်ိန္တုန္းက လက္ရည္တစ္ခြက္ကို ရွယ္မွ ဆယ့္ႏွစ္က်ပ္။ကြ်န္ေတာ္လည္း အေတာ္ေလးေက်နပ္ပါတယ္။မွန္တာေျပာရ ရင္အဲ့ကေလးမေလးက ကြ်န္ေတာ္ကို ကန္ေတာ့တာ ပထမဆုံးဘဲ။တစ္ခါမွကန္ေတာ့တာ မခံရဖူးေတာ့ ရွိန္းတိန္းဖိန္းတိန္းရယ္ သိလား။
ေနာက္ရက္ေတြက်လည္း ကေလးမေလး လာပါတယ္။ကြ်န္ေတာ့္မွာ ပါရင္ပါသလို သူကိုေပးပါတယ္။ေရာက္တဲ့အခါတိုင္းလည္း သူက ကြ်န္ေတာ့္ကိုကန္ေတာ့သြားတယ္။အနည္းအမ်ားကြာတာကလြဲလို ့မေပး ဘူးရယ္ မရွိခဲ့ပါဘူး။တစ္ေန ့ လကုန္ ဖိနပ္ပါး ကြ်န္ေတာ့္မွာ ေငြရွားေနတဲ့ တစ္ေန ့..လဘက္ရည္ဖုိးေတာင္ အေၾကြးျဖစ္ခါနီးသူငယ္ခ်င္းေတြေရာက္လာ ေတာ့ေပ်ာ္သြားတယ္။သူ တို ့တိုက္လိမ္ ့မယ္ေပါ့။
အဲ့အခ်ိန္မွာ ကေလးမေလး ကထုံးစံအတိုင္း ကြ်န္ေတာ့္ကိုျမင္ေတာ့ လာပါေရာလာ..။ကြ်န္ေတာ့္မွာက ေငြမရွိ...ေဘးကသူငယ္ခ်င္း ဆီကေငြအခ်ဳိ ့ေတာင္းျပီးေပးမယ္လုပ္ေတာ့ သူကြ်န္ေတာ့္ကို ေမာ့ၾကည့္တယ္။ေဘးက သူငယ္ခ်င္းကလည္း ညည္းအစ္ကိုၾကီးမွာ ပိုက္ဆံမရွိလို ့လက္ရည္ေတာင္ ငါတုိ ့ဆီ ကပ္ေသာက္ေန ရတာ..ဘာညာေပါ့။ ေျပာေတာ့ ကေလးမေလး ေဆြ ့ကနဲ ထတယ္။
သူ ့လက္ထဲမွာတစ္ေနကုန္ ေတာင္းရ သမွ် က်ပ္တန္ေတြ...။ကြ်န္ေတာ့္ေရွ့ လာခ်ျပီ..``သူမ်ားဆီမွာကပ္မေသာက္နဲ ့သမီး ေပးမယ္တဲ့``။
အယ္ေပါ့....ကြ်န္ေတာ္ တုန္သြားပါတယ္။ေဘးကသူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ ျပဳံးေစ့ေစ့။သူ ့ေငြေတြခ်ခဲ့ျပီး ထြက္သြားေရာ...။
ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြက သူ ့ေငြေတြကိုျပန္ေပးပါေသးတယ္။သူ ့ကဒီတစ္ခါဘဲ ေပးရပါေသးတယ္လို ့ျပန္ေျပာ သြားတယ္။
ဘယ္လိုမွျပန္ေပးလို ့မရေတာ့ဘူး။ထြက္သြားပါေရာ...။ကြ်န္ေတာ့္ အဲ့ေန ့က လက္ရည္ မခ်ဳိခဲ့ပါ။
ေနာက္ရက္ေတြက်...မေတြ ့တစ္ခါေတြတစ္ခါနဲ ့..ကြ်န္ေတာ္လည္...ဟိုသြားသည္သြား...မေတြ ့ေတာ့ပါ..။ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ မွတ္မွတ္ရရ ပါ။

ဗဟိုလမ္းေပၚမွာေပါ့
အရင္တုန္းက ဗဟိုလမ္းေပၚမွာ ၁၈၄ နံပါတ္နဲ ့bus ေျပးတုန္းကေပါ့...။ကြ်န္ေတာ္ ျမိဳ့ထဲကိုသြားမလို ့ကားေပၚတက္လုိက္တယ္။
ကားဆရာက....ကဲ...အခ်ိန္မေတာ္ေစ်း၊ ဘုကန္ ့လန္ ့ေစ်း...ကုန္ျပီလား။(သူဆိုလိုတာ ၾကည့္ျမင္တုိင္ညေစ်း နဲ ့ စမ္းေခ်ာင္း ဂြေစ်း) ။
ဆက္သြားလိုက္ေတာ့ ပန္းျခံမွတ္တိုင္...သူ ့အေျပာက ကဲ..ရင္ခြင္နန္းေတာ္...ရင္ခြင္နန္းေတာ္ တဲ့။ စံုတြဲေတြ ဆင္းၾကပါရဲ ့။
ေနာက္မွတ္တုိင္တစ္ခု ....သူ ့အေျပာ အရ ```ခ်စ္ဒုကၡ````` အမ်ဳိးသမီေဆးရုံ(က်မၼာကထာမွတ္တိုင္) ရဳွံ ့မဲ့ေနတ ဲ့ကုိယ္္၀န္ ေဆာင္အမ်ဳိးသမီးေတြ.... ထမင္ဂ်ဳိင့္ေတြနဲ ့အမ်ဳိးသားေတြဆင္းကုန္ၾကပါရဲ ့။

ကြ်န္ေတာ္ စဥ္းစားမိခဲ့သည္မွာ
လြန္ခဲ့တဲ့...၄ ႏွစ္ေလာက္ကကြ်န္ေတာ္ Accident တစ္ခုနဲ ့ေဆးရုံ ေရာက္သြားခဲ့ဖူးတယ္ သိလား။အဓိက ကေတာ့အေတာ္ေလးမူး သြားတာပါ။မႏ ၱေလးေဆးရုံ မွာ (၁) လ ေလာက္ေနလိုက္ရပါတယ္။ျပန္ဆင္းလာေတာ့ လူေတြက ကြ်န္ေတာ့္ကို ေသးတြင္းထြက္ေလးေပါ့။
သနားသလို ၾကည့္ၾကတယ္။ကဲ...မွတ္ျပီ လားဆိုတဲ့ မ်က္လုံးေတြနဲ ့ပါ။ကြ်န္ေတာ့္ ေဘးက လိုက္ ျပဳစုေပးခဲ့တဲ့(Nurse) ဆရာမ နဲ ့ေတြ ့ေတာ့
ဆရာမက ကြ်န္ေတာ္ကိုေမးတယ္။ေသာက္ရဲ ေသးလားတဲ့။ဟုတ္ကဲ့ ...ေဆးလိပ္ေတာ့ေသာက္ႏိုင္ေနပါျပီ။အရက္ကိုေတာ အေတာ္ေလးျပန္ က်င့္ရပါဦး မယ္ လို ့ျပန္ေျဖလိုက္္ပါတယ္။အဲ့မွာ ဆရာမက လက္စ နဲ ့တစ္ခါတည္း ေနလိုက္ပါလားတဲ့။ဟုတ္ပါတယ္။ကြ်န္ေတာ္ ေဆးရုံေပၚ
မွာတုန္းက ေဆးလိပ္မွ မေသာက္တာကို။ဆရာမကို ေျပာမိပါတယ္...။ကြ်န္ေတာ္စဥ္းစားမိတာေလးေတြကို.....။
ကြ်န္ေတာ္ ေဆးရုံကဆင္းေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ ့လက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ပါတယ္။ဆိုင္မွာ ေဘး၀ုိင္းက ေဆးလိပ္ေသာက္ပါတယ္။ေရွ့၀ိုင္းက ေဆးလိပ္ေသာက္ပါတယ္။ကြ်န္ေတာ္လည္း ေဆးလိပ္နဲ ့ေ၀းတာ (၁) လေလာက္ရွိျပီဆိုေတာ့ သူ ့အရသာကိုေမ့ေနပါျပီ။ဘာလို ့အယင္
တုန္းက ေသာက္ပါလိမ့္...ေပါ့။မွာၾကည့္ဦးမယ္..စဥ္းစားျပီး..စားပြဲထိုးေကာင္ေလးကို ေဆးလိပ္တစ္ပြဲမွာလိုက္တယ္။ေကာင္ေလး လာခ်
ေပးပါတယ္။ဟုတ္ပါျပီေဆးလိပ္...။ေနာက္မီးျခစ္...။မီးျခစ္က ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာခ်ိတ္လို ့။ကြ်န္ေတာ္ မီးသြားညို လိုက္ပါတယ္။
ေသာက္ၾကည့္တယ္...။တစ္ဖြာ က ႏွစ္ဖြာ..။အရသာ ဆိုတာကို ဆန္းစစ္ၾကည့္တယ္။ပူစပ္စပ္နဲ ့...ဘာလဲ...အရသာေပါ ့...။
တယ္လဲ ထူးျပီးမေကာင္းတဲ့ျပင္...က်န္းမာေရး ကိုထိခိုက္ေစ တယ္တဲ့။ကြ်န္ေတာ္..ေသာက္မိတဲ့ေဆးလိပ္ကို ၾကည့္မိပါတယ္။
တကယ္တန္းက်....သူ ကဘာလဲေပါ့...ဆက္မေသာက္ခ်င္ေတာ့ပါဘူး။......ဒါေပတဲ့..တမင္တကာ လွမ္းမွာတာက ကြ်န္ေတာ္ပါ... ..ျပီးကိုယ္တိုင္ဘဲ မီးညွိခဲ့ တာပါ။အေစာတုန္းကေတာ့ ေသာက္ခ်င္လွပါခ်ည္ရဲ့ ဆို...အခုက်မွ...မၾကိဳက္ေတာ့လို ့ သူ ့ကို လႊင့္ျပစ္ရင္.......။ကြ်န္ေတာ္စဥ္းစားတယ္...တာ၀န္ယူရမယ္။ကြ်န္ေတာ္ ဆက္ေသာက္ပါတယ္။အဲ့သလိုနဲ ့ကြ်န္ေတာ္
ေဆးလိပ္ျပန္ေသာက္တတ္လာခဲ့ပါတယ္။တစ္ခ်ဳိ ့..တစ္ခ်ဳိ ့မလိုေတာ့ရင္ လႊင့္ပစ္ပါတယ္။နင္းေျချပစ္ၾကပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္...အျခားမီးေတြကိုညိွဖို ့စြံ ့အေနတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္လက္ေတြက ေဆးလိပ္ေတြကိုဘဲ တစ္လိပ္ျပီး တစ္လိပ္ မီးညိွ ေနမိပါတယ္။အဲ့ဒါက အျခားမီးေတြညိွတာနဲ ့စာရင္ အေတာ္ေလး..လူကိုသက္သာေစတယ္လို ့ကြ်န္ေတာ္ယူဆပါတယ္။ဥပမာ...အခ်စ္မီး။
ကြ်န္ေတာ္တို ့ေဆးလိပ္တစ္မ်ဳိးကို ေသာက္တာက လြန္ေရာေညွာ္...နာရီ၀က္ပါ..။က်န္တာကို မီးညွိျပီးမွ.....ေညွာ္တာသိရင္...
ကြ်န္ေတာ္တို ့ေဆးလိပ္မ်ားလို ဒီတစ္လိပ္ကုန္ရင္ ဒီတံဆိပ္ မေသာက္ေတာ့ဘူးလို ့့ကလည္းမျဖစ္။ေဆးလိပ္က က်န္းမာေရးထိခိုက္တာေတာ့မွန္မွာပါ။က်န္တာေလးမ်ား..မီးညွိလို ့..မေညွာ္တာ၊က်န္းမာေရးမထိခိုက္ေစႏုိင္တာမ်ားေတြ ့ရင္...
ကြ်န္ေတာ္ကိုလက္တိို ့ပါအုံး။မေမ့ေၾကးေနာ္။(ဒါေပတဲ့ အေငါက္ခံရေနက် ေယာက္်ား၊မိန္းမ ေတြက အေငါက္မခံရတဲ့ေန ့ေတြမ်ားဆို ေနမထိထိုင္မသာ၊မသက္မသာ...တဲ့) ။ၾကားဖူးတာဘဲ။ၾကာေတာ့လည္းေနတတ္ သြားၾကတာဘဲတဲ့.......သိဘူးေလ။ ေရာက္မွမေရာက္ဘူးတာကိုေနာ္။
စဥ္းစားမိတာေလးေတြပါ။......မွားယင္လဲ မွားေပမေပါ့။

အခ်စ္နဲ ့အရက္
ကြ်န္ေတာ္ သူရာ ဆိုေသာ အရက္ကို ရံဖန္ရံခါ ေသာက္တတ္ပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္ေျပာၾကည့္မယ္ေနာ္ဆိုျပီး...လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကိုေျပာခဲ့ဘူးတယ္။ အခုလဲေျပာၾကည့္မယ္ေနာ္။
ကြ်န္ေတာ္တို ့အရက္ေသာက္ေသာက္ၾကတဲ့အခါ ပထမ တစ္ခြက္(ႏွစ္ပတ္) ၊ ၾကည္ၾကည္လင္လင္နဲ ့ေနေကာင္းရုံပါ။ျမင္သမွ်ကလွတယ္။
ရွဳ ့ခင္းေတြကစိမ္းလန္းတယ္။ မီးေရာင္ေတြကေတာက္ပတယ္။လမ္းေတြက ေခ်ာေမြ့ တယ္။ကြ်န္ေတာ့္ ကိုယ္ေတြ ့ပါ။ အခ်စ္ဆိုတာကိုလည္း ႏွစ္ပတ္စာ..စားသံုးၾကည့္မယ္။ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္...လွတယ္ေပါ့။ဟုတ္ပါျပီ။သူ ့ကိုၾကည့္မယ္။ဘယ္လုိပဲ ၾကည့္ၾကည့္ သူက လွေနတာပါ။ စိတ္ကူးထဲေရာ...အိပ္မက္ထဲေရာ...မကပါဘူး။ေန ့ခင္းေၾကာင္ေတာင္မ်က္လံုး ထဲမွာပါ သူပါေနတတ္တာေလ..။အဲ့မွာ ကြ်န္ေတာ္တို ့မူးျပီး။အခ်စ္ ႏွစ္ပတ္စာ။အဲ့အခ်ိန္ေလးမွာ ေနမထိထိုင္မသာ...
ထပ္တိုးခ်င္တာဘဲသိေတာ့တယ္။ဘယ္လို နီးစပ္ေအာင္ လုပ္ရမလဲေပါ့။အရက္ေသာက္တဲ့အခါေတြမွာလည္း ပထမႏွစ္ပတ္နဲ ့ေသာက္တဲ့လူအမ်ားစုကမေနၾကပါဘူး။ထပ္ေသာက္ခ်င္ၾကပါတယ္။ကဲ...ေသာက္ျပီ..ေနာက ္ အရက္ႏွစ္ပတ္ မူးပါတယ္။ရီေ၀..ရီေ၀ မကေတာ့ပါ..။ေဘးကသူငယ္ခ်င္းေတြ ဘာေတြမသိေတာ့ဘူး။စကားမ်ားလာပါတယ္။ျငင္းခံုခ်င္လာပါတယ္။ဘယ္သူဘယ္၀ါ ေကာင္္းေကာင္း ခြဲျခားမသိ ေတာ့ပါဘူး။အခ်စ္...ေနာက္ ႏွစ္ပတ္..သူ ့အစ္ကုိေတြ၊ေမာင္ေတြကို မသိခ်င္ေတာ့ဘူး။ေဘးလူေတြကို သိပ္ဂရုမစိုက္ခ်င္ေတာ့ဘူး။သူ ့မ်က္လံုးထဲမွာ တစ္ခုဘဲ ျမင္ေတာ့တယ္။သူလည္း အခ်စ္ေလးပတ္စာမူးေနပါျပီ။အဲ့မွာ အခ်စ္ဆိုတာကိုေသာက္မိထားတဲ့လူက ထပ္ေသာက္ခ်င္တယ္။အခ်စ္ေျခာက္ပတ္စာ...။အရက္သမားကလည္း ေသာက္တယ္ ေနာက္ထပ္ႏွစ္္ပတ္။ေပါင္း...ေျခာက္ပတ္။အို...ေလာကၾကီးက မတရားဘူးေျပာျပခ်င္တယ္။သူေျပာခ်င္တာေျပာျပီး ေမွာက္သြားပါေရာ....။သူႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခဳိက္ အိပ္ပါေတာ့တယ္။အယ္...မနက္..မိုးလင္းေတာ့...သူ ့ခမွ်ာ..ေခါင္းက တဆစ္ဆစ္နဲ ့့့ ့အေတာ္ေနလို ့ဆိုးပါတယ္။အရက္နာ က်ပါေတာ့တယ္။ဟုတ္ျပီ ...အခ်စ္စားသံုးသူ....သူလည္း..အခ်စ္ေျခာက္ပတ္...
ေနာက္ဆုံးပိတ္ အိမ္ေထာင္ျပဳျခင္းကိုဆက္ လုပ္ပါတယ္။သူလည္းေျပာခ်င္တာ ေျပာပါတယ္။ႏွစ္ႏွစ္ျခဳိက္ျခဳိက္
အိပ္ေမာက်ပါေတာ့တယ္။မနက္က် သူလည္း ေခါင္းကိုက္ေကာင္း ေခါင္းကိုက္ပါလိမ့္မယ္။ အခ်စ္နာက်ပါလိမ့္မယ္...ထင္တာပဲေလ။
အရက္နာက်ရင္...ေသာ္တာေဆြ ့အေျပာအရ...ေျဖေဆးက...အပ္စပရင္ပါတဲ့ေဆးကိုေသာက္ပါတဲ့။ဥပမာ အပ္စပီးလက္။ျပီး..အရည္ရႊမ္းတဲ့အသီး တစ္မ်ဳိးမ်ဳိးကို စားလိုက္ယင္ နာရီ၀က္ေလာက္ဆို ေပ်ာက္ပါတယ္။ဥပမာ၊ဖရဲသီး၊လိေမာ္သီး။
ကိုယ္ေတြ ့မို ့ပါ။အခ်စ္နာကိုေတာ့ ဘယ္လို ေျဖမွ ရမွာလဲ။ကြ်န္ေတာ္ မသိပါ။အခ်စ္နာက်တာကက်ေတာ့ နာရီ၀က္နဲ ့ေပ်ာက္ပါ့မလား။
သိႏုိင္ဘူးေလ။

ေျပးၾကသူမ်ား
တစ္ခါတုန္းကပါ ကြ်န္ေတာ္ ေစာ္ဘြားၾကီးကုန္း(ယခင္ကားကြင္း) ကိုသြားဖို ့....Taxi ငွားလိုက္တယ္။ ခရီးေ၀းသြားမွာဆိုေတာ့ ရိကၡာအျပည့္အစုံနဲ ့ေပါ့။ေဆးလိပ္ နဲ ့ကြမ္းယာ အလုံအေလာက္ ပါမွေလ။ လမ္းက်မွ၀ယ္ရင္ ကြမ္းယာကအဆင္ေျပဖို ့မလြယ္ဘူး
မဟုတ္လား။ကြမ္းကိုစားေလ့ မရွိေပမယ့္ ခရီးသြားယင္း အိပ္ခ်င္ေျပ ၀ါးမယ္ေပါ ့..။Taxi ငွားေတာ့ေမာင္တဲ့ဆရာ က ဘၾကီးအရြယ္။ ကြ်န္ေတာ္က ေဆးလိပ္ေလး ေသာက္လက္စနဲ ့တက္တာဆိုေတာ့ ကားထဲထိ ေသာက္လွ်က္ ပါသြားတာေပါ ့။
ကြ်န္ေတာ္လည္း..အိတ္ထဲကေဆးလိပ္ဘူးထုတ္ျပီး..ဘၾကီးေဆးလိပ္ေသာက္ပါအုံးေပါ့။ဘၾကီးက ျပံဳးျပျပီး အဘ မေသာက္ေတာ့
ဘူးတဲ့။အလာပ သလာပ ေျပာရင္း ဆက္သြားလာ ခဲ့တာ..ကြ်န္ေတာ္လက္ထဲက ေဆးလိပ္ကုန္ပါေရာ...။ေဆးလိပ္ကုန္မွ ကြမ္းယာ ၀ယ္ထားတာသတိရတယ္။ဘၾကီးလည္းေကြ်းရေအာင္ ကြမ္းယာထုတ္ကိုထုပ္ယင္း... ဘၾကီးစားပါအုံးေပါ့...ဘၾကီးက အယင္လို
ဘဲျပံဳးျပျပီးလက္ကာတယ္။ျပီးဘၾကီးက ကြ်န္ေတာ္ကိုၾကည့္ျပီး...ေကာင္ေလး ေဆးေကာ ကြမ္းေကာ ပါလား...အဘလည္းေကာင္ေလး
တို ့အရြယ္တုန္းက ေတာ့အစုံလုပ္တယ္...အခုေတာ့ ေမာသြားျပီ....ေကာင္ေလးလည္း မေမာခင္ေတာ့ ေျပးလိုက္အံုးေပါ ့....တဲ့။
ခံစားမွဳ့အားလံုးအတြတ္ ကြ်န္ေတာ္တို ့က မေမာခင္မွာသာေျပးၾကတာပါ....။

လိုခ်င္ၾကသူမ်ား
တစ္ခါတုန္းက ကြ်န္ေတာ္ကိုလူတစ္ေယာက္ကေျပာျပဖူးတယ္။မိုးခပ္ဖြဲဖြဲေလး က်ေနတဲ့ မိုးခ်ဳပ္(ညေန) တစ္ခုမွာ...သူထမင္းစားျပီးစ အိမ္ေရွ့ကိုလမ္းေလွ်ာက္အထြက္....အိမ္နီးခ်င္းတစ္ေယာက္ သူ ့အိမ္ေရွ့မွာတူရြင္းတစ္ေခ်ာင္နဲ ့တစ္ေန ့ကမွသူစိုက္ထားတဲ့
မာလကာပင္ကို တူးေန တာကိုေတြ ့လိုက္တယ္တဲ့။သူဘာမွမေျပာဘဲ အသာေလး ျငိမ္ေနျပီးသူျပီးတဲ့အထိ ေစာင့္ၾကည့္ေနလိုက
္တယ္တဲ့။တူးတဲ့လူကေတာ့ ခပ္ေမွာင္ေမွာင္ လူမျမင္ေလာက္ဘူး အထင္နဲ ့ေပါ ့။ မၾကာခဏ သူ ့အိမ္ ကုိလည္း အကဲခပ္ရင္း
ၾကည့္ရင္း။ျပီးေတာ့မာလကာပင္ေလး ယူျပီးထြက္သြားတယ္တဲ့။သူလည္ မာလကာ ပင္ေလးကိုေတာ့ႏွေမ်ာ တယ္။အူနီ မ်ဳိးေလး
ဆိုေတာ့ တမင္ ကို၀ယ္ျပီး စိုက္ထားရ တာ လို ့ဆိုဘဲ။ ဒါေပတဲ့ ...မသိလိုက္ မသိဘာသာဘဲ ေနလိုက္ျပီး၊
သူစဥ္းစားမိတယ္တဲ့..........ခုနက မာလကာပင္တူးတဲ့သူ..... သူလိုခ်င္တဲ့ မာလကာပင္ကုိ သူ ရသြားပါတယ္ ။ ဒါေပတဲ့....သူမလိုခ်င္တာ တစ္ခုလည္း သူ ရသြားတယ္တဲ့။
ကြ်န္ေတာ္လည္းစဥ္းစားမိတယ္....လိုခ်င္တာတစ္ခုကိုယူခါနီးရင္....မလိုခ်င္တာ ဘာေတြရ ႏုိင္လဲေပါ့။

ခ်မ္းသာျခင္း
တစ္ခါတုန္းကတဲ့...အျမဲအလုပ္လုပ္ေနရမွ ေက်နပ္ေနတတ္တဲ့သူေဌးၾကီးတစ္ေယာက္က သူ ့အိမ္ေရွ့မွာ ဟိုလုပ္ သည္လုပ္ လုပ္ေနတုန္း ျမစ္ကမ္းေဘးမွာ စိန္ေျပနေျပ အိပ္ေနတဲ့ တံငါးသည္ တစ္ေယာက္ကို ေတြ ့တယ္တဲ့။အဲ့ တံငါသည္က တစ္ေန ့မဟုတ္။
ဟိုးအရင္ကတည္းက သူက သည္လို ဘဲ။ေရာက္လာရင္ငါးမွ်ားတယ္။သူ ့ပလိုင္ေလးထဲ အသင့္အတင့္ တစ္ေန ့စာငါးေလးေတြ ရ သြားရင္ ေအးေအးေဆးေဆး ေနေရာတဲ့။ ပက္လက္ေလးလွန္....ေဆးလိပ္ေလးဖြာ..။ေနပူစာေလးလွဳ့ံ။ အဲ့ဒါကို အျမင္ကပ္ေနတာ အိမ္ထဲက သူေဌး။ သူေဌးက မေနတတ္ေတာ ့သြားေျပာေရာ။မင့္ႏွယ္ကြာ..အခ်ိန္ရတုန္းေလးမွာ ပုိပိုလွ်ံလွ်ံ ေလးရေအာင္ ပိုျပီးအလုပ္လုပ္မွေပါ့ ။အဲ့ဒါမွ သူေဌးျဖစ္မွာေပါ ့။သူေဌးျဖစ္မွ ေအးေအးေဆးေဆး ေနလို ့ရမွာေပါ ့ ....စသည္ျဖင့္ေပါ့။အဲ့မွာ တံငါသည္ က ေနပူစာလွဳ့ံရင္း ပက္လက္ကေန ျပန္ေျပာတယ္တဲ့။
``အခုေကာ ကြ်န္ေတာ္ ေအးေအးေဆးေဆး ေနေနတာ မဟုတ္ဘူးလား´´တဲ့။
ကြ်န္ေတာ္ၾကားဖူတဲ့ တရုတ္ပံုျပင္ေလးတစ္ခုပါ။

ခ်မ္းသာနည္း
တစ္ခါတုန္းကတဲ့ လူတစ္ေယာက္က စာရြက္တစ္ထုတ္ကိုပိုက္ျပီး ခ်မ္းသာနည္းေတြ...ခ်မ္းသာနည္းေတြ (၁၀၀)
လို ့ေအာ္ေရာင္းေနသတဲ့..။အစကေတာ့လူေတြက ဘာတုန္းလို ့စိ္တ္၀င္စားေနတာကလြဲျပီး မ၀ယ္ၾကေသးဘူးေပါ ့။ တစ္ေယာက္စ ႏွစ္ေယာက္စ စျပီး၀ယ္ၾကည့္ၾက၊ဖတ္ၾကည့္ျပီးေတာ့မွ အေတာ္ေလး ေကာင္းတဲ့ စီးပြားရွာျဖတ္လမ္းနည္းေတြျဖစ္ေနတာကိုေတြ ့ၾက ေရာ..။အဲ့မွာ အျပိဳင္...အျပိဳင္ လု၀ယ္ၾကသတဲ့။ေရာင္းတဲ့လူဆီမွာ လည္း အေစာင္ေရသိပ္ပါတာမဟုတ္ေတာ့ ခဏေလးခ်င္း
ကုန္သြားတာေပါ့။ စာေစာင္၀ယ္လို ့ရတဲ့လူေတြက စုျပီး စုျပီး နည္းေလးေတြရဲ့ဆန္းသစ္ပံုေတြကို ခ်ီးမြမ္းေနၾကေရာတဲ့။အဲ့အခ်ိန္မွာဘဲ အေစာကမွ စာေစာင္ေရာင္းသြားတဲ့လူက သူတို ့စကား၀ိုင္းရဲ့ေဘးမွာ ေငြစေလးတစ္ျပားစ ႏွစ္ျပားစ သနားၾကပါလို ့လာ ေတာင္း တဲ့သူေတာင္းစား ျဖစ္ေနတာေတြ ့ေရာ။သူတို ့ေတြအေတာ္ေလး ေဒါသထြက္သြားၾကတယ္...။ခင္ဗ်ားကိုယ္တိုင္က် သူေတာင္းစား ေရာင္းေတာ့က်ခ်မ္းသာနည္း ၁၀၀ တဲ့...၊ဘာတဲ့...ေပါ ့...စသည္ျဖင့္က်ိန္းေမာင္းၾကပါေရာ...။ အဲ့မွာ ေရာင္းတဲ့လူက ...ခင္ဗ်ားတို ့့ ့ေနာက္ဆံုး နည္း ၁၀၀ ေျမာက္ကိုဖတ္ျပီး ျပီလားေမးတယ္တဲ့။ သူတုိ ့မဖတ္ရေသးဘူးလို ့ဆိုေတာ့ သူက ျပန္ေျပာတယ္...
အစဥ္လိုက္ဖတ္သြား....ခ်မ္းသာနည္းေတြရဲ့ေနာက္ဆုံး နည္းက ေတာင္စားတာ အေကာင္းဆုံးဘဲတဲ့။ ရယ္စရာအျဖစ္ ကြ်န္ေတာ္ၾကားခဲ့ျခင္းမဟုတ္ပါ..။ကြ်န္ေတာ္ အထင္ အင္မတန္ပါးနပ္ ေသာအဘုိးၾကီး တစ္ေယာက္ က ေျပာျပဖူးျခင္းျဖစ္ပါသည္။
သူေျပာေလ့ရွိသည္မွာ ...ငါမွာမရွိေအာင္အေတာ္ကိုလုပ္ယူရတယ္....ဟူ၍....ဤေနရာတြင္ ေငြေၾကးတစ္ခုတည္းအတြတ္သာမဟုတ္။
ေငြေၾကးသည္လည္း လူတစ္ေယာက္ အတြတ္ခ်မ္းသာမွဳ့ေတြကို ဖဲ့ယူပါတယ္။ခ်ဳပ္ေႏွာင္ပါသည္။
ရံဖန္ရံခါစဥ္းစားမိတာပါ

မွန္းဆေတြးေတာသူမ်ား
ဟိုးတုန္းကေပါ့ .......ေနပူပူ ဇရပ္ၾကီးတစ္ခုထဲမွာ ဖိုထုိးအဂရိတ္ ဆရာတစ္ေယာက္ ရယ္၊တရားဆရာတစ္ေယာက္ရယ္၊လက္သမားဆရာ
တစ္ေယာက္ရယ္ စုမိၾကသတဲ့။သူတို ့ေရာက္ေနတဲ့ဇရပ္ ရဲ့တိုင္တစ္ခုမွာ (၃၁) လို ့ေရးထားတဲ့စာလံုးနဲ ့အျငင္းပြားေနၾကတာ တစ္ေယာက္
နဲ ့တစ္ေယာက္ သိပ္ၾကည္လင္ၾကသည္ မဟုတ္ဘူးေပါ့။ ဖိုဆရာ က ၃၁ ဆိုတာ အဂရိတ္ဆရာၾကီးတစ္ေယာက္က ေလာကဓါတ္
အေၾကာင္းကို အဂါၤ နဲ ့တနဂၤေႏြ ေပါင္းစပ္ျပီးတင္ျပတာလို ့ဆိုေတာ့၊တရား ျပဆရာကလည္းမဟုတ္ဘူး ေပါ့၊ ဒါက အေတာ္ကို
ု တရားသိတဲ့လူတစ္ေယာက္က ဇရပ္ေရာက္တဲ့လူေတြကို ၃၁ ဘုံရဲ့ ဆင္ရဲဒုကေတြကိုသိေအာင္ ေနပူပူနဲ ့ဇရပ္ တင္စား ေဖာ္ျပတာေပါ့။ သည္ လိုဆိုျပန္ေတာ့လက္သမား ဆရာကလည္းမဟုတ္ဘူး၊ ဒါက ဇရပ္ေဆာက္တဲ့လက္သမား ဆရာၾကီးက ၃\၁ သား ခြဲမယ္လို ့့ ့ရည္စူးျပီးထားတာလို ့ေျပာျပန္ေရာတဲ့။သူတို ့ျငင္းပြဲက ေတာ္ကိုအရွိန္ရလာျပီး တစ္ေယာက္နဲ ့တစ္ေယာက္ ထသတ္ေတာ့မဲ့အေနအထား
ေရာက္ လာေရာ။အဲ့အခ်ိန္မွာဘဲ ပုဆိုးထက္ျခမ္းကြဲ နဲ ့ယက္ေတာင္ ေခါင္းၾကားထိုးလို ့ စိတ္သိပ္မႏွံ ့တဲ့လူတစ္ေယာက္ေရာက္လာျပီး `အဲ့ဒါငါေရးတာ၊အဲ့ဒါငါေရးတာ၊အဲ့ဒါသစ္တုံ၊ေျပာင္းျပန္လွန္ေတာ့ ၃၁ ၊၃၁ ကိုေျပာင္းျပန္လွန္ေတာ့ သစ္တံုး’ လို ့ဆိုသတဲ့ဗ်ာ။
ပုဂံ၊ေညာင္ဦး ေရွးေဟာင္ျပတိုက္ထဲတြင္ ကြ်န္ေတာ္ေျပာျဖစ္ခဲ့ေသာ ပံုျပင္ေလးတစ္ခုပါ။တစ္ခ်ဳိ ့ဟာေတြက ျငင္းေနလုိ ့ ့မွမေကာငး္တာေနာ္။


ႏွစ္သိမ့္ေပးျခင္း
တစ္ခါတုန္းကေပါ ့......... အရပ္ထဲမွာလူရြယ္တစ္ေယာက္အေမ ဆုးံလို ့ရပ္ရြာအသုဘတစ္ခုမွာ သူငယ္ေလး ခမွ်ာ ေျဖမစည္နွိင္ တအိအိ ေဆြးေဆြးေျမ့ေျမ့ငိိုေနသတဲ့။' အေမရဲ့သားကိုတစ္ေယာက္ထဲထားခဲ့ျပီလား။အေမမရွိယင္သားတစ္ေယာက္ထဲ ဘယ္လိုေနရမွာ တုနး္ ... အေမရဲ့' အစခ်ီျပီးငိုလိုက္တာ အေတာ္နဲ ့့ အေတာမသတ္ႏိုင္ဘူးျဖစ္ေနေရာတဲ့ဗ်ာ။အဲ့သည္ မွာရြာေက်ာင္းဘုန္းၾကီးေရာက္လာျပီး ''လူဆိုတာ ေသမ်ဳ ိးေတြဘဲ၊ဘယ္သူမဆိုေသၾကရတာဘဲ၊'' အစခ်ီျပီး ဇာတိ၊ဇရာမရဏ ။အနိစ၊ဒုက၊အနတ အစရွိသျဖင့္ေဟာေျပာျပီး အငိုတိတ္ေစသတဲ့။လူရြယ္ေလးလဲ အေတာ္ေလး တရားရသြားတယ္ေပါ့။သည္လို နဲ ့သည္ေကာင္ေလး မငိုေတာ့ဘဲေနျပီး
ဘုန္းၾကီးေျပာေဟာခဲ့တာေတြကို ႏွလံုးသြင္း ျပီ းေနလိုက္တာ အေတာ္ေလး ေနတတ္သြားေရာေပါ့။သည္လိုနဲ ့ရက္ေတြေျပာင္းေျပာင္း
လာလိုက္တာ၊ တစ္ေန ့က်ဘုန္ၾကီးအေမ ေသေရာတဲ့။သည္ေတာ့လဲ ဘုန္ၾကီးခမွ်ာ သည္းလိွဳက္ဖိုလွဳိက္္ ငိုလိုက္တာဆြမ္းေတာင္ ဘုန္းမေပးႏွိင္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ဘဲျဖစ္သတဲ့ဗ်ာ။ ဘုန္ၾကီးအေမဆိုေတာ ့ရပ္ထဲရြာထဲက အသုဘရွဳ ပရိတ္သတ္ကလည္းမနည္းဘူးေပါ့ ။အဲ့သည္မွာ ဟိုတစ္ေန ့က အေမေသထားတဲ့လူငယ္ေလးလဲ ပါသေပါ့။လူငယ္ေလးကမေနသာေတာ့ ဘုန္ၾကီးေဘးနားကပ္ျပီး ေလွ်ာက္သတဲ့။သူ ့အေမ အသုဘ တုနး္က ဘုန္းၾကီး ေဟာခဲ့တဲ့ တရားကိုေပါ့။သည္ေတာ့ဘုန္းၾကီးကဘာျပန္ေျပာသလဲဆိုေတာ" ဟိတ္ေကာင္ ့ ့ ့ ဒါ ငါ့အေမကြ'' တဲ့ဗ်ာ။
ကြ်န္ေတာ္တို ့လည္းသူမ်ားကိစၥ ေတြမွာက်၀င္ျပီး ေခြ်းသိပ္လိုက္၊ေျဖဆည္ေပးလိုက္နဲ ့၊ ကိုယ့္အလွည့္က် ဘယ္လိုမွ ေျဖသိမ့္
လို ့မရတာေလးေတြကို စဥ္းစားမိလို ့ပါ။

အေရးၾကီး ေသာ အရာ
တစ္ခ်ိန္တုန္ကေပါ့ .........ျမစ္ကမ္ေဘး၊ျမိဳ့နဲ ျမစ္ေလးဘဲျခားတဲ့ရြာေလးတစ္ရြာက လူတစ္ေယာက္ ရြာသူေဌးေလး .....။
သူ ့အိမ္မွာ ကက္ဆက္နဲ ့ဘာနဲ ့ေနႏိုင္တဲ့လူတစ္ေယာက္ပါ။သူတို ့ရြာေလးက လ်ပ္စစ္မီး မရွိေတာ့ ဘထၳရီ အိုးကိုဘဲ အားကိုးျပီးသုံးရပါတယ္။ဘထၳရီအားကိုေတာ့ ျမိဳ့တက္တက္ျပီး အားသြင္းရသတဲ့။တစ္ေန ့ျမိဳ ့ကိုဘထရီအားသြင္းဖို ့အသြား ... သမၼာန္ေလွက ျမစ္လယ္မွာေပါက္ျပီး တျဖည္းျဖည္း ျမဳပ္ေရာတ့ဲဗ်ာ...။စီးလာတဲ ့လူေတြလည္း ေရးၾကီးသုတ္ျပာ နဲ ့အေရးၾကီးတာေလး
ေတြကို တႏိုင္သယ္ျပီးျမစ္ထဲခုန္ခ်သြားၾကသတဲ့။အဲ့သည္မွာ ရြာသူေဌးေလး က ဘာလုပ္လိုက္သလဲဆိုေတာ့ ...သူ ့မွာ အင္မတန္တန္ဖိုးထား ျမတ္နဳိးရတဲ့ဘထအိုးေလးႏွစ္လံုးကိုဆြဲျပီးခုန္ဆင္းသြားလိုက္တာ ျပန္ေတာင္မေပၚေတာ့ ဘူးတဲ့ဗ်ာ။
ကြ်န္ေတာ္ၾကားဖူးတာေလးတစ္ခုပါ။စဥ္းစားမိတယ္ဗ်။တစ္ခါတစ္ခါက် ကြ်န္ေတာ္တို ့ကဘာမွ် မဟုတ္တာေလး ေတြအတြတ္ အေရးၾကီးတာေတြကို ေမ့ေနတတ္တယ္ေနာ္။

Nov 11, 2007

သီတင္းကြ်တ္ခဲ့ျပန္ျပီ

သည္ေန ့ေတာ့ထူးျခားပါရဲ့။သီတင္းကြ်တ္ျပီးလို ့ျဖစ္လိမ့္မလားဘဲ။ေစ်းထဲလည္းလူေတြစည္ကားလွပါရဲ့။ရြာလံုးကြ်တ္နီးပါ တတ္လာၾကသလားေအာင့္ေမ့ရ။ အေရာင္းအ၀ယ္ေတြ လက္မလည္ေအာင္ကိုပါ။သူတို ့မွာေငြေတြ တအား ေပါေနလား ဆိုေတာ့မဟုတ္တန္ဘူး။တစ္ရာသီမွာမွ တစ္သီးစား။လက္ရွိကုန္ေစ်း နဳန္းနဲ ့သူတို ့၀င္ေငြ က ေလာက္ငွ ရုံ ။မပိုလွ်ံ ။ကြ်န္ေတာ္သိသေပါ့။ကြ်န္ေတာ္ ရြာေတြ အေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းၾကီး မသိေတာင္ တီးမိေခါက္မိေတာ့ရွိပါ ရဲ့။အထူးသျဖင့္ ရြာေတြက လူေတြေပါ့။အ၀တ္အစား ေတြ ၀ယ္ၾက ၊ခန္း၀င္ပစၥည္းဆိုတာ ေတြကို အဆမတန္ ေပးျပီး၀ယ္ၾကသည္။လူေတြ ….လူေတြ ရာသီအလိုက္ အလုပ္ရွဳပ္ၾကတဲ့အထဲ တြင္သီတင္းကြ်တ္ (၀ါကြ်တ္)ဆိုသည္ကို အျမင္ကပ္လွသည္။လူေတြႏွယ္ အိေျႏၵမရ ၊တလွဳပ္လွဳပ္ တရြရြ။အမ်ဳိးသမီး။ အမ်ဳိးသား အျမင္ကပ္စရာ။အပ်ဳိၾကီး။လူပ်ဳိၾကီး က်ီးၾကည့္ေတာင္ၾကည့္။ဘယ့္ႏွယ္ဗ်ာ။ကြ်န္ေတာ့္မွာ လည္း မရွိေဒါသလို ့ဆိုရမလား။သူတို ့ကိုျမင္ေလ အျမင္ကပ္ေလ။ကြ်န္ေတာ္ စိတ္တိုတိုနဲ ့ေတာ္သလင္းဆရာမ်ားျပီး၊ သီတင္းကြ်တ္ ဆရာမ်ား အလုပ္မ်ားၾကေလျပီလို ့ေျပာျပစ္တယ္။သည္ေန ့လည္း ညဘက္ၾကီး ကြ်န္ေတာ္ဆီကို လူေတြ လာၾကတယ္။အျပင္ကလွမ္းေခၚ ပါရဲ့။သူ ့ညီမေပ်ာက္သြားလို ့တဲ့။ကြ်န္ေတာ္လန္ ့သြားတာေပါ့။ကြ်န္ေတာ္မသိဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္မွ မသြားဘူး။ဘာမွလည္ တကယ္ကို မသိဘူးေပါ ့။ အေတာ္ေလးေၾကာက္ေၾကာက္လန္ ့လန္ ့ေျဖေတာ့။သူ ့ညီမရည္းစားက ကြ်န္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ပါတဲ့။ေတာ္ပါေသးရဲ့။ကြ်န္ေတာ္နဲ ့ေတာ့လြတ္သြားျပီေပါ့။ႏို ့တဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ဆီကို ဘယ္သို ့လာသနည္း။ကြ်န္ေတာ္ ကသူတို ့ပုန္းေန သည့္ေနရာသိ ေနမလား ဆိုျပီးေတာ့တဲ့။ကြ်န္ေတာ္ အလုပ္ရွိသည္။မအားပါေပါ့။ဒါမ်ဳိးသိလည္းမသိပါ။ဆိုင္လည္းမဆိုင္ပါ။အကယ္၍သိသည္ဆိုလ်င္ဒါမ်ဳိး ကေတာ့ ညီမခ်င္းစာနာပါတယ္။လိုက္ျပမွာေပါ့။ဘာေပါ့။ေျပာလႊတ္လိုက္ရတယ္။တယ္မလြယ္ပါလား။အိမ္ထဲ၀င္ေတာ့ႏွလံုးေတြတုန္ေနသည္။ဟိုသတၱ၀ါ ကေတာ့ေကာင္းစားေနမွာေပါ့။မႏွစ္တုန္းကလည္းဒါမ်ဳိးၾကံဳခဲ့သည္။မႏွစ္ရဲ့အရင္ႏွစ္ေတြတုန္းကလည္း မလြတ္ခဲ့။ကြ်န္ေတာ့္ကိုမ်ားေအာင္သြယ္ေတာ္က် လို ့။အရင္တႏွစ္တုန္းကလည္း သူငယ္ခ်င္းမ်ားအက်ဳိးေပးသည္မွာ သူတို ့ခိုးေျပျပီး ကြ်န္ေတာ့္ဆီဖုန္းဆက္သည္။ေကာင္မေလးကလည္း သူငယ္ခ်င္း။ သူ ့အိမ္ကို ေျပာေပးပါတဲ့။ကြ်န္ေတာ္ကလည္း လူၾကီးေတြ စိတ္ပူေနပါအံုးမယ္ ဆုိျပီး သြား မိတယ္။အေျပာခံရတာမ်ားေလ။ေဒါသဆိုတာမ်ားေလ ငယ္ထိပ္က အခိုး ထြက္ေလာက္ပါရဲ့။ျပီး သူတို ့မေပးစားတာလည္းမဟုတ္။သူတို ့မဂ`္လာေဆာင္ေတာ့သြားလိုက္ပါတယ္။ ဒီေန ့ေန ့ခင္းကေတာင္သူတို ့သားေလးကို မုန္ ့ေကြ်းခဲ့ပါေသးတယ္။လူေတြ ကိုတစ္ခါတစ္ေလ ကြ်န္ေတာ္ ေဒါသထြက္ပါတယ္။ကြ်န္ေတာ့္မွာ သည္လုိ ကံမ်ားပါလာသလားမသိ။သူတို ့နဲ ့ဘဲ က်ိမ္း ေက်ေနသေလာ။ေနာက္မ်ားက် ျဖစ္ခဲ့ယင္ေတာင္ ကြ်န္ေတာ္ေတာ့ ၀ါေခါင္လမွာမဂ`္လာေဆာင္မယ္လို ့ ေျပာမိတယ္။သီတင္းကြ်တ္မွာကိုေၾကာက္ပါတယ္။ကိုယ့္ဖို ့စိုးစိမွ်မပါဘဲ သူ ့ဖို ့ခ်ည္ဘဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေနတဲ့ သီတင္းကြ်တ္။လာျပန္ပါျပီသီတင္းကြ်တ္ မဂ`္လာ ေဆာင္ေတြ လိုက္ရအံုမယ္။အခုသီတင္းကြ်တ္ယူတဲ့လူေတြက ေနာက္ႏွစ္သီတင္းကြ်တ္ဆို ေမြးၾကျပီ။သည္ႏွစ္မွာလည္း မႏွစ္ကယူထားၾကတဲ့သူငယ္ခ်င္း ေတြက ကေလးေတြနဲ ့လာလိမ့္အံုးမယ္။ကြ်န္ေတာ္ေတာ့ မရွိေဒါသ ထြက္ရအံုးမယ္။ဟြန္း…….။ အခုမွ ပိုးေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ကလည္းပိုျပီးပ်ာလာၾကျပီ။အစြံ က်န္ရွိေနေသးတဲ့အပ်ဳိၾကီးေတြကလည္း နားစြန္ ့ေခါင္းေထာင္ နဳိးၾကားလာ ၾကျပီ။ကြ်န္ေတာ္ ပံုေလးတစ္ခုေျပာျဖစ္တယ္။သူတို ့နားလည္မွဳ့ရပါေစေတာ့လို ့ေပါ့ေနာ္။တစ္ခါတုန္းကေပါ့လို ့စရတာေပါ့။အပ်ဳိၾကီး တစ္ကိုယ္တည္း ေနတဲ့ အိမ္၀ိုင္းတစ္ခုတြင္းမွာေပါ့ …..။ၾကက္ဖတစ္ေကာင္နဲ ့ၾကက္မတစ္ေကာင္ က(ကန္ေတာ့ပါရဲ့) ဖိုမသဘာ၀ျဖစ္ၾကသေပါ့။အဲ့မွာ ထံုးစံအတိုင္း ၾကက္မ ေလးက ေရွ့ကေျပး။ၾကက္ဖကေနာက္ကလိုက္ေပါ့။ေရွ့ကေျပးေနတဲ့ၾကက္မေလးက ငါေျပးတာမ်ားျမန္ေနမလားလို ့ေတြျပီးေနာက္ကို လည္တဆန္ ့ဆန္ ့နဲ ့တဲ့။ေနာက္ကလိုက္တဲ့ ၾကက္ဖက အို …မမွီလည္း အေညာင္းေျပေပါ့လို ့ေတြးသတဲ့။အဲ့အခ်ိန္မွာဘဲ …၀ိုင္းေရွ့ျဖတ္သြားတဲ့ကားၾကီးတစ္စီး က အရွိန္နဲ ့ အလာ …ေရွ့ကၾကက္မေလး ခမ်ာေနာက္ကို ၾကည့္ရင္းၾကည့္ရင္းေျပးေတာ့ ေရွ့က ကားၾကီးကိုမျမင္။တိုက္မိျပီးေသေရာတဲ့။အဲ့အျဖစ္ကို အစအဆံုးျမင္ေန တာက အိမ္ထဲကအပ်ဳိၾကီး။အပ်ဳိၾကီးကဘာျပန္ေျပာသလဲဆိုေတာ့ ``ေတြ ့လား။အသက္နဲ ့အရွက္လဲျပစ္တယ္ေတြ ့လား။မိန္းမသားေတြ ကို ဘာမွတ္ လဲ``တဲ ့။အဲ့ဒါေၾကာင့္အပ်ဳိၾကီးျဖစ္တာ။ျပီးသူတို ့က စျပစ္သီးခ်ဥ္တယ္ လုပ္ခ်င္သည္။သူမ်ား ေတြကိစၥေတြကိုလည္းကို ့လို ့ကန္ ့လန္ ့အားၾကီးလုပ္ခ်င္ သည္။သူတို ့ေၾကာင့္ေႏွာင့္ေႏွးသူမ်ားလည္းရွိတတ္ျပန္တယ္ေလ။အဲ့ကန္ ့လန္ ့သမားေတြကို လည္းကြ်န္ေတာ္သိပ္မၾကည္။သူတို ့ကိုေမးၾကည့္ပါ။မညာ ေၾကးေပါ့။အထူးသျဖင့္ ကိုယ့္ကိုိကိုယ္မညာနဲ ့။မလို ခ်င္တဲ့သူရွိသလား။မရွိပါ။ေၾကာက္ျပီးေသာ္လည္ေကာင္း၊အေၾကာင္းမဆံု၍ေသာ္လည္ေကာင္း သာ တစ္ကုိယ္ထဲေနရသည္။သူမ်ားေတြ ေပ်ာ္ေနသည္ကိုလည္း မျမင္လို မရွဳ့စိမ့္ၾက။ပူတယ္ေလာင္းတယ္ေလးေျပာတတ္ၾကသည္။သူတို ့လည္းတူေတြ ၊ တူမေတြႏွင့္ သီတင္းကြ်တ္တြင္ စကားမ်ားၾက ေလျပီ။အဲ…အေဒၚအပ်ဳိၾကီးေတြစကားေတာ့သြားျပီး နားမေယာင္ေလနဲ ့ေနာ္။သူတို ့က သူတို ့လည္းတကယ ္ မသိဘဲနဲ ့မေကာင္းဘူးဘဲေျပာမွာ။ကိုယ္လုပ္စရာရွိတာသာ လုပ္။လိုက္စရာရွိ တာသာလုပ္။လိုက္စရာရွိလိုက္ပစ္လိုက္။ေနာက္မွ က်န္ေနခဲ့အံုးမယ္။ ေျပာမယ္သာေျပာရတာ…။ဒါမ်ဳိေတြက်အားေပးစရာကိုမလိုပါဘူး။ျမင္ခ်င္တာဘဲျမင္။ၾကားခ်င္ရာဘဲၾကားၾကတာပါ။ေျပာျပရအံုးမယ္။ တစ္ခါတုန္းကတဲ့ ဘုန္းၾကီးတူမတစ္ေယာက္က လင္ယူခ်င္ေတာ့ ဘုန္းၾကီးဆီလာသတဲ့။ဘုန္းၾကီးကိုတိုင္ပင္သေပါ့။သူ ့မွာ မိဘေတြမရွိ ။ ရြာထဲမွာလည္း အပ်ဳိေလးတစ္ကိုယ္တည္း ျဖစ္ေန၍ မတင့္တယ္ပါ ေပါ့။သူ ့ကို ရြာထဲက ေမာင္ ဘယ္သူဘယ္၀ါက ကမ္းလွမ္းေၾကာင္းေပါ့။အဲ့မွာ ဘုန္းၾကီး က လူေတြကိစၥငါနဲ ့မဆိုင္။ငါ့မွာ တရားခ်ိန္နီးျပီ ဆိုျပီး ေၾကးစည္ေလးထုျပီး ဘုရားခန္းထဲ၀င္သတဲ့။ဘုန္းၾကီးတူမလည္းေက်ာင္းကျပန္ခဲ့တယ္။ သိပ္မၾကာ…..အဲ့လူနဲ ့ယူလိုက္ေရာ။ေနာက္ ……ႏွစ္မ်ားၾကာလာေတာ့ ႏို ့စို ့ကေလး ကတြဲေလာင္းလက္စြဲကေလးကတစ္ေယာက္နဲ ့ မႏိုင္မနင္း ဖယိုဖရဲ ဘုန္းၾကီးဆီ လာျပန္ေရာ…။ဘုန္းၾကီးေရွ့ေရာက္ေတာ့ ဘုန္းဘုန္းကေျပာေတာ့ ယူေလ…ယူေလ…ဆို။အခုေတာ့သူ ကဘာမွလည္းမလုပ္။အခ်ိန္မရွိ ထန္းေရေလး တျမျမ နဲ ့။တပည့္ေတာ္မ ေတာ့ဘုန္းဘုန္းစကားနာေထာင္မိ ကာမွ ပိုဆင္းရဲ ရပါျပီ လို ့ဆို သတဲ့။ဘုန္းၾကီးလည္း လန္ ့သြားသတဲ့။ဘာရယ္ ဘယ္လို ငါက ေျပာလို ့ယူတယ္ ဟုတ္လား ေတြ ျဖစ္ကုန္ေရာ။အဲ့မွာဘုန္းၾကီးက ေျပာသတဲ့ငါေၾကးစည္တီးတာက လူေပ၊လူေတ လို ့ဆိုသတဲ ့။လူေတြ က ဘယ္လိုေျပာေျပာသူတို ့ၾကားခ်င္တာကို ဘဲၾကားၾကတာပါ။ခင္ဗ်ားလည္း ၾကားခ်င္တာကို ဘဲၾကားတတ္တဲ့နားေလးရွိပါစ။ကြ်န္ေတာ့္မွာေတာ့ရွိတယ္ေလ။ ေျမွာက္ေပးတာမဟုတ္ေပမယ့္ …လုပ္ခ်င္တာေတာ့ လုပ္ျပစ္ပါ။ေအာင္သြယ္ေတာ္ ဘ၀ႏွင့္ေနရသည္ကို ကြ်န္ေတာ္ေၾကာက္ေနပါျပီ။သူတို ့က လူပ်ဳိလူလြတ္ ဆို ျပီးပိုႏွိပ္ စက္ၾကသည္။မရွက္တမ္းေျပာရရင္ေလ ကြ်န္ေတာ္လည္း အဲ့ဘ၀က လြတ္ခ်င္လွပါရဲ့။သီတင္းကြ်တ္ျပန္ျပီေနာ္။

Nov 9, 2007

ေယာင္မွားျခင္းထဲကလြဲေခ်ာ္မွဳ့မ်ား

အတိတ္ေကာက္ေၾကာင္းရဲ့ ေနာက္လိုက္ၾကည့္မိေတာ့ လြဲေခ်ာ္မွဳ့ေတြ ကအပံုပါလားဗ်ာ။
လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္၁၅ ႏွစ္ေလာက္ကေပါ့....။ကြ်န္ေတာ္ တစ္စံုတစ္ရာကို ေတြ ့ရွိခဲ့သလို ခံစားခဲ့ရတယ္။အက္ဒီဆင္လို ကမၻာ့အက်ဳိးျပဳမျဖစ္ခဲ့ေပမယ္ ့ ....ကြ်န္ေတာ့္ အတြတ္ေတာ့ထိေတြ ့မွဳ့ အသစ္တစ္ခုပါ။အေတာ္ေလးလည္း ဆန္းၾကယ္လွ ပါဘိ။အယင္အခါတုန္းမ်ားက လို မဳန့္စားရလို ့၊အရုပ္ရလို ့ေပ်ာ္တာမ်ဳိးမဟုတ္ခဲ့ပါ။
ရင္ထဲမွာ သိပ္သိပ္ေလး ၾကည္ႏဴးခဲ့ရ။ရင္တုန္ခဲ့ရ။တလွဳိက္လွဳိက္ေပါ့။အဲ့ခံစားခ်က္ကို ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္လို နာမည္ေပးရမလဲ။အမ်ားအေခၚအရေတာ့ အခ်စ္တဲ့။ေၾသာ္ခ်စ္ျခင္းတရားတဲ့။ကြ်န္ေတာ့္ ဆီကို ဆိုင္းမဆင့္ဘံုမဆင့္ ေရာက္လာခဲ့ပါေရာလား။ကြ်န္ေတာ္ သူ ့ကိုေမ်ွာ္တတ္ခဲ့တယ္။ဓါတ္တိုင္တစ္တိုင္ အကြာေလာက္က ေစာင့္ၾကည့္ေနရတာကို ေက်နပ္ခဲ့တယ္။ေရာ....သူ ့ကို မေတြ ့ရတဲ့ေန ့ေတြက် ရင္ထဲ ဟာတာတာ။စိုးရိမ္စိတ္ေတြ တန္းစီျပီး ၾကက္ပ်ံမက် ရင္ ထဲစည္ကားလွခ်ည့္။ကြ်န္ေတာ္ သူ ့အေၾကာင္းေတြကို တတိတိ အာသာငမ္းငမ္း နားစြန္ ့မိတယ္။သူ ့ကိုပုိးပန္းတဲ့သူေတြ အမ်ားသားလား။ရင္ထဲ ပူရျပန္ပါေရာလား။ညဘက္ သူ စာက်က္လို ့မွအဆင္ေျပပါ့မလား။အလိုက္ကမ္းဆိုးမသိတဲ့ေကာင္းေတြ က ေအာ္ၾကီး ဟစ္က်ယ္ ဂီတာတီးျပီး သီခ်င္းဆိုသတဲ့။ေဒါသစိတ္ေလာ….။စိုးရိမ္စိတ္ေလာ။ကြ်န္ေတာ္ခြဲျခားမသိခဲ့ရပါ။
မင့္လည္းသြား ျပီးဂီတာတီး သီခ်င္းဆိုပါ့လားဆိုေတာ့ကြ်န္ေတာ္မလုပ္ရဲပါ။ကြ်န္ေတာ္လုပ္ရဲတာ သူ ့အေၾကာင္းကို သူ ့ဆီခြင့္မေတာင္း ဘဲ အခ်ိန္ေစ ့ ေတြးမယ္။သီခ်င္းေတြနားေထာင္ရင္း ကြ်န္ေတာ္ သူ ့ကို စိတ္ကူးယဥ္မယ္ေလ။ကြ်န္ေတာ္ အဲ့အခ်ိန္ေတြ ဆို ေပ်ာ္ပါတယ္။သူကေတာ့ကြ်န္ေတာ္ ့ကို သိမယ္မထင္။ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ သူသိေစ့ခ်င္သည္။
သိသြားျပန္ရင္လည္း ကြ်န္ေတာ္ရွက္မိရအံုးမယ္။ကြ်န္ေတာ္ ….ဘာဆက္လုပ္ရမည္နည္း။ကြ်န္ေတာ္စဥ္းစားရင္း ….စဥ္းစားရင္း….တစ္ေန ့သတင္းတစ္ခု ကြ်န္ေတာ့္ဆီ တံခါးေခါက္ပါတယ္။သူ ရည္းစားထားေနျပီတဲ့။သူ ့မွာ ရည္းစားရွိတယ္တဲ့။ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ကူးေတြ တစ္စစီ ပါ။သူျပန္ၾကိဳက္ လက္ခံလိုက္တဲ့ သတၱ၀ါကို အမုန္းမပြားေပမယ့္
သူ ့ကိုေတာ့ စိုးရိမ္စိတ္ ပိုမိတယ္။အဲ့ သတၱ၀ါကို ကြ်န္ေတာ္ မၾကည္။သူ က တကယ္ေကာ ဟုတ္ပါ့မလား။ေနာက္မ်ားမွ ျပစ္သြား ရင္ ……။ကြ်န္ေတာ္ သူ ့ေရွ့ကရွိမွာေပါ့။ အဲ့အခ်ိန္ တုန္းကေတြးခဲ့တာပါ။ကြ်န္ေတာ္ သူ ့အေၾကာင္းေတြ ကို ၾကားရင္း၊ခံစားရင္း တကၠသိုလ္ တတ္ဖို ့ရန္ကုန္ ကိုထြက္လာခဲ့တယ္။သူ ့အေၾကာင္းေတြ က မၾကားတစ္ခါၾကားတစ္ခါ။ခပ္သဲ့သဲ့ ေလးေတြကို ၾကားရင္း၊ခံစားရင္း ကြ်န္ေတာ္ တကၠသိုလ္ ပထမႏွစ္ ျပီးခဲ့ပါတယ္။
ဒုတိယႏွစ္ …….စာသင္ႏွစ္ကုန္ခါနီး ….လပိုင္း အလို …ပထမႏွစ္က ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္။မ်က္မွန္ေလးႏွင့္။
လူကိုၾကည့္လ်င္ မ်က္မွန္ေလး ပင့္ပင့္ၾကည့္တတ္သည္။ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္မ်က္လံုးခ်င္းဆံုမိၾကရင္….။ေဘးတီးသူငယ္ခ်င္းမ်ား တြန္းေပးတဲ့ ရွဳံးနိမ့္ျခင္းတြင္းထဲ စိတ္ပါ လက္ပါ ကိုယ္တိုင္ ဒုတိယအၾကိမ္ ခုန္ခ်မိျပန္ပါေရာလား။အစ ဆုံးေျခလွမ္း အေနႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္ ရည္းစားစာ ေလးတစ္ေစာင္ ေရးသည္။လူၾကံဳႏွင့္ေပးသည္။ ေကာင္မေလးယူသြားသည္။
အာ….ဟုတ္ျပီေပါ့။သည္တစ္ခါ လြဲရုိးလားေပါ့။ငါ ေပါ့ ။ငါေပါ့။လို ့သူငယ္ခ်င္းေတြ ေရွ့ လက္မေထာင္ခဲ့ဘူးပါသည္။ ေနာက္တစ္ခါ စာထပ္ေပးမည္ေပါ့။သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ႏွင့္ အတူသြားေပးသည္။မယူဘူးတဲ့။ရပါတယ္။
သူမယူေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ျပန္ယူခဲ့တာေပါ့။အဲ့တုန္းကဆို ေၾကာက္တာမွ လြန္ပါေရာ။အဲ့ၾကားထဲ မယူဘူးလို ့လည္းဆိုျပန္ေရာ …ကြ်န္ေတာ္ မွာ မူးျပီး ျပာသြားတာဘဲဗ်ာ။ရွက္ကလည္းရွက္တာေပါ့ေနာ္။သိပ္မၾကာခင္မွာဘဲ ကြ်န္ေတာ္တို့ စာေမးပြဲေျဖရပါသည္။ေနာက္ ေက်ာင္းပိတ္သည္။ကြ်န္ေတာ္ သူ ့ကို မေတြ ့ရေတာ့။အိမ္ကိုသိေသာ္လည္း ။
မသြားရဲ။ အခန္းထဲမွာဘဲ ..Ayoelay အရုိးေလး ဆိုျပီး သူ ့ဖို ့အမွတ္တရ ပရုိကရမ္ ေလးေတြ ေရးျဖစ္ခဲ့သည္။ သူ ကပိန္ပိန္ေလးရယ္။နာမည္၀ွက္ အရုိးေလး ဆိုျပီး ကြ်န္ေတာ္တို ့အဖြဲ ့ကေခၚၾကတယ္ေလ။ရံဖန္ရံခါ ကြ်န္ေတာလမ္း၊ပုသိမ္လမ္းထိပ္က (ယခုပိတ္သြားျပီျဖစ္ေသာ) လၻက္ရည္ဆိုင္မွာ ထိုင္ရင္း သူ ့အရိပ္ေလးေတြကို
ျပန္ေကာက္ရင္း။ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြကုန္ခဲ့။ေနာက္ႏွစ္က် ……သူ ကအတြဲႏွင့္ ေက်ာင္းတတ္သည္။ကြ်န္ေတာ့္မွာ သူ တို ့အတြဲကို ေရွာင္ရသည္။ေက်ာင္းမွာကလည္း အိမ္သာႏွင့္ ဖဲ၀ိုင္းကလြဲလို ့ က်န္တဲ့ေနရာ တြင္ အတြဲေတြႏွင့္မလြတ္။ေက်ာင္းမွာေနာက္ဆံုးေရာက္တဲ့ ေက်ာင္းသူေတြ ကအစ ကြ်န္ေတာ့္ဇာတ္လမ္းကိုသိေနသတဲ့။
ဘယ္သူ ့လက္ခ်က္မွန္းေတာ့မသိ။ကြ်န္ေတာ္ေတာ့ အေတာ္ေလး အီသြားပါသည္။ေက်ာင္းကိုလည္း မေရာက္တစ္ခါ ေရာက္တစ္ခါ။သည္လိုနဲ့ ဘဲ လိမ္ဖယ္လိမ္ဖယ္ပညာေရးကိုေတာ့ အဆံုးသတ္ေအာင္ျမင္ခဲ့သည္။ဂုဏ္ထူးတန္း ေတာင္၀င္ခဲ့ေသးပါရဲ့။ေက်ာင္းအပ္ျပီး …မတတ္ျဖစ္ခဲ့။ေျဖလည္းက်မွာဘဲလို ့ေတြးမိေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ သြားမေျဖခဲ့။
အဲ့ေနရာမွာက် ကြ်န္ေတာ္က အားၾကီးပါးနပ္သည္။က်န္တာေတြ သာသည္လို တြတ္တတ္ရင္ေကာင္းမွာဘဲလို ့ေတာင္ ေတြးမိပါရဲ့။
ႏိဳ့တဲ့ဗ်ာ။ခပ္ထံုထံု ႏွလံုးသားတစ္စံုကထပ္ခုန္ျပန္ပါေရာ။ထိမ္းလို ့လည္းမရ။မထိမ္းလို ့ကလည္းမရ။ခတ္ေတာ့ခတ္ပါရဲ့။ေက်ာင္းျပီးျပီ။ကြ်န္ေတာ္ အလုပ္လုပ္ရမည္။
မဟုတ္ရင္ ရန္ကုန္မွာ ေနရမွာ မဟုတ္။ကြ်န္ေတာ္ အလုပ္ရွာသည္။ရွားပါးေသာ အရာေတြ ထဲမွာ အလုပ္လည္းပါတယ္သိလား။ကြ်န္ေတာ္ ၁ႏွစ္ေက်ာ္ ၂ ႏွစ္ေလာက္ ရွာရသည္။
ၾကားထဲ စာဖတ္လိုက္။လၻက္ရည္ေသာက္လိုက္။ ဘာအလုပ္မွ မရွိ။အလုပ္ေၾကးမ်ားလိုက္တာႏွင့္ အေတာ္ေလး ဇိမ္က်ေနခဲ့ရသည္။ရတာမလို ၊လိုတာမရ ဆိုသလို ေပါ့။အရုိးမ်ားသေလး ေခ်းခါးသေလးႏွင့္။တစ္ခုစိတ္တိုင္းက် တာက ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ။ခ်င္းႏွစ္ျခင္းေက်ာင္း နားေလးမွာ ေတြ ့မိတာ။တိုင္းရင္းသူေလးလား။
ခရစ္ယာန္ေက်ာင္းလာတတ္တာလား။ကြ်န္ေတာ္ထင္ခဲ့သည္။ေနာက္ သံုးေလးငါးရက္ ဆက္တိုက္ ေတြ ့ျဖစ္ၾကေတာ့ …..သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ က စံုစမ္းေပးသည္။ လၻက္ရည္ဆိုင္ကတဲ့။ကြ်န္ေတာ္ အဲ့ဆိုင္မွာသြားထိုင္သည္။အို……ဟိုးအရင္ တုန္းကသိတာေပါ့။ျမင္ဖူးပါတယ္။ကေလးမေလးရယ္။သူေလး ၾကီးလာတာေပါ့။ကြ်န္ေတာ္ တစ္ခါတုန္းက သူ တို ့အိမ္ေရွ့မွာ မဴးျပီး ပုဆိုးေလး မခါမခါႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ တြဲျပီးကခဲ့ဖူးသည္။ အဲ့တုန္းက သူေလးက ကေလးေလးရယ္။အခုမ်ားေတာ့…..ထြားၾကမ္းလွခ်ည္ရဲ့။ကြ်န္ေတာ့္ကုိ မွတ္မိ၊မမွတ္မိ မသိပါ။ကြ်န္ေတာ္ ကလည္း အားရင္ အခန္းထဲ သိပ္မေန။ထူးျပီး လုပ္ေဆာင္စရာမရွိယင္ အဲ့ဆိုင္မွာ ဘဲ သြားထိုင္တာေပါ့။
လၻက္ရည္ဆိုင္ထိုင္တာကို အကာအကြယ္ယူျပီး သူ ေလးကို မၾကာမၾကာ ခိုးၾကည့္တာေပါ ့။ဘယ္ရမလဲ။လွပေသာ မ်က္ႏွာ၊ထူထဲေသာ မ်က္ခံုး၊ဖူးသြ ဲ့သြဲ ့ ႏွဳတ္ခမ္း၊ေျဖာင့္စင္းေသာ ႏွာတံ။သြယ္လွေသာ ကိုယ္လံုးေလး ကို လွဳပ္လီလွဳပ္လဲ့ သူေလးလမ္းေလ်ာက္တတ္ပါရဲ့။လွလြန္းပါရဲ့။ကြ်န္ေတာ့္ အေျပာ လြန္တယ္မျဖစ္ေအာင္ ခင္ဗ်ားတို ့ကိုၾကံဳရင္ျပမယ္ေလ။ႏိဳ ့တဲ့ သူက အခုအိမ္ေထာင္သည္ျဖစ္သြားျပီ ဆိုေတာ့ ခင္ဗ်ားတို ့သူ ့ေယာက္်ား မသိေအာင္ေတာ့ၾကည့္ရလိမ့္မယ္ေနာ္။သန့္သန့္ေလးဘဲ ၾကည့္ရမွာေနာ္။အခုသူတို ့ေပ်ာ္ေနေလရဲ့။
ကြ်န္ေတာ္လည္းသူတို ့ကို ရံဖန္ရံခါ ေတြ ့ရတတ္ျပီး ေပ်ာ္တတ္ပါတယ္။တကယ္ေျပာတာပါ။ကြ်န္ေတာ္သူ ့ကိုပိုးခဲ့တာ ၃ ႏွစ္ေလာက္ေတာ့ရွိမယ္ သိလား။ႏို ့တဲ့….. သူ ကကြ်န္ေတာ္ပိုးတယ္ဆိုတာကို သိခ်င္မွ ေတာင္သိမွာ။ဘယ္သို ့ျဖစ္ေစ ကြ်န္ေတာ္ငယ္စဥ္တည္းက နားေထာင္ခဲ့တဲ့သီခ်င္းေတြ က ကြ်န္ေတာ့္ကို ျပစ္မသြား။သူတို ့နဲ ့အခုထိ ရင္းႏွီးဆဲ။
အလြမ္း သီခ်င္း အလြဲ သီခ်င္း ေတြ ဆိုပါေတာ့။ ထပ္ေျပာမယ္ေနာ္။ခဲမွန္ဖူးတဲ့စာသူငယ္က ထပ္ျပီး အစာမေကာက္ေတာ့ဘူး မထင္ပါနဲ ့။မွန္ေရာင္မေၾကာက္ေတာ့တဲ့က်ီးကန္းေတြရွိတယ္။ ခဏခဏ ေတြ ့ရဖန္မ်ားေတာ့
သူ ့ကို မွန္ေရာင္က လန္ ့ေအာင္မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးေနာ္။ကြ်န္ေတာ္လည္း …..ဆက္ရန္ရွိေသးသည္…..လို ့ေျပာရမွာဘဲ။ခင္ဗ်ား မရယ္နဲ ့ေနာ္ ။ကြ်န္ေတာ့္ ျဖစ္ရပ္ေတြ ကို
ရယ္မျပစ္ပါနဲ ့ေနာ္။

Oct 13, 2007

ေျပာပါရေစေနာ္

ကြ်န္ေတာ္ ဒီေန့ ျမိဳ့အေရွ့ဘက္ က ေစတီေတြဆီေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ေညာင္ပင္ေအာက္မွာ ကြ်န္ေတာ္ ဦးေလးၾကီးတစ္ေယာက္နဲ့ ေတြ ့ပါတယ္။ကြ်န္ေတာ္နဲ့ အသိပါ။ကြ်န္ေတာ္ လွမ္းႏွဳတ္ဆက္ ျပီး စကားစျမည္းေျပာျဖစ္ၾကပါတယ္။ သူကေျပာပါတယ္။တရားပြဲေတြ အေၾကာင္းနဲ့ အခ်ဳိ့ဘာသာေရး အယူအဆ
ေတြအေၾကာင္းပါ။တရားပြဲတစ္ခုမွာ ဘုန္းၾကီးတစ္ပါးက စတိတ္ရွဳိးပြဲမ်ားကဲ့သို ့ဖန္တီးထားသည္မွာ အင္မတန္
စိတ္၀င္စားဖြယ္ေကာင္းေၾကာင္း။ပလႅင္ ကိုဆံုလည္ခံဳႏွင့္လုပ္ထားျပီး တရားပြဲ မစခင္ ပရိတ္သတ္ ကို မိုက္ကယ္ဂ်က္ဆင္ကဲ့သို ့ေၾကာေပးထားျပီး....ေနာက္မွ ဆံုလည္ခံုႏွင့္ ပရိတ္သတ္ ဘက္လွည့္ကာ သီခ်င္း တစ္လွည့္၊ပါ႒ိတစ္လွည့္၊ ျဗိတိသွ်လိုတစ္လွည့္ ေျပာရင္းေဟာရင္း ...နဲ့ အင္မတန္လည္း အေျပာအေဟာ ေကာင္းေၾကာင္းေပါ့။ကိုးကြယ္တဲ့လူေတြကလည္း မ်ားေၾကာင္း လည္းပါတယ္။ဘယ္လိုဘဲျဖစ္ျဖစ္ ေကာင္းပါ တယ္တဲ့။ဒါေပတဲ့ အခုေခတ္ ဘုန္းၾကီးတရားပြဲမ်ားမွာ ျဗိတိသွ်လို ထည့္ေဟာမွ တရားပြဲျဖစ္ေျမာက္ေနသလို ျဖစ္ေနပါေရာလား ဆိုတာကို စဥ္းစားမိတယ္။
ကြ်န္ေတာ္ေတာ့ ဦးေဇာတိက(ပ်ဥ္းမနားဆရာေတာ္)တရားေဟာသည္ကို သေဘာက်ပါသည္။
ဆရာေတာ္၏ စာအုပ္မ်ားကိုလည္းၾကိဳက္ပါသည္။အခ်ဳိ့ေနရာမ်ားတြင္ English လုိ သံုးလိုက္ျခင္းက ပို၍ ထိမိျပီး
တုိရွင္းျဖစ္ေနတာကိုေတြ ့ရပါတယ္။ဆရာေတာ္ကို ဦးခိုက္လ်က္ဆိုပါ၏။
အေျခအေနအခ်ိန္အခါ မသိဘဲလိုအပ္သည္ထက္ပို၍အၾကြားသန္မိလွ်င္ကား မေကာင္းပါ။
အဲ့မွာ အေစာက ဦးေလးၾကီးေျပာခ်င္တာ ပါ႒ိလိုေတာင္ျဖစ္ႏိုင္သမွ်တရားပြဲေတြမွာ မသံုးသင့္ေၾကာင္းနဲ့ ပိုဆိုးသည္မွာ ယေန ့ေခတ္ဘုန္းၾကီးမ်ား က တရားပြဲမ်ားတြင္ ျဗိတိသွ်လို ပါမွ ဘုန္းၾကီးရာ၀င္ျပီး တရားနာမ်ားက
အထင္ၾကီးသည္ အထင္ႏွင့္ ေအာက္က လူမ်ားနားလည္သည္၊နားမလည္ သည္ ကိုအပထား သူမွတ္ထားတာ ေတြ၊က်က္ထားတာေတြကို အစြမ္းကုန္ ထုတ္သံုး၍ ေနာက္ဆံုး ပိတ္ သာဓုေခၚေစျပီးတရားပြဲကိုျပီးေစေၾကာင္း ကိုပါ။ကြ်န္ေတာ္လည္း အခ်ဳိ ့တရားပြဲေတြကိုသေဘာမက် ပါ။ ကြ်န္ေတာ္တတ္ႏိုင္သမွ်ေတာ့ေရွာင္ပါသည္။ မရသည္အဆံုးမွ သာသြားလိုက္ရသည္။
ေအးေစလိုလို ့တရားနာ ပူဇာစ အက်ဳိး ကြ်န္ေတာ္ျဖစ္ႏိုင္သ၍ ထပ္မတိုးခ်င္ေတာ့ပါ။ဆရာမွားလွ်င္ တစ္သံသရာလံုးေမွာက္မယ္ ဆိုတဲ့ မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ၾကီး စကားကိုနားထဲ စြဲေနပါတယ္။ တစ္ခါတုန္းက
စာအုပ္တစ္အုပ္ထဲတြင္ ေမတၱာတရားကို ေလေအးေပးစက္အေၾကာင္းႏွင့္ႏွိဳင္းယွဥ္၍ ဥပမာေပးထားသည္ကို ေတြ့ရပါတယ္။ကြ်န္ေတာ္ တို့ႏိုင္ငံမွာ က အေတာ္ေလးျပည့္စံုရံုနဲ့ ေရခဲေသတၱာဆိုတာ၊ေလေအးေပးစက္ဆိုတာ ျမင္ဖူးၾကတာမဟုတ္။ဘုန္းၾကီးကေျပာေသးတယ္ အသံဆူညံတဲ့ အမ်ဳိးအစားဆို အိပ္လို ့ ့မရေတာ့ဘူးတဲ့။
ကြ်န္ေတာ္တို ့ကိုအားနာပါအံုး။ဘယ္ကလာ ေလေအးစက္မေျပာနဲ ့ပန္ကာေတာင္ မီးလာမွ သံုးရတာ။ အဲ ့
့စာအုပ္ကဘယ္သူေတြ အတြတ္ေရးထားတာလဲစဥ္းစားစရာပါ။ကြ်န္ေတာ္လည္း ေလေအးေပးစက္
ဆိုသည္မ်ားကို ေကာင္းေကာင္းမရင္းႏွီးပါ။၀ယ္သံုးဖို ့ကလည္း ေငြမတတ္ႏိုင္ပါ။ေငြရွိသည္ထားဦး လွ်ပ္စစ္မီးက အခ်ဳိ့ေနရာမ်ားႏွင့္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမ်ား တြင္သာ ၂၄ နာရီလာပါသည္။ကြ်န္ေတာ့္ အတြတ္ေတာ့ ယပ္ေတာင္က ပိုေသခ်ာပါသည္။ျပီးတရားကို ခပ္ေပါေပါလုပ္၍ သီခ်င္းစာသားမ်ားႏွင့္တြဲျပီး ဘယ္ဘုန္းၾကီး လုပ္သည္မသိပါ။ကြ်န္ေတာ္သည္ပင္ အခ်ဳိ့စာသားမ်ားကို သီခ်င္းစာသားမွန္းမသိပါ။ထိုဘုန္းၾကီးက သီခ်င္း ေတြကို အားၾကီးနားေထာင္ဟန္ရွိရဲ့။အဲ့လုပ္ရပ္မ်ဳိးေတြအတြတ္ကို စဥ္းစားရမွာပါေနာ္။ေျပာရအံုးမယ္။
တစ္ခါတုန္းက ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးတစ္ပါး ရဲ့ ေမြးေန့မဂ္လာ အျငိမ့္ပြဲမွာ ပ်က္လံဳးတဲ့ဗ်ာ။ေမာင္ရယ္ႏွမရယ္
အတူထိုင္ၾကည့္လို ့မွမရ။စင္ေပၚမွညစ္တီး ညစ္ပတ္ဆဲေနသည္ကို ေအာက္မွထိုင္နားေထာင္ေနရဘိ
သကဲ့သို ့။အခ်ဳိ့ရယ္ၾကေလ၏။ေခတ္ ကာလပ်က္လံုးတဲ့လားဗ်ာ။ဘယ့္ႏွယ္ျဖစ္ပါသနည္း။အတန္ေတာ့ ထိန္းသိမ္းသင္ ့ပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္တို့ဘာသာေရးကိုအေတာ္ ေလးစဥ္းစားရမွာပါ။အဘယ့္အတြတ္ေၾကာင့္သံဂါယနာ တင္ ခဲ့ရပါသနည္း။အဘယ့္အတြတ္ေၾကာင့္ ေထရ၀ါဒ ေခၚပါသနည္း။(ေမာင္အံ့ ေရးေသာ သာသနာသကၠရာဇ္
၂၅၀၀ ခရီးတြင္ ရွဳ့)။ျပီး....တရားပြဲအမ်ားစုတြင္ အလွဴအတန္းအမ်ားစုအတြတ္ အသားေပး ေဟာေျပာ
ေနသည္ကိုေတြ ့ရပါသည္။ငရဲႏွင့္ ေျခာက္၊ဘံဳႏွင့္ေျမွာက္ ၍ ဘာသာေရး ကိုမညစ္ႏြမ္းေစရာပါ။ သဲအင္းဂူဆရာေတာ္၏ တရားတစ္ပုဒ္တြင္ ထင္ပါသည္။ဒါန၊သီလ၊ဘာ၀နာ(သမထ) ေလာက္က သာသနပ အလုပ္သာျဖစ္ေသးေၾကာင္း ၾကားခဲ့ဖူးပါသည္။ထုိကဲ့သို့ရဲ့ရ့ဲ ၀ံ့ ကိုသာအလိုရွိပါသည္။
အခ်ဳိ့ဘုန္းၾကီးမ်ားသည္တရားပြဲအတြတ္....ခပ္ရုိင္းရုိင္း ေျပာရလ်င္ (ပလႅင္ဆင္းေငြေခ်) စနစ္ႏွင့္ ေငြေၾကး သတ္မွတ္ လက္ခံၾကေၾကာင္း တဆင့္သိရပါသည္။ဟုတ္သေလာ။အင္မတန္ ၀မ္းနည္းစရာေကာင္းလွပါသည္။
ဒုတိယ သံဂါယနာ အဘယ္ေၾကာင့္တင္ခဲ့ရပါသနည္း။
တရားပြဲမ်ားတြင္ တရားနာပရိတ္သတ္သည္လည္း အေတာ္ေလး အားရစရာေကာင္းပါသည္။ဦးေရ အင္အားမ်ားလွပါသည္။တရားပြဲတစ္ခုမွာ ၾကံဳဖူးပါသည္။မၾကားရမည္စိုး၍ထင့္မတရားတိုးေ၀ွ ့ျပီး ေနရာလဳၾက
သည္မွာ ျမင္၍ မွမေကာင္း။အျပန္အတြတ္ေမာ္ေတာ္ကားစီစဥ္ေပး ထားရာ၊ကားေနရာဦးဖို့ရာ ေျပးၾက ၊
လႊားၾကရင္း စကားမ်ား ၾက ေဒါသထြက္ၾက ၊ကြ်န္ေတာ္မွာ ရယ္ရမလား၊ ငိုရမလား မသိျဖစ္ခဲ့ရဖူးပါသည္။
ယေန့ဗုဒၶဘာသာအမ်ားစုသည္ လွဴျခင္းႏွင့္ အတိုးေပးျခင္းကို ေရာေထြးေနၾကသည္။တစ္က်ပ္လွဴ လ်င္ တစ္ရာရသည္ဟု လိုဘ ကိုေရွ့ထားျပီးလွဴတန္းေနၾကသည္။ျပီးေနာက္ဘ၀က်....ေနာက္ဘ၀က် ႏွင့္
အျပံဳ လိုက္သံုးျပီး စိုးရိမ္မွဳ့မ်ားစြာႏွင့္ ပါတကား။ဒီဘ၀ဆိုသည္ကိုပင္အားမရ ေနာက္ဘ၀အတြတ္တဲ့ဗ်ာ။
ျဖစ္ႏိုင္သမွ် ပစၥဳန္ပၸန္တည့္တည့္ေန ပါဆိုတဲ့....စကားကို သူတို ့ ့သေရာ္ေနသေလာ။မသိသေလာ။ဗုဒၶ ေျပာခဲ့တဲ့နိဗၺာန္ဆိုတာ ကိုအေသအခ်ာ ဆရာေကာင္းနဲ့ ေလ့လာသင္ယူအားထုတ္သင္ ့ ့ပါတယ္။
မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ ဘုရားၾကီး ဦး၀ိမလကို ကြ်န္ေတာ္......အင္မတန္သေဘာက်ပါတယ္။
ဆရာေတာ့္ကို ႏွဳိင္းဆဖို ့ရာ ကြ်န္ေတာ္ အသိႏွင့္ ေခြးပါးစပ္ႏွယ္ ၊နတ္ဒၶါ နဲ ့ဘာဆိုင္လုိ ့တုန္းလို ့ကြ်န္ေတာ့္ကိုယ္ ကြ်န္ေတာ္ေျပာရမွပါ။အ၀ိဇၨာမွ၀ိဇၨာသို ့မွဦးဇင္းေလး ေဟာေသာတရား မ်ားသည္လည္းေကာင္းပါသည္။
ဦးဇင္းေလးသည္ရဲရင့္သည္။ျပတ္သားသည္။ကြ်န္ေတာ္တို ့ဘာသာေရးတြင္ထိုသို ့သူမ်ား မ်ားစြာလိုပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္ဦးခိုက္ ကန္ေတာ့လ်က္ဆိုပါ၏။
ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ဦးေလးၾကီးတို့ ႏွစ္ေယာက္ သတင္းေလာ၊အတင္းေလာ မသိ ၊ အေတာ္ေလး ၾကာေအာင္ ေျပာျဖစ္ၾကပါတယ္။

ဒါနဲ့ မိလိႏၵမင္း အေမး အေျဖ ဆိုတဲ့စာအုပ္ ထဲက ေမးခြန္းေလးတစ္ခုအေၾကာင္းေျပာ ျပရအံုးမယ္။
အေျဖကစာအုပ္ထဲမွာရွိပါတယ္။

မေကာင္းမွဳ့မွန္းသိလ်က္ ျပဳလုပ္သူႏွင့္ မသိဘဲျပဳလုပ္သူႏွစ္ဦးတြင္မည္သူက ပိုျပီးအျပစ္ၾကီးသလဲတဲ့။

အေျဖရဲ့ေနာက္ကြယ္ထဲမွာ ဗုဒၶဘာသာရဲ့ ေလးနက္တဲ့ အႏွစ္ေလးေတြ ပါတယ္လို့ထင္တာဘဲ။

ကြ်န္ေတာ္ သည္စာကို(၃၀)ရက္ေန့ကေရးျပီးတင္မလို ့ဘဲ။ႏို ့တဲ့ Speed က မေကာင္းေတာ့ဘာမွ လုပ္လို ့မရဘူး။အဲ့လိုနဲ့ ကြ်န္ေတာ္ မတင္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။
ၾကံဳတာနဲ့ ၾကားဖူးတာေလးတစ္ခုေျပာျပရအံုးမယ္။တစ္ခါတုန္းက ေဒသတစ္ခုမွာ တကယ္ျဖစ္ခဲ့တာတဲ့။
ရြာေလးတစ္ရြာက ဘုန္းၾကီးတစ္ပါးကရြာသူတစ္ေယာက္နဲ့ လက္ပူးလက္ၾကပ္မိေတာ့ ျမိဳ့နယ္သံဃာ အဖြဲ ့အစည္းမွာ အစစ္ခံရျပီး လူထြက္ရသတဲ့။ဘုန္းၾကီး၀တ္က ခ်က္ခ်င္းလူ၀တ္၀တ္ေစရာေပါ့။
အဲ့မွာ ဘုန္းၾကီးလူထြက္က ပုဆိုးေလး မ၀တ္တတ္ ၀တ္တတ္နဲ့ မကာ မကာ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာျပီး ေျပာသတဲ့။``ကြာ ငါ့က်မွ ကံဆိုးလို့မိ``လို ့ဆိုဘဲ။စဥ္းစားစရာပါဘဲေနာ္။ကြ်န္ေတာ္အခု ေျပာသာေျပာရတယ္။
သံပုရာသီးေတာ့ ေၾကာက္ပါတယ္။ေျပာျပရအံုးမယ္။ခင္ဗ်ားလည္း ဒီအေၾကာင္းေတြသူမ်ားကို တတ္ႏိုင္သမွ် မေျပာမိပါေစနဲ့ေနာ္။သံပုရာသီးစာ မိေနအံုးမယ္။
တစ္ခါတုန္းက တဲ့အိမ္တစ္အိမ္မွာ ဆရာေတာ္တစ္ပါးကို ေန့ဆြမ္းအတြတ္ ပင့္တဲ့အခါ မွာ အိမ္သားေတြက
ေတာ့ေစာင့္လို ့ေပါ့။ဆရာေတာ္က ဘာလို ့မၾကြလာေသးပါလိမ့္ေပါ့။အေတာ္ၾကာတဲ့ထိေပၚမလာေတာ ့အိမ္ရွင္မ ကပူလာျပီ။တရားနာပရိတ္သတ္ကလည္း မနည္းဘူးေရာက္ေနျပီ။သည္ေတာ့သူ ့ေယာက္်ားကို သြားေခ်ေပါ့။ ဆရာေတာ္ ေနမ်ားမေကာင္းျဖစ္သလား။သြားျပီးေက်ာင္းကိုၾကည့္ေခ်ေပါ့။လင္ျဖစ္သူ ကလည္းသြားပါတယ္။
ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ ...ဆရာေတာ္ကို အခန္းထဲမွာ မေတြ ့။ေက်ာင္းပတ္ရွာေတာ့လည္းမေတြ ့။ေနာက္ေတာ့
မီးဖို ေခ်ာင္ထဲကမီးခိုး ျမင္ေတာ့ သြားၾကည့္မိတယ္။ဆရာေတာ္က ၾကက္ဥ ကိုကိုယ္တိုင္ ေဖာက္ျပီး ေၾကာ္စား
ေနတာကိုေတြ ့တယ္တဲ့။သူလည္းမယံုလို ့အေသအခ်ာ မ်က္လံုး ပြတ္ျပီး ျပန္ၾကည့္တယ္တဲ့။အေသအခ်ာကို ဟုတ္ေနတယ္တဲ့။သူလည္းတိတ္တိတ္ေလးျပန္လာ တာေပါ့။အိမ္ေရာက္ေတာ့ လူေတြကို သူျမင္တဲ့ အတိုင္း ျပန္ေျပာသတဲ့။အဲ့မွာ အိမ္ရွင္မ က ``ေအာင္မေလးေတာ္ ....ကြ်န္မ ေယာက္်ားေတာ့ သူရဲစီးပါျပီ။ဘီလူးစီးပါျပီ။
လုပ္ပါအံုး´´ လို ့ေအာ္သတဲ့။က်န္တဲ့လူေတြက ၀ိုင္းခ်ဳပ္ျပီး သူ ့ကို မ်က္စိဇြတ္ျဖဲ ၊သံပုရာသီးေတြညစ္ထည့္။
နားထဲ၊ပါးစပ္ထဲ သံပုရာသီးေတြ ထည့္ပါ ေရာတဲ့။ေယာက္်ားလုပ္သူေတာ့ အေတာ္ေလး ျငိမ္သြားတယ္တဲ့။
ေယာက္်ား လုပ္သူကလည္း ေသအခ်ာျမင္တာဆိုေတာ့....။ငါ့မိန္းမ က လူေတြအမ်ားၾကီးေရွ့ မွာမို ့လုိ ့ ့ျဖစ္လိမ့္မယ္ ။ေအးေအးေဆးေဆး ႏွစ္ေယာက္ထဲက် မွေျပာျပရ မယ္လို ့ေတြးျပီး ႏွစ္ကိုယ္ၾကား က်ေတာ့
ေျပာျပန္ေရာတဲ့။အဲ့မွာလည္း မိန္းမက အယင္လို ဘဲ ေအာ္ျပီး ေဘးအိမ္က လူေတြေရာက္လာ၊ သူခမွ်ာတစ္ေန ့
တည္းနဲ ့ သံပုရာသီး ႏွစ္ခါ ရလိုက္ေတာ့ အေတာ္ေလး မွတ္သြား တယ္တဲ့။ေနာက္မ်ား စကားေတာင္မစ ရဲေတာ့ဘူးတဲ့။ကြ်န္ေတာ္လည္း သံပုရာသီးကိုေတာ့ ေၾကာက္ပါတယ္။ခင္ဗ်ားလည္း ေလွ်ာက္မေျပာမိ ေစနဲ့အုံးေနာ္။
ကြ်န္ေတာ္ ေျပာတာ မေကာင္းတာေတြခ်ည္ဘဲ မ်ားေန ျပီလားမသိဘူး။ မေကာင္းတာ သိမွ ေကာင္းတာကို သိမယ္ေလ။ေကာင္းတာက် စာနဲ ့ေဖာ္က်ဴးဖို ့အတြတ္ ကြ်န္ေတာ္ အရည္အခ်င္း မျပည့္စံုပါ။ေနာက္မ်ား ေတြ ့ခါမွ ျပပါ့မယ္။ေက်ာင္းၾကီးတစ္ေက်ာင္း ရွိတယ္။ဆရာေတာ္၊နာယက ဆရာေတာ္မ်ား၊စာခ် ဘုန္းၾကီးမ်ား ၊ စာသင္သားမ်ား အားလံုး ေတာ္ၾကပါသည္။ကြ်န္ေတာ္အဲ့ေက်ာင္းမွာ ဘုန္းၾကီး ၀တ္ဖူးပါသည္။ ၾကည္းႏူးစရာပါ။ သံဃာရဲ့ ဂုဏ္ေတာ္ေတြကိုရည္မွန္းဖို ့ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္းျမင္ခြင့္ ရပါျပီ။ကြ်န္ေတာ္ေက်နပ္ခဲ့ရပါတယ္။
သံဃာေတာ္မ်ားကိုဦးခိုက္လ်က္ကြ်န္ေတာ္ဆိုပါ၏။

တိုက္ဆိုင္တဲ့အခါေလးမွာ ေရးမိတာမို ့မွားတာပါရင္ခြင့္လႊတ္ေပးပါ။

Sep 6, 2007

အလွည့္

ကြ်န္ေတာ္တစ္ေန ့က ေညာင္ဦးကိုေရာက္ေတာ့ ရြာဘက္က အေတာ္ေလး ေရွးက်ေသာ အဘၾကီး

တစ္ေယာက္နဲ ့ေတြ ့ခဲ့ပါတယ္။သူက ရန္ကုန္ကိုျပန္တဲ့ဘုန္းၾကီးတစ္ပါးကို ေလယာဥ္ကြင္းကိုလိုက္ပို ့တာပါတဲ့။
အဘၾကီးနဲ ့စကားစပ္မိေတာ့ ဟုိဟိုသည္သည္ ေျပာျဖစ္ၾကရင္ …အဘၾကီးက စကားမစပ္သည္ကေန
ရန္ကုန္ကို ေန ့ခင္းသည္အခ်ိန္ၾကီးထြက္ေတာ့ ညစားကို ဘယ္အခ်ိန္က် ဘယ္မွာ စားလဲတဲ့။ကြ်န္ေတာ္က ရွင္းျပပါတယ္။ခုသြားျပီး သိပ္မၾကာ ဘူး ရန္ကုန္ကို ေရာက္ေရာ လို ့…။ေလယာဥ္က်ကားမ်ားလို ကားခ်င္း ေရွာင္ရတာ။ဂ်ဳိင့္ေရွာင္ရတာမရွိေတာ့ ျမန္တာေပါ့လို ့။သိပ္လည္းမရွင္းတတ္ဘူးေလ။
တစ္ေန ့ မွတ္မိေနပါေသးတယ္။ကြ်န္ေတာ္ ရြာက ဘၾကီးတစ္ေယာက္နဲ ့ ရန္ကုန္ျမိဳ့ ့ထဲေလွ်ာက္ လည္ပါတယ္။ဘၾကီးက ျမိဳ့ထဲမွာComputer installer CD ေတြ ေရာင္းတဲ့ဆိုင္လည္းေရာက္ေရာ …
ကြ်န္ေတာ့္ကို မေမးဘဲ ဆိုင္မွာ သြားေမးတယ္။အဲ့ဆိုင္က ျပန္ေျပာတာဘဲၾကားလိုက္ရတယ္။ဒီမွာက VCD မရွိဘူး။Computer နဲ ့ဘဲ သံုးလို ့ရတဲ့ CD ေတြဘဲ ရွိတာတဲ့။ကြ်န္ေတာ္ျပီမွ ဘၾကီးကို ေျပာျပရပါတယ္။
သူကေတာ့ဟိုေငး၊သည္ေငး။ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ဘၾကီးလက္ကိုဆြဲျပီးသုတ္သုတ္ ေျပးရသည္။
ေတာ္ၾကာ ....ထပ္ေမးေနရင္ကြ်န္ေတာ္ ေတာ့ဒုကၡ ေပါ့။
တစ္ေန ့ကြ်န္ေတာ္ အလုပ္လုပ္ေနတုန္း ကြ်န္ေတာ္ ့ညီ၀မ္းကြဲ ေလးတစ္ေယာက္ ေနာက္ကေန လာၾကည့္ေနပါတယ္။ကြ်န္ေတာ္ လုပ္ေနရင္း ကေန လွည့္ၾကည့္ျပီး ႃပံဳးျပလိုက္တယ္။သူ က ၃ႏွစ္သား ေလာက္ရယ္။အေဒၚတစ္ေယာက္ရဲ့သား။ေနာက္ဆံုးပိတ္ညီေလး။ခ်စ္စရာ အားၾကီးေကာင္း။ေျပာျပရ အံုးမယ္။သူ ့ကို ကြ်န္ေတာ္ အျပင္သြား ရင္ ေခၚေခၚသြားေလ့ရွိပါတယ္။အဲ့မွာ သူနဲ ့က အရြယ္ကြာ….။ညီပါလို ့ ့က လည္းေျပာမရ…။တူ ပါလို ့ကလည္း မဟုတ္။အခ်ဳိ ့ကဆို ကေလးကေတာ့ ေခ်ာတယ္ေနာ္တဲ့။ကြ်န္ေတာ့္ကို အေဒၚက လာဒ္တိတ္ ေနလိမ့္မယ္ ေနာ္လို ့စတတ္ျပီး ..ကြ်န္ေတာ္က ကာကြယ္ျပီးသားရတာေပါ့လုိ ့ျပန္ေျပာ
တတ္ပါတယ္။ဒါနဲ ့အဲ့ေန ့က ကြ်န္ေတာ္ သူ ့လက္ထဲမွာ အထုပ္ေလး တစ္ထုပ္ကိုင္ထားတာ ေတြ ့တာနဲ ့….
ကိုၾကီးကို ေကြ်းပါအံုးေပါ့။သူကိုင္ထားတာ သၾကားခဲ ထုပ္ေလးပါ။ကြ်န္ေတာ္ ေတာင္း ၾကည့္ ့တယ္။သူ လက္ထဲမွာ ကစားျပီး ၀ွက္လိုက္တယ္။ကြ်န္ေတာ္ ျမင္တာေပါ့။သူ ့လက္ထဲက လိုက္လုပါတယ္။
ေပးရခါနီးက် သူ ကေျပာတယ္။မုန္ ့မဟုတ္ဘူး။ မုန္ ့မဟုတ္ဘူး။ကိုကိုၾကီး အဲ့ဒါေဖာ့ဖ်က္တဲ့။ သူထြက္သြားပါ တယ္။ကြ်န္ေတာ္ စဥ္းစားမိတယ္။သူ ကြ်န္ေတာ့္ကို ပတ္သြားတယ္ေပါ့။ ေအးပါကြာ။ ေအးပါဆိုျပီး။ သေဘာက် က်န္ခဲ့ရတယ္။အေဒၚနဲ ့ေတြ ့ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့ကေလးအေၾကာင္းကို စကားစပ္မိရင္းကေန တစ္ေန ့က ကြ်န္ေတာ့္ကို လွိမ့္သြားတဲ့ အေၾကာင္းေျပာျဖစ္တာေပါ့။အေဒၚက ေျပာပါတယ္။ အဲ့ဒါ တကယ္ေဖာ့ဖ်က္တဲ့။
သူကပူဆာ လို ့၀ယ္ေပထားရတာတဲ့။အယ္…ေပါ့။ကြ်န္ေတာ္ မသိပါ။ကြ်န္ေတာ္တို ့ငယ္ငယ္တုန္းက သၾကားခဲပံုေလးကိုဗ်ာ။ကြ်န္ေတာ္ကို ေတာ့ ကေလးက အဘုိးၾကီး က သိလည္းသိဘဲနဲ ့လို ့ကြ်န္ေတာ့္ ေျပာေပါက္အတိုင္းေျပာရင္ေတာ့….။တကယ္ဘဲ
ကြ်န္ေတာ္တို ့ အလွည့္ေရာက္ေတာ့မွာလား။
ကြ်န္ေတာ့္မွာ ၉၀ေက်ာ္အဘတစ္ေယာက္ ရွိပါတယ္။ အဘက ကြ်န္ေတာ္ကို အင္မတန္ခ်စ္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ငယ္ငယ္က အေတာ္ေလးခ်ဴခ်ာေတာ့ ေဆးမျပတ္ေသာက္ခဲ့ရပါတယ္။ အဘကကြ်န္ေတာ့္ကို အခ်ိန္ နဲ ့ေဆးတိုက္ပါတယ္။ကြ်န္ေတာ္ကလည္းအဘ ကလြဲျပီးက်န္တဲ့သူ က ေဆးတိုက္ရင္ မေသာက္။အဘကဘဲ ကြ်န္ေတာ့္ကို ဂရုတစိုက္ ေဆးကိုမခါးရေအာင္ အာေခါင္ထဲထိတိုက္ႏိုင္ပါသည္။ကြ်န္ေတာ္မွတ္မိေနေသးသည္။ အဘႏွင့္ဘဲအိပ္။အဘနဲ ့ဘဲစား။အဘ ႏွင့္ဘဲ လမ္းေလွ်ာက္။အဘစက္ဘီးကိုင္မွ စက္ဘီးစီးတတ္ခဲ့ပါသည္။ေန့ ့ေတြ ၊ေန ့ေတြ ကုန္လာခဲ့။ကုန္လာခဲ ့။အဘ အခုဆို ေကာင္းေကာင္းမမာေတာ့။ အသက္ ၉၀ေက်ာ္ခဲ့ျပီေလ ။ လွဲလ်က္၊ထုိင္လ်က္ ဘဲ ေနပါေတာ့တယ္။ျဖစ္လာခဲ့ရပါျပီ။အေပၚထပ္ေအာက္ထပ္ဆင္းဖို ့ရာ ကြ်န္ေတာ္ ကုန္းပိုးမွ။ေရခ်ဳိးလ်င္ ကြ်န္ေတာ္ ခ်ဴိးေပးမွ။ ျဖစ္ႏိုင္လ်င္ထမင္းလက္ဆံုစားခ်င္သည္။

ကြ်န္ေတာ္စဥ္းစားမိတယ္။တစ္ေန ့က်ရင္…..ကြ်န္ေတာ္တို ့လည္း။

Aug 24, 2007

ကြ်န္ေတာ္သတိထားမိေသာ ကဗ်ာ အခ်ဳ့ိ


မွန္ကန္ထဲကငါးေတြ
----------------
ငါးေတြရဲ့ စကားသံကို ခင္ဗ်ား ၾကားသလား။
မွန္ကန္ရဲ့တစ္ဖက္ကေန
စကားလံုးေတြနဲ ့ျပစ္ေပါက္ေနၾကတယ္။
အေရးတၾကီး
သူတို ့တစ္ေတြရဲ့ခံစာရခ်က္ေတြကို
သူတို ့ေတြရဲ့မြန္းၾကပ္ ပိတ္ေလွာင္မွဳ့ေတြကို
``ငါတို့ဟာ သက္ရွိ ျဖစ္တယ္ ငါတို့မွာ လြတ္လပ္ခြင့္ရွိတယ္။
ငါတို့ဘ၀ကို ငါတို့စိတ္ၾကိဳက္ ကူးခတ္ခြင့္ရွိတယ္´´
နာၾကည္းမွဳ့ ပလံုစီေတြ တလွိမ့္လွိမ့္
ေအာက္စီဂ်င္ မ၀ေရစာနဲ့
ကန့္သတ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္မွဳ့နယ္ပယ္
သူတို့ခင္ဗ်ားကို တတြတ္တြတ္ ေတာင္းဆိုေနၾကတယ္
ခင္ဗ်ားကေတာ့ ကိုယ္အယူအဆနဲ့ကိုယ္
ကိုယ္အတၱကို ေခ်ာ့ျမဴဖုိ့
ခင္ဗ်ားတစ္ကိုယ္စာေက်နပ္ဖို့
အပြင့္အတြတ္နဲ့ အပင္ကို ႏွဳတ္ခဲ့တယ္
ငါးေတြရဲ့ စကားသံကို ခင္ဗ်ားၾကားသလား
မွန္ကန္ထဲမွာ မမွန္မကန္ ထည့္ထားခံထားရတဲ့ ငါးေတြေပါ့
အမွန္တရားဟာ အင္အားကို အရွဳံးေပးလိုက္ရတယ္။
သူရိန္ငယ္
24-12-05



သူ ့သေဘာထား
---------------
အေတာ္ ကိုအက်ိဳးျပဳခဲ့ပါတယ္....
ေလာကၾကီးနဲ ့စၾကၤာ၀႒ာၾကီးရယ္
ေရာက္ရွိေၾကာင္း လက္မွတ္ထုိးထားတယ္တဲ့....။
တစ္နပ္တစ္နပ္စားတဲ့ ေပၚဆန္းေမႊးဆန္ကိုစားရင္း
ရသတဏွာ အေပၚအခါခါ ဆန္းစစ္ ရင္း
လူ ့ဘ၀ စားစရာေတာ့ရွိမွလို ့ေတြးမိတယ္တဲ့။
အေနာက္တိုင္းက အေကာင္းစားဆိုတာေတြကို ၀တ္ထားတဲ့
သူ ့ခႏာမွာ ျပည္တြင္းျဖစ္ကိုအားေပးတဲ့ဟာတစ္ခုမွမရွိတဲ့အတြတ္
မ်က္ရည္က် မိသတဲ့။
သူ ့တစ္ကိုယ္လံုးမွာ ၀တ္ထားတဲ့ ဟာေတြကို
လူေတြတန္ဖိုးထားေနတာ ဘာလို ့တုန္းလို ့
ရံဖန္ရံခါ ဖာသာအထင္ၾကီးမိတယ္တဲ့။
မာစီးဒီ စီးရင္း.... ေျခလွ်င္ နဲ ့Bus သမားေတြကပိုျပီး
က်န္းမာ မွာဘဲလို ့ေတြးျပီး ၀မ္းနည္းသတဲ့။
မတတ္သာလို ့ေလလည္မိတဲ့အခါေတြမွာ..
ငတ္ေနတဲ့ေခြးေတြ..အာသာေျပေစဖို ့တဲ့။
ကမာၾကီးေျမၾသဇာအလို ့ငွာ အိမ္သာထိုင္ေပးရတဲ့အခါမ်ားမွာလည္း
သူအေတြးက နိဗာန္နပစေယာ ေဟာတု...တဲ့။
ကိုင္ထားတဲ့ အလုပ္တစ္ခုကလည္း
မသက္မသာ အလကားမေနတတ္္လြန္းလို ့ပါတဲ့။
သူ ့အေၾကာင္း အေကာင္မေျပာတဲ့လူေတြကိုလည္း
လူ ့ဘ၀ မေနတတ္ အေန ခတ္တတ္တယ္တဲ့။
သူ ့ရဲ့ၾကီးျမတ္မွဳ့ေတြအတြတ္ေလာကၾကီးကိုတိုင္တည္ပါသတဲ့။



ခပ္လွမ္းလွမ္းက ပန္း
--------------------
ေရြးျမဲေရြးမိခဲ့တဲ့ငါ အလြန္းေနတာလား။
လည္လြန္းေနတာလား။
တစ္ခုလိုခ်င္ရင္တစ္ခုေပးရတယ္တဲ့။
လိုခ်င္ခဲ့တာေတြကို ရက္စြဲေတြက လံုးေျချပီးလႊင့္ပစ္တယ္။
ေပးဖို့လက္ေတြက စြံ ့အက်န္ခဲ့ေလရဲ့။
အျပင္းအထန္ဆိုတာကို
အသက္အရြယ္က ေၾကညက္ေအာင္စားေသာက္ျပစ္ျပီ။
ေပးေသာလက္နဲ့ ယူေသာလက္ကို
စြပ္ျပဳပ္လုပ္ေသာက္ပါတဲ့။
ေဘာလံုးနဲ့ကစားသမား ဘယ္သူက အမွန္တကယ္ ကစားေနတာလဲ။
ကိုယ္ကခ်ည္ ကစားလို့မရႏိုင္တာသိပါတယ္။
ဒါေပတဲ့အျမဲတမ္း သူမ်ားကစားတာကိုေတာ့မခံႏိုင္ဘူး။
စုထားမိတဲ့ေခ်ာကလက္ေတြ ေခြးေကြ်းျပစ္မယ္သိလား။
အို....ေလာကၾကီးရယ္
ငါဖို့မနက္ျဖန္တိုင္းမွာ
ေသဆံုးျခင္းကို မွတ္မွတ္ရရ ထည့္ေပးပါ။
ခံစားခ်က္ဆိုတာကို ကိုယ္တိုင္ခ်က္ျပဳတ္ရတာ မသက္သာလွပါဘူးဗ်ာ။
အခ်ဥ္ထုပ္နဲ့လဲစားခြင့္ျပဳပါ။
ဘယ္လိုဘဲျဖစ္ျဖစ္ပါ
ခံယူခ်က္သံစဥ္ေတြကိုေတာ့ ေသဆံုးခြင့္မေပးႏိုင္ဘူး။
အတုမဲ့ ဓါးတစ္လက္ရယ္၊ ကခုန္ေနတဲ့ ဗံုတစ္လံုးရယ္ဆို
ငါ့ဖို့ထပ္ေတာင္းဆိုစရာမရွိေတာ့ပါဘူး။




ငွက္ေပ်ာ
-----------
သူ ့အလိုလိုေပါက္တဲ့အပင္
သူ ့အေၾကာင္းေတာ့ၾကားဖူးပါရဲ ့။
ခ်ဳိအီေမႊးတဲ့သူ ့အသီး
ငါမျမည္းဖူးတာ ငါအသိပါ။

သူ ့အသားကိုထစ္ထစ္ခုတ္
ဟင္းခါးလုပ္ေသာက္ေတာ့
မုန္ ့ဖတ္နဲ ့ေရာမွ
တာသြား အစာခံတာငါအသိပါ။

သူ ့အရြက္ကို
ေကာက္ညွင္းထည့္ျပီးထုတ္
ခပ္ေပါေပါေရာင္ခဲ့တဲ့ လမ္းေဘးေစ်း
အရွ ုံအျမတ္မတြတ္ခဲ့တာ ငါအသိပါ။

အသီးမသီတဲ့ငါ့အပင္
စိတ္တိုတိုနဲ ့ တစ္ခါခုတ္
အျမစ္မျပဳတ္တဲ့ျပင္
ထပ္ပြားႏွစ္ပင္ေျမမရွိေတာ့တာ ငါအသိပါ။

သူ ့ကိုေျမလွန္
လက္က်န္ေျမကိုေရာင္းဖို ့အေရး
ငါ့ဆံပင္ပယ္ခ်၊သကၤန္းတစ္စနဲ ့
ဗုဒၶအေတြးခပ္ေရးေရးသိဖို ့လိုတာငါအသိပါ။




ဖြင့္ဟခ်က္မ်ား
--------------
ခ်စ္ျခင္းတရားတဲ့....
ျပန္ေတြးၾကည့္မိေတာ့ ေခါက္ရုိးမရွိခဲ့ရပါဘူး။
ရွိထားလိုက္ ေပ်ာက္သြားလိုက္။
သိမ္းထားလိုက္ ခိုးသြားလိုက္။
ၾကယ္ေတြက ေပၚတစ္ခါေပ်ာက္တစ္လွည့္။
ေနနဲ ့လကို သရုပ္ခဲြရင္း ငါက က်ားနာတစ္ေကာင္ ျဖစ္ခဲ့တယ္။
ငါ မကုတ္ဖဲ့ ခဲ့ရပါဘဲ မင့္မွာ က ပဲ့တစ္ခါ ျပည့္တစ္လွည့္။
ဘယ္လို ဘဲျဖစ္ျဖစ္ မင့္ကိုအျပစ္မတင္ပါဘူး။
အရင္ ဒါဏ္ရာေတြ က်က္တဲ့တစ္ေန ့ ျပန္ျပည့္လာမွာပါ။
လျပည့္ ညေတြဆို ငါရင္ခုန္တယ္။
မင့္မရွိတဲ့ညေတြ မွာ ၾကယ္ေတြနဲ ့ကစားခဲ့တာ ငါ၀န္ခံပါတယ္။
မင့္ကေတာ့ ဘယ္လုိေျပးေျပး မလြတ္ႏိုင္တဲ့ ညတစ္ခုရဲ့ လရိပ္ပါ။
ခ်စ္သူရယ္....ငါေလ ေျပးရင္း ဆြဲအားမဲ့တစ္ေနရာမွာ လြတ္ေနတယ္။
မင့္မလိုက္ႏိုင္ဖို ့ ငါ ေနပူပူမွာဘဲ အိပ္ေတာ့မယ္။
မိုးရာသီမွာ မိုးေပါက္ေတြနဲ ့ကစားမယ္။
ေဆာင္တြင္းမွာ ႏွင္းေပါက္ေတြကို ေရေႏြးၾကိဳေသာက္မွာေပါ့။
ေႏြရာသီဆိုရင္ေတာ့ ယပ္ေတာင္တစ္ေခ်ာင္န ဲ့ ေနမယ္။
ေနပူရင္ ယပ္ခပ္ေနျပီး စိတ္ညစ္လာရင္ ေခါင္းေနာက္ ထုိးထားမယ္။
ခ်စ္သူရယ္ မင့္က ငါ့ကို ထားရာေန ေစရာသြား ဖို ့ေခြးတစ္ေကာင္လုပ္ခဲ့တယ္။
အခု ငါ လက္တည့္စမ္းခ်င္တဲ့ ေမ်ာက္တစ္ေကာင္ျဖစ္သြားျပီ။



တစ္စစီ ခံစားခ်က္မ်ား
--------------------
တစ္ခါတုန္းက ၾကားခ်င္ခဲ့တဲ့ သတင္းေတြ
ျမင္ခ်င္ခဲ့တဲ့ ျမင္ကြင္းေတြ
ျဖစ္ေစခ်င္ခဲ့တဲ့ အေတြးေတြ
ငါ...............အခုေတာ့
ၾကာတတ္တဲ့ နားေတြကို ပိတ္ထားခ်င္တယ္။
ၾကားျခင္း ဆိုတာကို ေၾကာက္ေနေလရဲ့။
ျမင္ေနရတာကို ျငီးေငြ ့ေနျပီ။
ရင္ခုန္ရတဲ့ ကိစၥေတြ ဆိုတာကို
အခါခါ ဆန္းစစ္ဖို ့ဘဲ အားသန္ေတာ့တယ္။
အေတြးဆိုတာေတြကို မီးျမိဳက္
ခပ္မဆိတ္ ေနရတာကိုဘဲ သေဘာက်လာ ခဲ့ျပီ။
လူေတြ ႏွင့္ ျငီးေငြ ့ျခင္း ဆိုတာကို လူေတြေျပာေျပာေနတဲ့
ေလာကဆိုတာၾကီးက အသက္နဲ ့အမွ် တြဲျပေနတယ္။
မိုးအံု ့ေနတဲ့ အညိဳေရာင္ထဲမွာ ငါ့လြတ္လပ္မွဳ ့တို ့ ရဲရင့္ေနေလရဲ ့။
အလိုလို ေရာက္လာမဲ့ တစ္ေန ့ဆိုတာကို ၾကိဳးနဲ ့ခ်ည္ထားႏိုင္ရင္....။
ၾကိဳမသိျခင္းဆိုတာ ...သဘာ၀တရားရဲ ့လက္ေဆာင္ပါ။
အရမ္းလွတဲ့အျပံဳးတစ္ခု....ရွဳံ ့မဲ့သြားတဲ့အခါ
အရမ္းလွတဲ့ မင့္တစ္ေယာက္ အလိုလို အက်ည္းတန္ခ်ိန္။
၀င္း၀ါေနတယ္လို ့ငါ အျမဲေတြးခဲ့တဲ့ မင့္မ်က္ႏွာ အဆီျပန္တဲ့ အခ်ိန္။
ေလးစားမွဳ ့နဲ ့တုန္ရီမွဳ ့ ငါတစ္ကုိယ္တည္း
ေျခာက္ကပ္ကပ္ ရယ္ေသြး မိတယ္။
ရြဲ ့ေနတဲ့ အတည့္ေတြကို ျမင္တတ္လာခဲ့။
တည့္ေနတယ္ ဆိုတာ တလြဲေတြ မ်ားျဖစ္ေနမလား။
အဆံုးမွာ ကြန္ပ်ဴတာမ်ားလို message box ေပးလို ့ရမလား။
Do you want to save the changes to ``your life´´?
လို ့ေမးခဲ့မယ္ဆို ရင္
default မွာ No လို ့ဘဲေျပာလို ့ရခဲ့ရင္။
ေတာင္းပန္ပါရဲ ့.....သူေမာေနျပီ။
ေနာက္ထပ္ မက်ီစားပါနဲ ့။
ကလိထိုးရင္ ယားတတ္တာ သဘာ၀ပါ။
မင့္ကို ျမင္ရင္ သူေၾကာက္တတ္ေနပါျပီ။
ေယာင္ရမ္းျပီး........ထ ကမွ မင့္ေပ်ာ္မွာဆို ရင္
ကလိေတာ့မထိုးပါနဲ ့....ကျပပါ ့မယ္...။
ေတာင္းပန္ပါရဲ ့ ...မင့္ေၾကာင့္ ႏွလံုးသားမွာ
ေသြးထြက္သံယို မွ ဳ့ေတြမ်ားခဲ့ျပီ။-



စနစ္တက် ဖရုိဖရဲျဖစ္သြားျခင္း
------------------------------
ဟိုးတုန္းထဲကသိခဲ့ပါတယ္။
ဒါေပတဲ့အမွတ္တမဲ့ဘဲ။
ျဖစ္တည္ျခင္းႏွင့္ ပ်က္စီးျခင္းသင္ခန္းစာေတြအတြတ္
အခ်ိန္ေတြက ဖရုိဖရဲ ၀တ္ေကာင္းစားလွေတြနဲ့
ငါ့ဆီေရာက္လာတယ္။
စူးစမ္းျခင္းနဲ့ရွာေဖြျခင္းဆိုတာေတြကို လံုးေျချပီးလႊင့္ျပစ္တယ္။
ခပ္တည္တည္နဲ့ဖီးလိမ္းထားတဲ့ ငါ့စိတ္ေတြက
ဘယ္ဘက္လား ညာဘက္လား။
ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ရွဳပ္ဖြေနမိတဲ့အခါလဲရွိေနတတ္ျပန္ေရာ။
တိုက္ဆိုင္လာတဲ့ သီခ်င္းေတြမွာက်
ေခြေခြေလးမွိန္းေနတတ္ျပီး
အျဖစ္ေဟာင္းေတြကို အစဥ္လိုက္၀ါးျမဳံ့ေနရင္း ေက်နပ္ေနသလုိဘဲ။
အရာေတြက သူ့အလိုလို ျဖစ္တည္တယ္လို့
ရံဖန္ရံခါေတြးတတ္ေပမယ့္
သူ့အလိုလိုပ်က္သုန္းျခင္းအတြတ္က်
တစ္ပတ္ေလာက္ ဗိုက္ေအာင့္ေနတတ္ျပန္ေရာ။
ေလာကဆိုတာ သူ့အဖို့ေတာ့လာေကာပါလို့ ေျပာေျပာေနတတ္ျပီး
လၻက္ရည္ေသာက္ရင္း ခပ္ေပါေပါစကားေတြကို တီးခတ္ေနတတ္ပါရဲ့။
အနာဂါတ္ဆိုတာကိုက် သူက ဇီဒန္းမဟုတ္သလို
ဘားသက္လည္းမဟုတ္တဲ့အတြတ္
ဘာမွ မပတ္သတ္ဘူးလို့ဆိုတတ္ျပန္တယ္။

Aug 15, 2007

တစ္ေန ့စာအလြဲမ်ား

ကြ်န္ေတာ္ သည္ေန ့ကံမေကာင္းဘူးလို ့ေျပာရမလား။ကံေကာင္းတယ္လို ့ေျပာရမလား မသိဘူး။လူအေတာ္မ်ားမ်ားနဲ ့ စကားမ်ားခဲ့ရတယ္။အထူးသျဖင့္ သက္ၾကီးပိုင္းေတြ ပါ။ အဘြားၾကီး ေတြ ေပါ ့။အဘိုးၾကီးေတြက်ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္နဲ ့အားၾကီးတည့္တာ သိလား။အားလံုးနီးပါးက အပ်ဳိၾကီး ၊လူပ်ဳိ ၾကီးေတြပါ။လူပ်ဳိၾကီးေတြက အားၾကီးေပါင္းလို ့ေကာင္းတယ္။ႏို ့တဲ့ အပ်ဳိၾကီးေတြ က် ေျပာင္းျပန္။သူတို ့က ဆရာၾကီးေတြ ...။ဘယ္သူ ့ေတြ ့ေတြ ့ဆရာလုပ္လိုက္ရမွ ေက်နပ္တာ။ေျပာတာေခါင္ညိတ္။ျပန္မေျပာနဲ ့။ အဲ.....မဟုတ္ရင္ေတာ့ တြယ္ျပီ သာ ေအာင့္ေမ့ေပေရာ့။ကြ်န္ေတာ္ အရင္တုန္းကေတာ့ သူတို ့ေက်နပ္ပါေစေတာ့ လို ့ေနပါတယ္။
သည္ေန ့ေတာ့ကြ်န္ေတာ္လည္း စိတ္ညစ္တာနဲ ့အကုန္လုံး ဘဲ့ ခ်ည္ဘဲ ေျပာျပစ္တာေပါ့။ဘယ္ရမလဲ ကြ်န္ေတာ္လည္း စိတ္နဲ ့ဘဲ။
တစ္ေယာက္က ဘာသာေရး အင္မတန္ လုပ္တဲ့ အသက္၆၀ ေက်ာ္ အပ်ဳိၾကီး တစ္ေယာက္။ သူက ကြ်န္ေတာ့္ကို စေျပာတယ္။ ဒီေန ့ေခတ္ ကေလးေတြ အင္မတန္ ဘာသာေရးအသိနည္းတဲ့အေၾကာင္း၊ တရားပြဲဆို မလာခ်င္ဘူး။အရက္ေသာက္မယ္ဖဲရုိက္မယ္ ဆို ရင္ေတာ့လာခဲ့။လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္ေတြဆို လည္း ေကာင္ေလးေတြနဲ ့ျပည့္လို ့။ဘာေတြမ်ား ေျပာေနၾကလဲ မသိဘူးတဲ့။ေယာက္်ား ေတြတန္မဲ့ အတင္းေတြ လည္းအားၾကီးေျပာ နဲ ့ ဘာနဲ ့ ေျပာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ထိလာျပီ။ကြ်န္ေတာ္က လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ အားၾကီးၾကိဳက္တာဗ်။ကြ်န္ေတာ္ ျပန္တြယ္ပါတယ္။ကြ်န္ေတာ္လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္တာ ကေလးေတြ နဲ ့ထုိင္တာက မ်ားေၾကာင္း၊သူတို ့ေတြနဲ ့မ်ားေသာအားျဖင့္ ဘာသာေရး ေဆြးေႏြးျဖစ္ ေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ စလိုက္တာေပါ့။ အဲ့မွာ ကြ်န္ေတာ္ အကြက္ဆင္ျပီးသြားျပီ။ သူကိုဆက္ေျပာတယ္။ယေန ့ကေလးေတြက အေတာ္ေလး အားရစရာေကာင္းေၾကာင္း။အေတာ္ေလး စဥ္းစားတတ္ၾကေၾကာင္း။သူတို ့ရဲ ့ဘာသာေရးေလ့လာပံုက အေတာ္ေလး ႏွစ္ႏွစ္ကာကာရွိလွေၾကာင္းေပါ ့။သူ ကြ်န္ေတာ့္ကို မ်က္လံုးျပဴးၾကည့္ပါတယ္။ကြ်န္ေတာ့္ အကြက္၀င္ပါျပီ။ကြ်န္ေတာ္စျပီ။ကေလးေတြ က ေရွးလူၾကီးမ်ားလုိ မိရုိးဖလာ ဘာသာေရးမဟုတ္ေၾကာင္း၊သူတို ့က အားလံုးကို ဆန္းစစ္ ေလ့လာျပီး မွ သက္၀င္ၾကေၾကာင္းန ဲ့ သူမ်ားက ဦးခ်လို ့ေရာေယာင္ျပီး ဦးခ်မွာ မဟုတ္ေတာ့ေၾကာင္း။အို စံုလို ့ေပါ့။အဲ့မွာ သူက ကြ်န္ေတာ့္ကို ကေလးေတြနဲ ့ဘာေတြ မ်ားေျပာၾကတုန္းတဲ့.....ခနဲ ့တဲ့ေလသံနဲ ့ပါ။
ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ျပန္ေျပာတာေပါ့။ဘာသာေရး ေတြထဲက စံုလို ့ပါ၊သူတို ့ေမးတာေတြက အခ်ဳိ ့က မဂ္လမ္ေပါက္သြားျပီဆို ျပီးေတာ့``သမီးေန၊သမီးေန၊ အေမက အပါယ္တံခါးပိတ္ျပီးသား.....သမီးမလုပ္နဲ ့။အဲ့ပိုးဟပ္ေတြကို အေမ ဘဲ သတ္လိုက္မယ္´´
ဆိုတာကို ကြ်န္ေတာ့္ကို ဘယ္လို ျမင္လဲတဲ့ လို ့ေပါ့။အဲ့မွာသူ တုန္သြားေရာ။သူ ့ကိုယ္သူလည္း အပယ္တံခါးပိတ္ျပီလို ့ ထင္ေနတာကို။
ဘာရယ္ ဘယ္လို ေတြျဖစ္ကုန္ေရာ။ကြ်န္ေတာ္ဆက္ေျပာပါတယ္။ေကာင္းတာလုပ္မွ ေကာင္းတာရမယ္ ဆို တာ ဘာလို ့အကုန္မမွန္
တာတုန္း လို ့ကေလးတစ္ေယာက္က ေျပာတာကို ေျပာေတာ့ သူကေျပာတယ္ အရင္ဘ၀ ေတြ ရဲ့ အက်ဳိးဆက္ မကုန္ေသးလို ့ေပါ ့တဲ့။အဲ့မွာ ကေလးေတြက ကြ်န္ေတာ့္ကို ေျပာျပတယ္ဆိုျပီး မိစၧာဒိဠိ ေတြအေၾကာင္း ေျပာေတာ့တာေပါ့။သူကလည္း အေၾကာင္းအက်ဳိး
ဆက္စပ္ပံုေတြ ေျပာေတာ့တာေပါ့။ကြ်န္ေတာ္က ဆက္ေျပာတယ္။အဲ့မွာ (၁၂၊၂၊၁၉၆၀)တုန္းက မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး ေဟာခဲ့တဲ့ ကံသခၤါရတရားသည္ အနိစၥျဖစ္ပံု တရားအေၾကာင္း ဆက္ေျပာတာေပါ့။အေၾကာင္မဲ့ေသာ အက်ဳိးတို ့သည္ ရံဖန္ရံခါျဖစ္တတ္ပါ၏ ဆို တဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္က ေျပာတာကို မွတ္မိလိုက္လို ့ပါ။သူဆက္မေျပာေတာ့ဘဲ ျငိမ္သြားတယ္။ျပန္ေတာ့ေတာင္ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္
ေနေလရဲ့။ကြ်န္ေတာ္မမွားဘူးလို ့ေတာ့ ထင္တာဘဲ။စိတ္ေတာ့ မၾကည္ေတာ့ဘူးေပါ့။
ေနာက္တစ္ေယာက္ က ၇၀ ေလာက္အဘြားၾကီး။ကြ်န္ေတာ္ကို တရားနာပါတဲ့။ကြ်န္ေတာ္မွာ တရားမရွိတဲ့အတြတ္ေၾကာင့္ မေအးခ်မ္းဘူးတဲ့။ကြ်န္ေတာ့္ကို တိုက္ရုိက္ ခ်ဳိးတာ သိလား။ကြ်န္ေတာ္ သူ ့စကားကို ၾကားေတာ့ပို မေအးခ်မ္းေတာ့ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ျပန္တြယ္ ရမွာေပါ့။ ကြ်န္ေတာ့္ အသက္အရြယ္ က တရားနာရမယ္ ့အရြယ္မဟုတ္ေတာ့ဘူးေပါ့။သိျပီးတာေတြကို ဆန္းစစ္ရမယ္၊အားထုတ္ရေတာ့မယ္။အခ်ဳိ ့လူေတြက ေတာ့ လူမွန္းသိတဲ့ အခ်ိန္ကစျပီးတရားနာ၊အရြယ္ေရာက္ေတာ့လည္းနာ၊ အိုသြားတဲ့အထိလည္းနာ။နာဘဲနာႏိုင္လြန္းတယ္။ၾကားဖူးျပီးသားေတြကိုဘဲ ထပ္တလဲလဲ အျပန္ျပန္ နာျပီး တကယ္တမ္းက် ေတာ့ ဘာမွ မသိ၊မရသြားၾကဘဲ....``ေဟာရင္း ေဟာရင္း ေဟာေသာဘုန္းၾကီးသာ လွ်ာျပတ္ ၍ ပ်ံလြန္ေတာ္ မူလတၱံ ထုိသူမ်ားက စိုးစိမွ် တရား ရဟန္မျပ ´´....လို ့တြယ္လိုက္တယ္။ျပီးသူ ့ကို ကြ်န္ေတာ္ မၾကိဳက္တဲ့ ဘုန္းၾကီးပြဲေတြမွာ ေျပာေန က် စကားတစ္ခြန္းေျပာလိုက္တယ္။ ``ေခ်ာက္ကမ္းပါးမ်ားျဖင့္အတိျပီးေသာ ဤ ေလာကၾကီး၀ယ္ မ်က္မျမင္တစ္ဦးက အျခားမ်က္မျမင္မ်ားအား လမ္းျပေနသည္မွာ အဘယ္မွ် ရယ္ဖြယ္ေကာင္းပါသနည္း´´လို ့ ...။သူ ဆက္မေျပာေတာ့ဘူး။နားေတာ့ ေအးသြားတာေပါ့ေနာ္။
အဲ့မွာတင္ ျပီးလားဆိုေတာ့ မျပီးေသးဘူးဗ်ာ ။သည္ေန ့ကြင္းဆက္လိုက္ကို ျဖစ္တာ သိလား။လာျပန္ပါေရာ ....အန္တီၾကီးတစ္ေယာက္၊ကြ်န္ေတာ့္ကို ေဆးလိပ္ေသာက္လို ့တဲ့.....။ဥာဏ္ရွိပါတဲ့။ကြ်န္ေတာ့္ကို လူပိန္းတဲ့။ျပီးဆံုးမတာကို နားေထာင္မွၾကိဳက္သတဲ့ဗ်ာ။ကြ်န္ေတာ္ ျမင္တာေတာ့ သူ လည္းဆြမ္းၾကီး ၀င္ေလာင္းလိုက္တာဘဲ။လူရွဳပ္တုန္း ေခါင္းပုတ္သြားတာဗ်။အေခ်ာင္ သာဓုေခၚတာသိလား။ကြ်န္ေတာ္ေတာ့ေလ လမ္းၾကံဳ လို ့ ၀င္တီးသြားတာကို ဆံုးမတယ္၊ဆံုးမတယ္လို ့ သံုးသံုးသြားတာေလာက္ မုန္းတာမရွိဘူးသိလား။လူတစ္ေယာက္နဲ ့တစ္ေယာက္ဘယ္လိုလုပ္ အၾကိဳက္တူမွာ လဲေနာ္.... တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ လက္ညိဳးထုိး ေနရင္ အားလံုးက ေျပာစရာေတာ့ရွိမွာဘဲ ဗ်ေနာ္။ကြ်န္ေတာ္ေလ ေဒါသထြက္တာေပါ့။
ျပန္စဥ္းစားပါတယ္။ကြ်န္ေတာ္ သည္ေန ့ေမာပါျပီ။ဟုတ္ကဲ့မွတ္ထားပါ ေပါ့။ ေနာက္ေန ့မွ ေတြ ့တာေပါ့လို ့ ေျပာျပီးျပန္ခဲ့ပါတယ္။
မနက္ျဖန္က် ကြ်န္ေတာ့္ ဘဘေတြနဲ ့သြားမွာပါ။ေတြ ့ၾကအံုးမွာေပါ ့။

ေျပာလိုက္ရေတာ့ ေပါ့သြားတယ္။ကြ်န္ေတာ္ မွန္လား၊မွားလားေတာ့ မသိဘူးေနာ္။ ၁၅၊၈၊၂၀၀၇ ဗုဒၶဟူးေန ့

(မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး ဦး၀ိမလ ၏တရားေခြ မူရင္းမ်ားကို ၃၈လမ္းမွ အ၀ိဇၨာမွ ၀ိဇၨာသို့တြင္ လည္းေကာင္း၊မိုးကုတ္ဌာနခ်ဳပ္တြင္လည္ေကာင္း ရႏုိင္ပါသည္။)

Aug 13, 2007

ေျပာျပရအံုးမယ္၊


သိလား။ကြ်န္ေတာ္သည္ေန့လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သြားထိုင္ေတာ့သူငယ္ခ်င္းေတြ အမ်ားၾကီးလည္း ေရာက္ေနတာ ေတြ ့တယ္။ သူတို့လည္း ေရာက္ေနၾကတယ္။ကြ်န္ေတာ္ကို သူ တို ့အပူေတြစံုလို ့ေျပာလိုက္ၾကတာ။တကယ္ကို စံုလို ့။ အခ်ဳိ ့ကအိမ္ေထာင္သည္။အခ်ဳိ့ကလူပ်ဳိ။အိမ္ေထာင္သည္ကတစ္မ်ဳိး ညည္းသလုိ ...လူပ်ဳိ ကလည္း မရုိးရေအာင္ ညည္းျပပါတယ္။ အမွန္ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လည္း စိတ္ညစ္လို့ေအးေအး လူလူ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေနခ်င္လို ့လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ကာမွ ပိုဆိုးေနပါလားေပါ့။ကြ်န္ေတာ္သူ တို ့ေျပာတာေတြ ကို နားေထာင္ေပးတယ္။အိမ္ေထာင္သည္ သူငယ္ခ်င္းက ယူထားတာမွ သိပ္မၾကာေသးဘူး။သူတို ့ခိုးေျပးတုန္းက ရန္ကုန္ကိုလာတာ။ကြ်န္ေတာ္လည္းရွိတယ္။သူတို့ကေပ်ာ္လို့။ကြ်န္ေတာ္တုိ့က အိပ္စရာရွာ...ေနရာမရွိ ရင္ ေန ့ခင္းဘက္ အျပင္မွာ အခ်ိန္ကုန္။သိလား။အဲ့တုန္းက ကြ်န္ေတာ္ ့ကို အေဒၚ က အားက်လားတဲ့။တကယ္လို ့ ကြ်န္ေတာ္ မဂၤလာေဆာင္ရင္ သူ ဆြဲျပီးသာ ထဲက ႏွင္းဆီပြင့္ ပန္းခ်ီ လက္ေဆာင္ေပးမယ္တဲ့။ ကြ်န္ေတာ္ ေၾကာက္ပါတယ္ ႏွင္းဆီပြင့္ကို ။သူ က အျမင္လွပါတယ္။ အနံ စူးပါတယ္။အဲ လွလို မ်ားေတာ ့ သူ ကို ထာ၀ရ ပိုင္ထားဖို ့ ပန္ခ်ီဆြဲျပီး ယူထားမယ္ လို ့မ်ား သြားစိတ္မကူးေလနဲ ့။သူ ့မွာက အခ်ဳိ ့မျမင္ ရတာေတြရွိေသးတယ္။တကယ္ကို ပရိယာယ္မ်ားတယ္ သိလား။လက္ေတြ ့ဆဲြ ဖူးမွသိမယ္။ဟိုထဲ ၀င္သြားသလို ....သည္ထဲ ၀င္သြားသလို ...။ပြင့္ဖတ္ေတြက တကယ္ကို ပရိယာယ္ ၾကြယ္ပါတယ္။ကြ်န္ေတာ္ မိန္းမခုိးလာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကို အဲ့ဒါ ေျပာျပတယ္။သူက အဲ့လို ေျပာေတာ့သိပ္ၾကိဳက္တာ မဟုတ္ဘူး။
သည္ေန ့ေတြ ့ေတာ့ ေနာက္တစ္ခါ ျပန္ေျပာတယ္။ သူ မမွတ္မိဘူး။ထားပါ။လူပ်ဳိေတြကလည္း ညည္းလိုက္တာ။ သူတို ့အလုပ္ေတြ....နဲ ့ရည္းစားေတြ အေၾကာင္း။ကြ်န္ေတာ္ ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ ေျပာျဖစ္တယ္။
တစ္ခါတုန္းကေပါ ့လို ့စ လိုက္တာေပါ ့။ ဘုန္းၾကီးတစ္ပါး ႏွင့္ သီလရွင္တစ္ပါး ႏွင့္ ဖိုးသူေတာ္တစ္ေယာက္ ကစိတ္ညစ္လို့ေသခ်င္တယ္ဆိုျပီးလွည္းလမ္းမွာတန္စီျပီးအိပ္ေနေရာတဲ့။စပါးတင္လွည္းတစ္စီးလာေတာ့.....ဘုန္းၾကီး၊သီလရွင္ နဲ့ဖုိးသူေတာ္တို ့က သူ ့ကို အရင္ ၾကိတ္ျပီးအရင္ဆံုးသတ္ေပးပါ ...လုိ ့ေနရာလု ေနၾကေရာတဲ့။ လွည္းသမားက လည္း ဘယ္သူ ့ကို ဦးစားေပးရမယ္ မသိေတာ့ ။ဘာလို ့ေသခ်င္တာတုန္း ေမးတယ္တဲ့။ သူ တို ့က ေသာကေတြ ၊ အပူေတြ ....မ်ားလြန္းလို ့ပါေပါ့။ဖိုးသူေတာ္က သူ ့အပူေတြကို ေျပာတာေပါ ့။အဲ့မွာ သီလရွင္ ႏွင့္ဘုန္းၾကီး ကလည္းေျပာတာေပါ့။သူ ဟာနဲ ့သူေတာ့ဟုတ္ေန တာဘဲ ။ဘယ္ သူ ့ကို ဦးစားေပး ရမယ္ မသိေတာ့ လွည္းသမားက လက္ေတြ ့စမ္းမယ္ဆို ျပီး အားလံုးကိုေျပာသတဲ့။အားလံုးက အစမ္းခံဖုိ ့အသင့္ေပါ ့။လွည္းသမားက ...စပါးတစ္ဆုပ္ကို ယူျပီး ဖိုးသူေတာ္ ဗိုက္ေပၚတင္ ျပီး ပထမ စမ္းတယ္တဲ့။စပါးေတြက တေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ နဲ ့အခြံ ့ေတြ ကြ်တ္ကုန္ေရာတဲ့။ ဟုတ္ပါျပီ ...ဖိုးသူေတာ္ ပူတာမွန္တယ္ေပါ ့။ေနာက္ သီလရွင္ ....။သူ ့လည္း ပူတာဘဲ။သူ အလွည္ ့မွာ ေပါက္ေပါက္ေတြ ျဖစ္ကုန္ သတဲ ့။ သူလည္း ပူတာပါဘဲ။ဘုန္းၾကီးအလွည္ ့.....ဘုန္းၾကီးဗိုက္ေပၚက် စပါးေတြက ေရကရာ ကိုျဖစ္ေရာတဲ့။
ကြ်န္ေတာ္ ေျပာျဖစ္တယ္။စမ္းၾကည့္လုိ ့ရရင္ ငါ ့ဆီကို စပါးေတြ ပို ့လိုက္ပါ ကေရကရာ စားရတာေပါ ့လို ့.....။သူတို ့ရယ္ျပီး ျပန္သြားေလရဲ ့။တကယ္ပါ။ကြ်န္ေတာ္ တစ္ခါတစ္ေလ အေတာ္ေလး စိတ္ဆိုး စိတ္ညစ္ပါတယ္။ေတြ ့မွ ေျပာရအံုးမယ္။
ကေရကရာ ႏွစ္ပြဲရတာေပါ ့ေနာ္။

မွတ္ထားတာေလးေတြပါ


ကြ်န္ေတာ္တို ့အေနႏွင့္ မိမိဖာသာ ဗုဒၡဘာသာဟုအမည္ခံျပီး အရင္းခံကို ကြ်န္ေတာ္တို ့ မသိၾကပါ။
မိစၧာဒိဠိ၊မိစၧာဒိဠိဟု
အဖန္တစ္ရာေၾကေအာင္ ေျပာေနၾကေသာ္လည္း ထိထိမိမိ မသိၾကပါ။ကြ်န္ေတာ္တို ့ ့သိသင့္သည္ ထင္ပါသည္။ကြ်န္ေတာ္ တစ္ေနရာမွ မွတ္ထားသည္တုိ ့ကုိမွတ္မိသေလာက္ စုစည္း ေဖာ္ျပေပးပါမည္။မိစၧာဒိဠိ ၆၂ မ်ဳိး ရွိရာ....ပုဗၺႏ ၱာႏု ဒိဠိ( ၁၈ )မ်ဳိး ႏွင့္ အပရႏ ၱာႏု ဒိဠိ (၄၄ )မ်ဳိး ရွိပါသည္။

မစၧာ=လြဲေသာ၊မွားေသာ
ဒိဠိ=အယူ

ပုဗၹႏ ၱာႏု ဒိဠိ ( ၁၈ )မ်ဳိး (ေရွးအဖို ့အယူ)

သႆတ ဒိဠိ (တည္ျမဲ အယူေလးမ်ဳိး)

အတၱသည္လည္းေကာင္း၊ ေလာကသည္လညး္ေကာင္း ျမဲ၏။ ျမံဳ ့၏။ေတာင္ထြတ္ကဲ့သို ့တည္၏။ျမဲေသာတံခါး
တိုင္ကဲ့သို ့တည္၏။သတၱ၀ါတို ့သာလွ်င္ တစ္ဘ၀မွ တစ္ဘ၀သို ့ ေျပးသြားကုန္၏။ က်င္လည္းကုန္၏။ေသကုန္
၏။ျဖစ္ေပၚကုန္၏။အတၱႏွင့္ ေလာကသည္ ျမဲေသာ အရာတို ့ႏွင့္ တူစြာ အျမဲ ရွိေနသည္ သာတည္း။ ဟုသိ၏။
ပဌမ၀ါဒ====ဘ၀ႏွင့္ ျပန္ျမင္ ၍ အထက္ပါအတိုင္းေတြးေတာ၏။
ဒုတိယ၀ါဒ====ကဒ္ႏွင့္ ျပန္ျမင္ ၍ အထက္ပါအတိုင္းေတြးေတာ၏။
တတိယ၀ါဒ====ဆယ္ခုေသာကဒ္ ႏွင့္ ျပန္ျမင္၍ အထက္ပါအတိုင္းေတြးေတာ၏။
စတုတၱ၀ါဒ==== ေတြးေတာၾကံဆ၍ ေျပာ၏။

ဧကစၥသႆတ ဒိဠိ (အခ်ဳိ ့တည္ျမဲ အယူေလးမ်ဳိး)

ပဌမ၀ါဒ==== ျဗဟၼာဘ၀မွ ဆင္းသက္၍ ထိုဘ၀ကိုျပန္ျမင္သူ။
ျဗဟၼာ သည္ျမဲ၏။ဖန္ဆင္း၏၊ျဗဟၼာ ဖန္ဆင္းေသာ ငါတို ့သည္ မျမဲ။ေဖာက္ျပန္၏။ပ်က္စီး၏။
ဒုတိယ၀ါဒ====အေပ်ာ္ေၾကာင့္ပ်က္ေသာနတ္မွလူျပန္ျဖစ္သူ။
အေပ်ာ္မွ ဆင္ျခင္ေသာနတ္ေတြ ျမဲကုန္၏ ဟု ယူ၏။
တတိယ၀ါဒ====ေဒါသေၾကာင့္ပ်က္ေသာနတ္မွ လူျပန္ျဖစ္သူ။
ေဒါသစိတ္ကင္းေသာ နတ္ေတြျမဲကုန္၏ ဟုယူ၏။
စတုတၱ၀ါဒ ====ၾကံစည္ စူးစမ္း၍ေျပာ၏။
ရုပ္သည္ျဖစ္ျခင္း ရွိ၍ မျမဲ ၊ မေနာ ၊၀ိညာဥ္ ဟုဆိုအပ္ေသာ (နာမ္) အတၱ သည္ျမဲေသာ
အရာတို ့ႏွင့္ တူစြာ ျမဲေနလတၱံ ဟု ယူ၏။

အႏ ၱာနႏ ၱဒိဠိ အဆံုးရွိ ၊အဆံုးမရွိ အယူ ေလးမ်ဳိး (စ်ာန္ျဖင့္ၾကည့္၍)

ပဌမ၀ါဒ====ေလာကသည္အဆံုးရွိဧ။္ ဟုယူ၏။
ဒုတိယ၀ါဒ====ေလာကသည္ အဆံုးမရွိဟု ယူ၏။
တတိယ၀ါဒ====ေလာကသည္ အဆံုးရွိသည္လည္းဟုတ္၊ အဆံုးမရွိသည္လည္း ဟုတ္ ဟုယူ၏။
စတုတၱ၀ါဒ====စူးစမ္၍ အဆံုးရွိ ဟုတ္၊အဆံုးမရွိ ဟုတ္ ဟုေျပာ၏။

အမရာ၀ိေကၡပ၀ါဒ (အဆံုးမရွိ လႊင့္ပစ္ေသာအယူေလးမ်ဳိး)

ပဌမ၀ါဒ====မမွန္ေျပာျခင္းကို ေၾကာက္ေသာေၾကာင့္ ဤ ကား ကုသိုလ္၊ ဤကားအကုသိုလ္ ဟုမေျဖ။
ဒုတိယ၀ါဒ====စြဲလမ္းျခင္းကို ေၾကာက္ေသာေၾကာင့္ ဤ ကား ကုသိုလ္၊ ဤကားအကုသိုလ္ ဟုမေျဖ။
တတိယ၀ါဒ====စစ္ေမးျခင္းကို ေၾကာက္ေသာေၾကာင့္ ဤ ကား ကုသိုလ္၊ ဤကားအကုသိုလ္ ဟု မေျဖ။
စတုတၱ၀ါဒ====ပညာနံဳ့ ေသာေၾကာင့္ ၊အလြန္ေတြေ၀ေသာေၾကာင့္ လႊင့္ပစ္ေသာ စကားကို ဆို ၏။

အဓိစၥသမုပႏၷ၀ါဒ (အေၾကာင္းမဲ့ အယူႏွစ္မ်ဳိး)

ပဌမ၀ါဒ====စ်ာန္ျဖင့္ ပဋိသေႏၶသညာေပၚျခင္းကို သိဧ။္။ထုိထက္ပို မျမင္ႏိုင္။
``အတၱသည္လည္းေကာင္း ၊ေလာကသည္လည္းေကာင္း၊ အေၾကာင္းမဲ့ျဖစ္ေပၚ ၏။
အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ....ငါသည္ ေရွးက မရွိခဲ့ ။ငါသည္ မရွိဘဲလ်က္ ယခုထင္ရွားရွိလာဧ။္´´။ ဟုယူ၏။
ဒုတိယ၀ါဒ====ေတြးေတာ၍....အတၱသည္လည္းေကာင္း၊ ေလာကသည္လည္းေကာင္း အေၾကာင္းမဲ့ျဖစ္၏
ဟုယူ၏။

အပရႏ ၱာႏု ဒိဠိ ေလးဆယ့္ေလးမ်ဳိး(ေနာက္အဖို ့ကို စြဲ ၍ ယူေသာမိစၧာဒိဠိ)

ဥဒၶမာဃာတနိက သညီ၀ါဒ (ေသျပီးေနာက္ သညာရွိ အယူတစ္ဆယ့္ေျခာက္မ်ဳိး)

၁။အတၱသည္ ရုပ္ရွိ၏။ေသျပီးေနာက္ ပ်က္စီးျခင္းမရွိ၊သညာရွိ၏။
၂။
အတၱသည္ ရုပ္မရွိ။ေသျပီးေနာက္ ပ်ကစီးျခင္းမရွိ၊ သညာရွိ၏။
၃။အတၱသည္ ရုပ္ရွိလည္းဟုတ္၊ ရုပ္မရွိလည္း ဟုတ္၏။
၄။အတၱသည္ ရုပ္ရွိလည္းမဟုတ္၊ ရုပ္မရွိလည္း မဟုတ္။
၅။အတၱသည္ အဆံုးရွိ၏။
၆။အတၱသည္ အဆံုးမရွိ။
၇။အတၱသည္ အဆံုးရွိလည္း ဟုတ္၏။အဆံုးမရွိလည္းဟုတ္၏။
၈။အတၱသည္ အဆံုးရွိလည္း မဟုတ္။အဆံုးမရွိလည္းမဟုတ္။
၉။အတၱသည္ တစ္မ်ဳိးတည္းေသာသညာရွိ၏။
၁၀။အတၱသည္ အမ်ဳိးမ်ဳိးေသာ သညာရွိ၏။
၁၁။အတၱသည္ ေသးငယ္ေသာ သညာရွိ၏။
၁၂။အတၱသည္ ၾကီးက်ယ္ေသာသညာရွိ၏။
၁၃။အတၱသည္ စင္စစ္ခ်မ္းသာခ်ည္ရွိ၏။
၁၄။အတၱသည္ စင္စစ္ ဆင္းရဲ ခ်ည္ ရွိ၏။
၁၅။အတၱသည္ ခ်မ္းသာ၊ဆင္းရဲ ရွိ၏။
၁၆။အတၱသည္ ခ်မ္းသာ၊ဆင္းရဲမရွိ ၊ေသျပီးေနာက္ ပ်က္စီးျခင္းမရွိ ၊သညာရွိ၏။ ဟုယူ၏။

ဥဒၶမာဃာတနိက အသညီ၀ါဒ (ေသျပီးေနာက္ သညာမရွိ အယူရွစ္မ်ဳိး)

၁။အတၱသည္ ရုပ္ရွိ၏။ေသျပီးေနာက္ ပ်က္စီးျခင္းမရွိ။သညာမရွိ။
၂။အတၱသည္ ရုပ္မရွိ။ေသျပီးေနာက္ ပ်က္စီးျခင္းမရွိ။သညာမရွိ။
၃။အတၱသည္ ရုပ္ရွိလည္းဟုတ္၏၊ရုပ္မရွိလည္းဟုတ္၏။ေသျပီးေနာက္ ပ်က္စီးျခင္းမရွိ။သညာမရွိ။
၄။အတၱသည္ ရုပ္ရွိလည္းမဟုတ္၊ရုပ္မရွိလည္းမဟုတ္။
၅။အတၱသည္ အဆံုးရွိ၏။
၆။အတၱသည္ အဆံုးမရွိ။
ရ။အတၱသည္ အဆံုးရွိ ဟုတ္၏။အဆံုးမရွိဟုတ္၏။
ဂ။အတၱသည္ အဆံုးရွိ မဟုတ္၊ အဆံုးမရွိ မဟုတ္။ေသျပီး ေနာက္ပ်က္စီးျခင္းမရွိ၊သညာမရွိ။

ဥဒၶမာဃာတနိက ေန၀သညီ နာသညီ၀ါဒ(ေသျပီးေနာက္ သညာရွိလည္းမဟုတ္၊မရွိလည္း မဟုတ္အယူရွစ္မ်ဳိး)

၁။အတၱသည္ ရုပ္ရွိ၏။ေသျပီးေနာက္ ပ်က္စီးျခင္းမရွိ၊သညာရွိသည္လည္းမဟုတ္၊မရွိလည္းမဟုတ္ဟုျပ၏။
၂။အတၱသည္ ရုပ္မရွိ။
၃။အတၱသည္ ရုပ္ရွိလည္းဟုတ္၊မရွိလည္းဟုတ္၏။
၄။အတၱသည္ ရုပ္ရွိလည္းမဟုတ္၊ရုပ္မရွိလည္းမဟုတ္။
၅။အတၱသည္ အဆံုးရွိ၏။
၆။အတၱသည္ အဆံုးမရွိ။
၇။အတၱသည္ အဆံုးရွိလည္းဟုတ္၏။အဆံုးမရွိလည္းဟုတ္၏။
၈။အတၱသည္ အဆံုးရွိလည္းမဟုတ္၊အဆံုးမရွိလည္း မဟုတ္၊ေသျပီးေနာက္ပ်က္စီးျခင္းမရွိ၊
သညာရွိလည္းမဟုတ္၊မရွိလည္းမဟုတ္။

ဥေစၧဒ၀ါဒ(ျပတ္စဲအယူခုႏွစ္မ်ဳိး)

၁။ေသျပီးသည္ေနာက္၌ မရွိ၊အခ်င္းမွ်ျဖင့္အတၱသည္ ျပတ္စဲ၏။
၂။ကမ၀စရ နတ္ျပည္၌ အျခားအတၱရွိ၊ထိုအတၱလည္းေသျပီးပ်က္၏။
၃။ျဗဟၼာျပည္၌ စ်ာန္ႏွင့္ျဖစ္ေသာ အတၱထပ္ရွိ၊ထိုအတၱလည္းေသျပီးပ်က္၏။
၄။ထိုထက္ပိုျမင္ျပီး ထိုအတၱလည္း ေသျပီးပ်က္၏ ဟုယူ၏။
၅။ထိုထက္ပိုျမင္ျပီး ထိုအတၱလည္း ေသျပီးပ်က္၏ ဟုယူ၏။
၆။ထိုထိုထက္ပိုျမင္ျပီး ထိုအတၱလည္း ေသျပီးပ်က္၏ ဟုယူ၏။
၇။ထိုထိုထို တို ့ထက္ပိုျမင္ျပီး ထိုအတၱလည္း ေသျပီးပ်က္၏ ဟုယူ၏။

ဒိဌဓမၼနိဗၺာန၀ါဒ(မ်က္ေမွာက္ေလာကီ နိဗၺာန္အယူငါးမ်ဳိး)

၁။အတၱသည္ ကာမဂုဏ္ငါးပါးႏွင့္ေနရလွ်င္ နိဗၺာန္
၂။ပထမစ်ာန္ႏွင့္ေနရလွ်င္ နိဗၺာန္။
၃။ဒုတိယစ်ာန္ႏွင့္ေနရလွ်င္ နိဗၺာန္။
၄။တတိယစ်ာန္္ႏွင့္ေနရလွ်င္ နိဗၺာန္။
၅။စတုတၲစ်ာန္္ႏွင့္ေနရလွ်င္ နိဗၺာန္။
ကြ်န္ေတာ္တို ့ဗုဒၶ ၏ ေနာက္ဆံုးပန္းတိုင္မွာ နိဗၺာန္ျဖစ္ပါသည္။အဲ.....နိဗၺာန္ဆိုတာကိုေကာကြ်န္ေတာ္တို ့ဘယ္လို ခံယူထားတာလဲ၊? အေရးၾကီးပါတယ္။
မိစၧာဒိဠိ ၊၀ီစိကိစၧာ၊တဏွာ။ဆိုတာဘာေတြလဲ?။
မိစၧာဒိဠိေတြကို သိမွ သမၼာဒိဠိကို သိမွာေပါ့ေနာ္။
မိစၧာဒိဠိ ေတြရွင္းမွ ထင္မွား ယံုမွား ၀ီစိကိစၧာေတြက လြတ္မွာေပါ့ ေနာ္။
အဲ့မွာမွ လိုခ်င္တပ္မက္မွဳ့ တဏွာက မႏွိပ္စက္ႏိုင္ေတာ့မွာေပါ့ေနာ္။
ကြ်န္ေတာ္ၾကားဖူးတာ ကံေတြေနာက္မွာ ကုသိုလ္၊အကုသိုလ္ ေတြ မလိုက္ေတာ့ဘူးတဲ့။

မ်က္စိျဖင့္ အဆင္းရူပါရံု ကို ျမင္ေသာ္(ေယာကၤ်ား၊မိန္းမ)စေသာ နမိတ္ကိုမွတ္ယူေလ့မရွိ၊(လက္ေျခ၊စေသာ
အဂၤါ၊ျပံဳးရယ္ဟန္၊စေသာ အမူအရာ)အမွတ္လကၡဏာကို စြဲယူေလ့မရွိ၊အကယ္၍ စကၡဳအေျႏကို မေစာင့္စည္း
ဘဲေနလ်င္ ယင္းအေၾကာင္းေၾကာင့္၊ မက္ေမာျခင္း၊`အဘိဇၨ်ာ´ ၊ႏွလံုးမသာျခင္း`ေဒါမနႆ`ဟူေသာ ယုတ္မာေသာ အကုသိုလ္ မေကာင္းမွဳ့တို ့သည္ ထိုမေစာင့္စည္းသူအားလိုက္၍ ႏွိပ္စက္ကုန္ရာ၏။
ေစာင့္စည္းျခင္းႏွင့္ျပည့္စံု သူသည္ မိမိသႏ ၱာန္၌ ကိေလသာႏွင့္ မေရာေသာခ်မ္းသာကို ခံစားရ၏။
ေလာက၌မက္ေမာျခင္း အဘိဇၹ်ာကို ပယ္၍ေန၏။အဘိဇၨ်ာမွစိတ္ကိုစင္ၾကယ္ေစ၏။ပ်က္စီးေစလိုေသာ ေဒါသ ကိုပယ္၏။ေလးလံထိုင္းမွဳိင္းျခင္း ´ထိနမိဒၶ ´မွကင္းေစ၏။ပ်ံ ့လြင့္ျခင္း ´ဥဒၵစၥ´ ၊ေနာင္တတဖန္ ပူပန္ျခင္း
´ကုကၠဳစၥ´ မွ စိတ္ကို စင္ၾကယ္ေစ၏။ ယံုမွာျခင္း´ ၀ီစိကိစၧာ ´ကိုလြန္ေျမာက္သည္ ျဖစ္၍ ကုသိုလ္တရား တို ့ ၌သို ့ေလာ သို ့ေလာ မရွိ ေန ၏။

ၾကားဖူးနား၀ပါ။ကုသိုလ္အလို ့ ငွာ ေ၀ငွလိုက္ပါတယ္။ ဖိုးလင္း

ထုိထိုခဏျဖစ္ခဲ့ေလသမွ်


စ္ခါတုန္းက ကြ်န္ေတာ့္ကို လူတစ္ေယာက္က ေျပာဘူးတယ္။သူစာအုပ္တစ္အုပ္ထဲမွာ ေတြ ့တာတဲ့။ေရးတဲ့လူက အေနာက္တိုင္း က လူတစ္ေယာက္ လို ့ဘဲ မွတ္မိေတာ့တယ္။စာေရးသူက ဘာသာမဲ့တစ္ေယာက္တဲ့။သူအေနနဲ ့ဘာသာေရးေတြကို ေေလ့လာေတာ့ဟိုဟာမေက်နပ္၊သည္ဟာမေက်နပ္ နဲ ့ျဖစ္ေရာတဲ့။သူ ဆက္ေလ ့လာရင္းေလ့လာရင္းနဲ ့တစ္ေနရာကေန ....ဗုဒၶ ေျပာခဲ့တဲ့ ေဟာခဲ့တဲ့တရားေတြကို ေတြ ့ေရာတဲ့။သူ ေက်နပ္တယ္ေပါ ့။ဆက္ေလ ့လာတယ္။ေက်နပ္တယ္။အဲ့ဒါနဲ ့ဗုဒၶဘာသာထြန္းကားတဲ့ ေနရာေတြမွာ သူ သိခ်င္တာေတြ ပို စံုစံုလင္လင္ ရႏုိင္တယ္လို ့ေတြးျပီး...။ဗုဒၶဘာသာႏုိင္ငံေတြကို ေျခဆန္ ့ျပီး ေလ့လာေရး ထြက္ခဲ့တယ္တဲ့။သူလို ခ်င္တာေတြ ရခဲ့တယ္တဲ့။ သူ ့ႏိုင္ငံ ျပန္ေရာက္ေတာ့ သူ ေတြ ့ခဲ့တာေတြကို ျပန္ျပီး ေရးတာေပါ ့။ ဗုဒၶဘာသာႏိုင္ငံေတြက ရာသီဥတုသာယာေၾကာင္း နဲ ့လူေတြက အလြန္ အလုပ္လုပ္ၾကေၾကာင္း၊အင္မတန္လည္း စိတ္ဓါတ္ ျပင္းထန္ ၾကေၾကာင္း၊အေတာ္ေလးလည္း စုၾက၊ေဆာင္းၾကေၾကာင္း။အလုပ္တစ္ခုအတြတ္ အေတာ္ေလး ၾကိဳးစားျပီးအျပိဳင္အဆိုင္ အလုပ္လုပ္ၾက ေၾကာင္းန ဲ့ သူတို ့ေတြ ဘာလို ့မ်ား ကိုယ္ ့ကိုယ္ ကို ဘာလုိ ့ဗုဒၶဘာသာလို ့ေျပာၾကျပီး ဗုဒၶကို ဘာလုိ ့ရွိခိုးေနၾကပါ လိမ့္တဲ့။
ကြ်န္ေတာ္စဥ္းစားပါတယ္။ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္။ဗုဒၶ က စြန္ ့လြတ္ဖို ့ပဲ ေဟာခဲ့တာပါ။စုဖို ့ေဆာင္းဖို ့ ျပင္းျပင္ထန္ထန္အလုပ္ လုပ္ဖို့ ့
ေဟာမရွိ။နိဗၺာန္ မွာ ေငြရွားသည့္အထင္ႏွင့္ ယခု အခ်ိန္ရတုန္း စုေဆာင္းၾကမွ ေတာ္ေပမည္ဆိုလ်င္ေတာ့ မေျပာတတ္ပါ။အခ်ဳိ ့သည္ ယခုလွဴ လ်င္ ေနာက္ဘ၀က် ျပန္ရသည္ ဟု တထစ္ခ် မွတ္၍ လွဴျခင္းႏွင့္ အတိုးေပးျခင္းေရာယွက္ ျပဳလုပ္ၾက၏။

ျမင္မိတာေလးေတြပါ။ထင္မိတာေလးေတြပါ။

javascript:void(0); Save Template